Η ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ, η Μόρφου, η Κυθρέα, η Καρπασία υπό κατοχή. Αύγουστος 1974, η ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της στρατιωτικής επιχείρησης της Τουρκίας σε βάρος της Κύπρου. Τον Ιούλιο, είχε προηγηθεί η Κερύνεια και η γύρω περιοχή. Το πρώτο προγεφύρωμα που δημιούργησε η κατοχική δύναμη για να μπορέσει να προελάσει στη συνέχεια. Η μισή μας πατρίδα υπό κατοχή. Αύγουστος 1974. Ο πόλεμος προκάλεσε καταστροφές, τραγωδία. Νεκροί, αγνοούμενοι, πρόσφυγες. Χιλιάδες άνθρωποι είχαν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς. 

Ο ΑΓΩΝΑΣ επιβίωσης δύσκολος. Δεν υπήρχαν στρατιωτικές δυνάμεις αποτροπής. Ήταν, άλλωστε, όλα προδομένα. Οι κυπριακές δυνάμεις, μετά την προδοσία, δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Η διεθνής κοινότητα περιορίστηκε στις διακηρύξεις και στις δηλώσεις συμπαράστασης. Ακόμη και σε μερικά ψηφίσματα κενού, όπως αποδείχθηκε στην πράξη, περιεχομένου. Δηλώσεις και διακηρύξεις πολλές. Στην πράξη, όμως, τίποτε.  Η Κύπρος παραδόθηκε στον βάρβαρο Αττίλα. Άνθρωποι εκτελέστηκαν, άνθρωποι χάθηκαν. Και πέραν όλων αυτών, η χώρα έπρεπε να επιβιώσει. Να στεγαστούν οι πρόσφυγες, να ξεκινήσει από την αρχή η οικονομία του τόπου.  

ΘΑ επαναλάβουμε το αυτονόητο αλλά οφείλουμε να το κάνουμε γιατί επιβάλλεται. Δεν  πρέπει να ξεχνάμε και οφείλουμε να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς πως η Τουρκία έχει εισβάλει στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974 και έκτοτε κατέχει παράνομα και διά της βίας των όπλων το 1/3 του κυπριακού εδάφους. Οφείλουμε τούτο να το επαναλαμβάνουμε συνεχώς και να ενοχλούμε την Τουρκία για την παρανομία της αυτή. Να υπενθυμίζουμε πως η Τουρκία διατηρεί στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού πέραν των 30.000 στρατευμάτων. Έχει δε κουβαλήσει, με στόχο τη δημογραφική αλλοίωση, πέραν των 100.000 Τούρκων εποίκων στο νησί καθιστώντας τους πλειονότητα έναντι των Τουρκοκυπρίων. 

ΔΕΝ κομίζουμε οτιδήποτε το καινούργιο εάν αναφέρουμε, για μια ακόμη φορά, πως ο χρόνος δεν λειτούργησε υπέρ των δικών μας επιδιώξεων για ανατροπή των κατοχικών δεδομένων.  Η μνήμη ξεθώριασε, αλλά ο λαός δεν μπορεί να ξεχάσει. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει και να παραδώσει τη γη μας στους κατακτητές. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν οι τρίτοι, όσοι επιδιώκουν την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη νομιμοποίηση της κατοχής. Παρακολουθώντας βουβές, μαυρόσπρες σκηνές του πολέμου του 1974, βιώνουμε ξανά το δράμα, την τραγωδία που βιώσαμε ως λαός. Γι’ αυτό και πεισμώνουμε για να συνεχίσουμε τον αγώνα για απελευθέρωση. Για να προχωρήσει η χώρα σε μια κανονικότητα. Σαράντα έξι χρόνια μετά, όχι μόνο συντηρούμε τη μνήμη αλλά και επιμένουμε πως το μέλλον μας περνά μέσα από την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ, πιο επιθετική από ποτέ σήμερα, προσπαθεί όχι μόνο να εδραιώσει τα υπό κατάκτηση εδάφη, αλλά και να επεκταθεί και στη θαλάσσια περιοχή. Ανενόχλητη αλωνίζει στην κυπριακή ΑΟΖ, χωρίς κόστος, όπως άλλοτε και τότε, το 1974. Άπαντες, οι λεγόμενοι ισχυροί του κόσμου, όταν ασχολήθηκαν με την Κύπρο, περιορίστηκαν να εκδώσουν μια «δήλωση συμπαράστασης». Όπως και τώρα, με την τουρκική πειρατεία στις κυπριακές θάλασσες, όπως και τώρα με τις παραβιάσεις στην ελληνική θαλάσσια περιοχή.