Ποιος είναι πραγματικά ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, που σήμερα απειλεί πως θα χυθεί αίμα, προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος της “Μεγάλης Τουρκίας”;

Μαρίνα Χατζηκώστα

Καταφέρνει πάντα να ισορροπεί ανάμεσα στους ισχυρούς της Δύσης και της Ανατολής, είναι νταής που όλοι λεκτικά καταδικάζουν – άλλοτε απερίφραστα – αλλά ποτέ δεν πληρώνει υψηλό τίμημα για την παραβατική συμπεριφορά του. Τα ερωτήματα που γεννώνται για την προσωπικότητα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι πολλά και καυτά, τώρα που η κατάσταση έχει φτάσει στα άκρα, γεγονός που αναγνωρίζεται – ω, ναι – ακόμη και από τους πιο θερμούς οπαδούς του από το παρελθόν. Στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι μια χώρα με στρατηγικό βάθος, με εθνική στρατηγική και λίγη σημασία έχει ποιος είναι ο ηγέτης της χώρας. Δεν πρέπει να ξεχνούμε άλλωστε πως οι κοσμικοί της Τουρκίας, του κεμαλιστικού κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι εκείνοι που έκαναν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, είναι εκείνοι που κατηγορούν τον Ερντογάν ως ενδοτικό στα ελληνοτουρκικά ζητήματα και που διεκδικούν 17 ελληνικά νησιά, κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάννης που ο ιδρυτής του κόμματός τους, Μουσταφά Κεμάλ, υπέγραψε. Στην πραγματικότητα, η αμυντική ανάπτυξη της Τουρκίας και η ισχύς των ενόπλων δυνάμεων δεν αλλάζει όποια κυβέρνηση κι ανέβει στην εξουσία. Το ίδιο ισχύει και σε σχέση με τον στρατηγικό σχεδιασμό των εθνικών θεμάτων. Οι αναφορές πως ο Ερντογάν, ως μετριοπαθής φωνή της Τουρκίας, θα έφερνε λύσεις – ακόμη και στο Κυπριακό – ήταν από την αρχή ένας μύθος που αρκετοί παπαγάλιζαν.

Ο μικρός πωλητής με το μεγάλο όραμα

Είναι γνωστό πως όταν ήταν μικρός πουλούσε λεμονάδες, για να μπορέσει να ζήσει. Ο Πρόεδρος της Τουρκίας γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1954 στην Κασίμπασα, αλλά τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Ριζούντα, μια πόλη στις ακτές του Εύξεινου Πόντου (αρχ. Ελληνικά Ριζαίον). Η οικογένεια δύσκολα τα έβγαζε πέρα, έτσι εκείνος, για να ενισχύσει τα οικονομικά της οικογένειας, μικρό παιδί ακόμη, πουλούσε λεμονάδες και κουλούρια στον δρόμο. Στα 13 του χρόνια η οικογένειά του εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη και φοίτησε σε μιαν από τις θρησκευτικές σχολές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της πόλης….
Ασχολήθηκε ως χόμπι με το ποδόσφαιρο και τελικά σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στη σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών του Ακσαράι και τότε εισχώρησε στην αντικομμουνιστική Εθνική Τουρκική Φοιτητική Ένωση….
Λίγο αργότερα έγινε ηγετικό μέλος του Κόμματος της Εθνικής Σωτηρίας και κάπως έτσι ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα. Το 1976 έγινε επικεφαλής του κόμματος νεολαίας Μπέγιογλου και της νεολαίας Κωνσταντινούπολης. Παντρεύτηκε το 1978 την Εμινέ, την οποία γνώρισε σε ένα από τα συνέδρια του κόμματος και μαζί απέκτησαν 2 κόρες και 2 γιους. Τα παιδιά του έχουν απασχολήσει αρκετές φορές τον διεθνή Τύπο, ενώ έχουν εμπλακεί και σε σκάνδαλα διαφθοράς, ακόμη και συνεργασίας με τους τζιχαντιστές του λεγόμενου ισλαμικού χαλιφάτου.

Το 1994 έβαλε υποψηφιότητα για δήμαρχος της Πόλης και κατάφερε να εκλεγεί με το ισλαμικό κόμμα της Ευημερίας. Αυτός που λίγα χρόνια αργότερα οι ηγέτες της Δύσης, ανάμεσά τους και οι δικοί μας, ονόμαζαν μετριοπαθή, ήταν ο πρώτος συντηρητικός ισλαμιστής που ανέλαβε το αξίωμα της δημαρχίας Κωνσταντινουπόλεως.

Οι πρώτες πολιτικές αποφάσεις του Ερντογάν

Ως Δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απαγόρευσε την πώληση αλκοόλ, ωστόσο πρόλαβε να αναβαθμίσει την Πόλη και μάλιστα τιμήθηκε για τα έργα του με διάκριση από τα Ηνωμένα Έθνη.

Καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών – εξέτισε ποινή 4 μηνών – και στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, όταν στην τότε κοσμική Τουρκία απήγγειλε δημόσια ένα εθνικιστικό ποίημα, με την κατηγορία ότι υποκινούσε τον θρησκευτικό φανατισμό και το φυλετικό μίσος. Το ποίημα υπέγραφε ο Ζιγιά Γκοκάλπ και έλεγαν οι στίχοι του:

«Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας / οι θόλοι είναι τα κράνη μας / οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας / και οι πιστοί είναι οι στρατιώτες μας».

Αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στις 24 Ιουλίου (!!) 1999 επανέκτησε τα πολιτικά του δικαιώματα, με εξαίρεση το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι», το οποίο επανέκτησε το 2002, μετά από αλλαγή της νομοθεσίας…

Πράξη πρώτη: Οι μουσουλμάνοι της Θράκης

Το ισλαμικών καταβολών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ιδρύθηκε από τον ίδιο και τον τότε στενό σύμμαχό του, Αμπντουλάχ Γκιουλ. Το 2002 το κόμμα κατατρόπωσε στις κάλπες, ωστόσο ο Ταγίπ Ερντογάν δεν μπορούσε να γίνει Πρωθυπουργός της χώρας, αφού του είχαν στερήσει τα πολιτικά του δικαιώματα. Πρωθυπουργός ορκίστηκε ο Αμπντουλάχ Γκιούλ και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους άλλαξε η νομοθεσία (ως διά μαγείας) και έτσι πήρε πίσω το δικαίωμα του «εκλέγεσθαι». Ταυτόχρονα ακυρώθηκαν οι εκλογές και προκηρύχθηκαν νέες για τον Φεβρουάριου του 2003, με τον ίδιο ως υποψήφιο του κόμματος. Έτσι ο Ερντογάν έγινε Πρωθυπουργός, ο 57ος Πρωθυπουργός της Τουρκίας στις 14 Μαρτίου 2003.

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε όραμα από την αρχή, το οποίο μονίμως ερμηνευόταν λάθος. Ήταν ο πρώτος Τούρκος Πρωθυπουργός που επισκέφθηκε την Ελλάδα από το 1988. Η επίσκεψη έγινε το 2004 και στις προτεραιότητές του ήταν να μιλήσει στους μουσουλμάνους της Θράκης. Δεν τους είχε επισκεφθεί Τούρκος αξιωματούχος από το 1952…

Σε όλες τις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις κατατρόπωνε τους αντιπάλους του. Είναι ο πρώτος Τούρκος Πρωθυπουργός που κέρδισε τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.

Εκπνοή θητείας – στροφή στον αυταρχισμό

Όσοι εθελοτυφλούσαν και είχαν παρασυρθεί από την ορμητική, ηγετική, φυσιογνωμία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, θεώρησαν πως άρχισε να αλλάζει το 2013. Τότε ήταν που διεφάνησαν έντονα τα σημάδια αυταρχικότητας. Τότε ξεσηκώθηκαν πολλοί Τούρκοι στις περίφημες διαδηλώσεις με σημείο αναφοράς το Πάρκο Γκεζί, το οποίο ήθελε να το γκρεμίσει και να το κάνει πάρκινγκ.

Απ’ εκεί και πέρα, συνοπτικά το βιογραφικό του γράφει τα εξής: «Το 2014 εξελέγη Πρόεδρος της Τουρκίας. Τα σκάνδαλα έβγαιναν το ένα μετά το άλλο. Κατηγορίες για νοθεία το 2009 στις τοπικές εκλογές αλλά και για νοθεία στις γενικές εκλογές το 2011 έπεσαν στο κενό. Παρότι υπήρχαν αποδείξεις.Άλλαξε το πολίτευμα και στις 28 Αυγούστου 2014 ορκίστηκε ο 12ος Πρόεδρος της Τουρκίας.

»Ξεκίνησε την κατασκευή του περίφημου χρυσού παλατιού, ενός κτηρίου απαράμιλλης πολυτέλειας. Το Ak Saray (Λευκό Παλάτι) χτίστηκε από το μηδέν στην Άγκυρα. Ένα Παλάτι σε έκταση 3.000 στρεμμάτων στο Δάσος του Ατατούρκ με 1.000 δωμάτια και κόστος 270 εκατομμύρια ευρώ.

»Στις 15 Ιουλίου 2016 έγινε η απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν για το οποίο πολλά έχουν ειπωθεί. Ο Ερντογάν τα καταφέρνει και πάλι να επιβιώσει και να γίνει πιο ισχυρός. Κατηγορεί τον Φ. Γκιουλέν για το πραξικόπημα και ξεκινά την ‘εκκαθάριση’. Πάνω από 50 χιλιάδες ‘Γκιουλενιστές’ απομακρύνθηκαν από τον δημόσιο τομέα, χιλιάδες φυλακίστηκαν, έκλεισαν εφημερίδες, συνελήφθησαν διευθυντές. Ο τουρκικός στρατός έχει αποψιλωθεί από σημαντικά στελέχη και στη θέση τους, στη θέση των Κεμαλιστών, έχουν προωθηθεί άνθρωποι ελεγχόμενοι από τον ίδιο. Ομοίως και στη Δικαιοσύνη, υπάρχει ένα δικαστικό σώμα απολύτως ελεγχόμενο από το περιβάλλον του. Το 2017 άλλαξε οριστικά, με δημοψήφισμα, το πολίτευμα και το Σύνταγμα.

»Με το βλέμμα στις εκλογές του 2019, ο Ταγίπ Ερντογάν σκληραίνει τη στάση του σε όλα τα μέτωπα», και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Παραμένει ο Πρόεδρος της Τουρκίας. Είναι ο πιο ισχυρός άνδρας της Τουρκίας, ο νεο-σουλτάνος.

…και τα λοιπά…

Ο Ερντογάν τα τελευταία χρόνια δημιουργεί σοβαρές κρίσεις και μετά πρωταγωνιστεί στις λύσεις. Και κάπως έτσι χτίζει το όραμά του.

Τα τελευταία χρόνια έχει εισβάλει στη Συρία για να πολεμήσει τους Κούρδους, στο Ιράκ για τον ίδιο λόγο, έσπασε την παραδοσιακή συμμαχία του με τους Αμερικανούς, έρχεται σε αντιπαράθεση αλλά τελικά τα βρίσκει με τον Βλαντιμίρ Πούτιν.

Εμπορεύεται ανθρώπους και αυτό γίνεται αποδεκτό από ολόκληρη τη Διεθνή Κοινότητα, ενώ η ΕΕ αντί να τον τιμωρεί για το έγκλημα, τον πληρώνει για να μην αναλάβει πρόσφυγες και μετανάστες.

Δημιούργησε κρίση και στη Λιβύη και σήμερα αποτελεί μέρος της λύσης, απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο και κανείς δεν τον σταματά.

Έκανε τζαμί την Αγία Σοφία και σύντομα αναμένεται, σύμφωνα με τις εξαγγελίες του, να κατεβάσει τα πορτρέτα και αγάλματα του Μουσταφά Κεμάλ. Ο δρόμος προς τη νέα ισλαμική Τουρκία έχει χαραχθεί και ο ίδιος δεν κρύβει πια πως τα σημερινά σύνορα της Τουρκίας τον στενεύουν. Διεκδικεί ευθαρσώς τη «μεγάλη Τουρκία». Ποτέ δεν ήταν μετριοπαθής, ήταν πάντα ένας ισλαμιστής ηγέτης, που η Δύση – μαζί κι εμείς – του χαριστήκαμε.

Σημερινή