Η ΔΕΥΤΕΡΗ φάση της εισβολής ήταν η υλοποίηση επί του εδάφους των τουρκικών σχεδίων σε βάρος της Κύπρου. Η ολοκλήρωση του σχεδίου Αττίλα, που ξεκίνησε με την εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974 έκλεισε τον κύκλο του, σε ό,τι αφορά τη στρατιωτική επιχείρηση, τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου. Είχε προηγηθεί το άφρον πραξικόπημα της χούντας και της ΕΟΚΑ Β’, που έστρωσε το χαλί στην Τουρκία για να εισβάλει στο νησί. Ήταν οι δυο όψεις του ίδιου εγκλήματος. Το πραξικόπημα άναψε πράσινο φως στην Άγκυρα, η οποία με υπομονή ανέμενε αυτή τη χρονική συγκυρία για να υλοποιήσει διαχρονικούς της σχεδιασμούς. 

ΤΟΝ Αύγουστο, στη δεύτερη φάση της εισβολής, οι τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις κατοχής προέλασαν και κατέκτησαν διά της βίας των όπλων ένα μεγάλο τμήμα του νησιού. Εκδίωξαν τους Έλληνες Κύπριους από τις περιοχές τους, τις ιδιοκτησίες και επιχείρησαν εξαρχής να επιβάλουν ένα εθνικό ξεκαθάρισμα. Ήθελαν και σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν. Ήταν σαφές πως οι Τούρκοι ήθελαν να μη δώσουν δυνατότητα στη διπλωματία να αναπτυχθεί μέχρι και να ολοκληρωθούν οι σχεδιασμοί τους επί του εδάφους. Μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις ξεκίνησαν μακρές, ατελέσφορες και εν πολλοίς αδιέξοδες συζητήσεις. Ήταν κι αυτό μέσα στους σχεδιασμούς για εδραίωση των κατοχικών τετελεσμένων που επέβαλαν διά των όπλων. 

ΕΧΟΥΝ περάσει 46 χρόνια από τότε. Η κατοχή παραμένει, όπως και οι πρόσφυγες. Η Τουρκία εδραιώνει τα κατοχικά δεδομένα. Κουβάλησε έποικους, δημιούργησε κατοχικές υποδομές και κατάφερε να μην κατηγορείται για τα εγκλήματά της. Κατάφερε να κάνει εισβολή, να σκοτώσει, να βεβηλώσει, να λεηλατήσει, να εξαφανίσει ανθρώπους, αλλά να βρεθεί εκτός της μεγάλης εικόνας. Έκανε η Τουρκία εισβολή, κατέχει τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και διεξάγονται διαπραγματεύσεις σε δικοινοτικό επίπεδο. Η κατοχική δύναμη κατάφερε να χρησιμοποιήσει τον λεγόμενο δικοινοτικό διάλογο ως άλλοθι για τη συνεχιζόμενη κατάκτηση τμήματος της Κύπρου. 

ΤΙ χρειάζεται να γίνει σήμερα, τι έπρεπε να γίνει από την πρώτη στιγμή; Ανατροπή των κατοχικών δεδομένων και απελευθέρωση. Η ανατροπή μπορεί να επιτευχθεί με εξουδετέρωση των τουρκικών σχεδιασμών.  Χρειάζονται διπλωματικές κινήσεις που θα αναδεικνύουν την κατοχή, να στριμώχνουν την Τουρκία. Κι αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να επιτευχθεί. Πρέπει να τίθενται εφεξής ενώπιον της Τουρκίας τα αυτονόητα. Τίποτε περισσότερο αλλά τίποτε λιγότερο. Αυτά τα αυτονόητα που έχουν ξεχαστεί ακόμη και στην Κύπρο. Ξεχάστηκαν, όμως και από το διεθνή παράγοντα. Δεν απευθύνονται στην Τουρκία, όταν πρόκειται να καταβληθεί μια νέα προσπάθεια. Στρέφονται προς τις δυο κοινότητες. Και μερικές φορές -το βιώσαμε κι αυτό- κατηγορούν την ελληνοκυπριακή πλευρά ότι δήθεν δεν θέλει λύση του Κυπριακού. Για την κατοχική, επιδρομική δύναμη ούτε κουβέντα.

ΣΑΡΑΝΤΑ έξι χρόνια μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και δεν πρέπει να ζούμε μόνο με τις θύμησες. Χρειάζεται και αγώνας για απελευθέρωση. Η απελευθέρωση δεν περνά μέσα από υποχωρήσεις και οδυνηρούς συμβιβασμούς, που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του ελληνισμού στην Κύπρο, αλλά μέσα από διεκδικητικό αγώνα ανατροπής των κατοχικών δεδομένων.