ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ στη σφαίρα της θεωρίας και των επαναλαμβανόμενων δηλώσεων η λεγόμενη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη (όπως βεβαίως και η ευρύτερη διεθνής). Δεν κομίζουμε, ασφαλώς, οτιδήποτε καινούργιο εάν σημειώναμε πως τροχοπέδη σε αυτή την αλληλεγγύη -που, υποτίθεται, διέπει τις σχέσεις εταίρων στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα- είναι τα πολλά και διαφορετικά συμφέροντα. Αυτό το αναγνωρίζουμε καθώς είναι ένα δεδομένο, το οποίο βιώνουμε εδώ και χρόνια. Η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση επενδύοντας εν πολλοίς σε αυτή την αλληλεγγύη. Αλλά και η Ελλάδα, που επίσης δέχεται επίθεση από την κατοχική Τουρκία, επένδυσε σε αυτή τη στήριξη, σε αυτή την αλληλεγγύη. Γι’ αυτό και ζήτησε και πέτυχε τη σύγκληση έκτακτης συνόδου των υπουργών Εξωτερικών της Ένωσης. Και τι πέτυχε; Το προσχέδιο κοινής δήλωσης αλληλεγγύης και στήριξης προσέκρουσε στο… γερμανικό τείχος και στην απροθυμία του Ύπατου Εκπροσώπου για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε., Ζοζέπ Μπορέλ.

ΟΥΤΕ μια δήλωση δεν άφησαν να εκδοθεί η Γερμανία και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Δεν ήθελαν προφανώς να ενοχληθεί η Τουρκία. Κρατούν ίσες αποστάσεις μεταξύ των δυο κρατών-μελών που δέχονται επίθεση και του επιδρομέα. Διαμεσολαβούν, δήθεν, για να εκτονωθεί η κρίση και δεν υποστηρίζουν τους εταίρους τους. Την ώρα, μάλιστα, κατά την οποία το θέμα είναι ξεκάθαρο: Η Τουρκία προβαίνει συστηματικά σε παραβιάσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

ΕΙΝΑΙ προφανές πως η Γερμανία, η οποία προεδρεύει αυτό το εξάμηνο της Ε.Ε., έχει σημαντικά συμφέροντα στην Τουρκία. Πολιτικά και οικονομικά. Δεν είναι μόνο ότι ένας μεγάλος αριθμός Τούρκων, που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία, είναι και ψηφοφόροι και αυτό λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από το πολιτικό σύστημα της χώρας. Είναι και επειδή η Τουρκία αγοράζει από τη Γερμανία όπλα, ενώ είναι και μεγάλη αγορά για τα γερμανικά προϊόντα. Περαιτέρω, είναι και το Μεταναστευτικό, το οποίο η Άγκυρα χρησιμοποιεί ως εργαλείο εκβιασμού και πιέσεων και το Βερολίνο το λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη αυτό. 

ΓΙ΄ αυτό και το Βερολίνο δεν μπορεί να διαδραματίζει ρόλο για τα όσα γίνονται στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο ευρύτερα. Δεν μπορεί γιατί, σε αυτή την παρέμβασή του, πρωτίστως επιδιώκει να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα. Όσο δε αφορά στον κ. Ζοζέπ Μπορέλ, έχουμε και στο παρελθόν αναφερθεί στον ρόλο του. Θα αναφερθούμε ξανά ειδικώς. Ο ίδιος, πάντως, θα μπορούσε να μελετήσει, για παράδειγμα, πώς λειτουργούσε, ασκούσε ευρωπαϊκή πολιτική, η προκάτοχός του, Φεντερίκα Μογκερίνι. Τουλάχιστον η κ. Μογκερίνι, γνωρίζοντας τα διαφορετικά συμφέροντα που εκφράζουν τα κράτη-μέλη, κατάφερνε πάντα να εξισορροπεί, προτάσσοντας την εκπεφρασμένη ευρωπαϊκή πολιτική. Αυτή την πολιτική, που την αφήνει ο διάδοχός της στα αζήτητα.

ΕΛΛΑΔΑ και Κύπρος δίνουν μάχες στην Ευρωπαϊκή Ένωση  για τα αυτονόητα. Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συνεχίσουν αυτή την πορεία, χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία τα οποία προσφέρονται, για να οδηγήσουν τις χώρες που θέτουν προσκόμματα να επανέλθουν στις ράγες των ευρωπαϊκών αρχών και διακηρύξεων.