Μία κραυγή πολέμου και μία επιθετικότητα που όλο και κλιμακώνεται. Ιδιαίτερα όταν το θέμα αφορά την Ελλάδα, εκτός από μικρές εξαιρέσεις, αντικρίζουμε ακραία εθνικιστικά αντανακλαστικά σε όλη την κοινωνία της Τουρκίας. Το καθεστώς στην Άγκυρα ακολουθεί σε Μεσόγειο και Αιγαίο μία επεκτατική, ρεβιζιονιστική και ενάντια στο status quo πολιτική. Αδιαφορεί για τα σύνορα και τις συμβάσεις.

Προκαλεί τον κόσμο. Παραβιάζει διεθνείς συνθήκες και το γραπτό διεθνές & εθιμικό δίκαιο στο οποίο είναι και συμβαλλόμενο μέρος. Προσπαθεί με την απειλή χρήσης σκληρής βίας να κάνει την Ελλάδα να κάτσει στο τραπέζι και να υποχωρήσει. Θέλει λοιπόν πόλεμο; Καταρχήν είναι βέβαιο πως λόγω του ότι οι τουρκικές θέσεις νομικά είναι ασθενείς, η Τουρκία εμφανίζεται όχι ως αδικημένος αλλά ως κάποιος που δεν είναι ευχαριστημένος από την παρούσα κατάσταση και προσπαθεί να διευρύνει την κυριαρχία του με επιθετικό τρόπο.

Για να αντιληφθούμε σήμερα το τι συμβαίνει ιδιαίτερα το που κάποιος έχει δίκιο και πού άδικο χρειάζονται όχι συναισθήματα αλλά γνώσεις. Τα σύνορα της Τουρκίας χαράχτηκαν με τη συνθήκη της Λωζάνης του 1923. Το άρθρο 12 της συνθήκης έδωσε όλα τα νησιά στα ανοιχτά της ακτογραμμής της Ανατολίας στην Ελλάδα, εκτός από τα νησιά Ίμβρος, Τένεδος και Πριγκηπονήσια, τα οποία έχουν στρατηγική σημασία για την άμυνα των Δαρδανελλίων. Έναντι αυτού όλα τα νησιά και βραχονησίδες που είναι σε απόσταση λιγότερη από 3 μίλια προς την ακτή της Ανατολίας αφέθηκαν στην Τουρκία. Η Τουρκία σύμφωνα με το άρθρο 15 στη συνθήκη της Λωζάνης παραιτήθηκε από τα δικαιώματα και τις εγγυήσεις που είχε στα Δωδεκάνησα τα οποία τα είχε χάσει από την οθωμανική εποχή και βρισκόταν στον έλεγχο της Ιταλίας. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΗΓΗ

www.defencepoint.gr