Άριστος Μιχαηλίδης   

Η τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο και στην Κύπρο δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, αλλά τώρα κορυφώνεται με στόχο να εξαναγκάσει η Άγκυρα την Ελλάδα και την Κύπρο να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δικούς της όρους. Γι΄ αυτό και οργίζονται οι Τούρκοι ηγέτες όταν βλέπουν να μην έχει αυτό το αποτέλεσμα η πολυέξοδη εκστρατεία τους με τα γεωτρύπανα και τις φρεγάτες. Οργίζονται με τη Γαλλία, με την κοινή στρατιωτική άσκηση Κύπρου, Ελλάδα, Γαλλίας, Ιταλίας. Με τη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου για οριοθέτηση  ΑΟΖ. Με την αποτυχημένη επιχείρηση μεταναστευτικής εισβολής στον Έβρο. Με τις τριμερείς συνεργασίες, που μπαίνουν στο ρουθούνι τους. Αποτέλεσμα αυτής της οργής είναι και η μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας σε τζαμιά, αλλά και οι όλο αγριότερες πολεμικές απειλές απευθείας από τον Ερντογάν και τον Τσαβούσογλου πλέον, και όχι μόνο από τον Ακάρ (υπουργός Άμυνας) και τους Γκρίζους Λύκους. Κορυφώνουν την επιθετικότητα επειδή ακριβώς δεν τους βγαίνει το σχέδιο. Έχουν, όμως, απέναντί τους μια Ευρωπαϊκή Ένωση που τους βολεύει. Έχουν για το εξάμηνο την προεδρεύουσα Γερμανία, έχουν μια Ρωσία με ευνοϊκά για την Τουρκία οικονομικά συμφέροντα και πολιτικά παίγνια στη Μέση Ανατολή, έχουν και στις ΗΠΑ τον Τραμπ (ακόμα), τον πιο φιλότουρκο Αμερικανό Πρόεδρο, όπως χαρακτηρίστηκε. Δεν έχουν πίεση να αποκλιμακώσουν την ένταση και να μπουν σε διάλογο, εκτός κι αν πετύχουν να είναι διάλογος με την Ελλάδα (όχι, βέβαια, με την Κυπριακή Δημοκρατία), με τους δικούς τους όρους. Διάλογο που δεν θα επιδιώξει τίποτε άλλο παρά μια συμφωνία συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο και στα κυπριακά κοιτάσματα και μια διευθέτηση-πακέτο του Κυπριακού σε πλαίσιο προτεκταροποίησης.

Εκτός από τις «πολιτισμένες» προτάσεις Ευρωπαίων και Αμερικανών για ένα διάλογο, που θα εκτονώσει την κρίση, οι Τούρκοι έχουν και στην Αθήνα και στη Λευκωσία ένα σωρό συμμάχους, που έμειναν κολλημένοι στην αποτυχημένη (έως καταστροφική, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) πολιτική του εξευμενισμού, με προχωρημένες πια ιδέες. Αγγίζουν τα όρια της εθνικής μειοδοσίας. Εκτός, φυσικά, αν πρόκειται περί βλακείας τεραστίων διαστάσεων. Διότι, αν οι ξένοι μιλούν για την ανάγκη διαλόγου ως τη μόνη λογική μέθοδο επίλυσης διαφορών, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ότι μιλούν για τον διάλογο ενός ληστή που προβάλλει έκνομες διεκδικήσεις σε ξένη ιδιοκτησία, οι εθνομηδενιστές και οι πολιτικοί του κατευνασμού σε Ελλάδα και Κύπρο μιλούν για τον διάλογο που θα εκχωρήσει στην Τουρκία όσα παράλογα διεκδικεί ως τη μόνη μέθοδο που γνωρίζουν για να αποφύγουμε «τες φασαρίες». Δεν μας λένε ποτέ με ποιον άλλον τρόπο θα αποφύγουμε τη σύγκρουση, με ποιον τρόπο θα αποκλιμακώσουμε την ένταση, όταν η άλλη πλευρά ζητά απλώς παράδοση άνευ όρων. Επειδή η στρατευμένη λογική τους αποζητά την ειρήνη, λένε, ενώ η επιθετική λογική των υπολοίπων αποζητά τον πόλεμο. Βλακώδες σκεπτικό, ασφαλώς. Διότι αγνοεί το βασικό συστατικό αυτής της περιπέτειας, που είναι ο τουρκικός επεκτατισμός.

Σε κάθε περίπτωση έχει αποδειχθεί, τώρα περισσότερο από ποτέ προηγουμένως, ότι η υποχώρηση στους τουρκικούς παραλογισμούς δεν είναι την ειρήνη που θα φέρει, είναι την εξαφάνισή μας από το πρόσωπο της γης. Τα δυο κράτη του ελληνισμού απειλούνται να μετατραπούν το ένα σε τουρκικό προτεκτοράτο και το άλλο σε τουρκικό δορυφόρο. Θα επιβιώσουν ως ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη μόνο αν αντιδράσουν, όχι αν παραδοθούν για να μη χάσουν την ηρεμία τους μερικοί περαστικοί παραγοντίσκοι της δημόσιας ζωής. Η αντίδραση θα είναι βεβαίως πολιτική, αλλά επιβάλλεται και η στρατιωτική ενίσχυση, που τόσο προκαλεί την απέχθεια των παπαγάλων του Ερντογάν και του Τσαβούσογλου. Επιβάλλεται και η ενίσχυση των συμμαχιών. Επιβάλλεται και η αδιατάραχτη ενιαία πολιτική των δυο κρατών. Επιβάλλονται και οι συμφωνημένες και απροσπέλαστες κόκκινες γραμμές. Επιβάλλεται όμως, πρωτίστως, η σκληρή γραμμή στην Ευρώπη. Να μην πηγαίνουν εκεί να εκλιπαρούν για οίκτο οι εκπρόσωποί μας. Να απαιτήσουν και να απειλήσουν. Ακόμα και ότι εν ανάγκη θα τινάξουν στον αέρα όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, μποϊκοτάροντας κάθε απόφαση ή και αποχωρώντας από την Ένωση. Που δεν τη χρειαζόμαστε αν δεν είναι ικανή να διακρίνει τον φασισμό που μας απειλεί και να αντιδράσει δίκαια και αποτελεσματικά. Δεν επιβάλλεται η επιθετική γραμμή από τη ματαιοπονία μας ή από έξαλλες εθνικιστικές κορώνες. Μας επιβάλλεται από τον τουρκικό επεκτατισμό. Που πλέον ανοικτά και απροσχημάτιστα είναι απειλητικός όχι μόνο για την εθνική κυριαρχία, αλλά και για τη φυσική συνέχειά μας.