Έφυγε την Τρίτη από τη ζωή ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος, κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητριάδης.

Καταβεβλημένος από τις αλλεπάλληλες, τα τελευταία χρόνια, περιπέτειες της υγείας του, παρέμενε πάντα στο ισόγειο διαμέρισμά του στις Σαράντα Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης, …περιβεβλημένος από τα κάδρα του Καβάφη και του Τσιτσάνη στον τοίχο πάνω από το γραφείο του.

Γεννήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1931. Χρόνια μετά, η ημέρα της γέννησής του (Εαρινό ηλιοστάσιο- πρώτη μέρα της Άνοιξης), έμελλε να χρισθεί ως… «παγκόσμια μέρα της ποίησης». «Δεν θέλω και πολύ τις αυτοβιογραφίες, γιατί μου δίνουν την εντύπωση ότι ξόφλησα κι ότι δεν έχω πια να κάνω τίποτα άλλο παρά να βυθίζομαι στις αναμνήσεις…», έλεγε.

Στην εφηβεία αμφιταλαντευόταν για το εάν θα σπουδάσει θεολογία (πήγαινε στο κατηχητικό και είχε αναφέρει πως είχε επηρεαστεί) ή να σπουδάσει στην Καλών Τεχνών. Τελικά αποφάσισε να γίνει φιλόλογος και φοίτησε στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (αποφοίτησε στα 1954) αλλά δε θέλησε ποτέ να εξασκήσει τη φιλολογία ως επάγγελμα. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και ύστερα από οκτώμισι χρόνια παραιτήθηκε. Είχε δηλώσει εξάλλου ότι θεωρεί … «κατάρα» το να είναι κάποιος υπάλληλος…

Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία πραγματοποίησε το 1949, με τη δημοσίευση του ποιήματος «Βιογραφία» στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Μορφές». Το 1950 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εποχή των ισχνών αγελάδων». Το 1958 ίδρυσε και ανέλαβε το περιοδικό «Διαγώνιος» που κυκλοφόρησε ως το 1983, και το 1962 δημιούργησε τον εκδοτικό οίκο «Εκδόσεις της Διαγωνίου», προτείνοντας και εκδίδοντας σημαντικούς λογοτέχνες. (Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου, Γιώργος Ιωάννου, Περικλής Σφυρίδης, Σάκης Παπαδημητρίου κ.ά).

Εκτός από ποιητής και εκδότης, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος υπήρξε διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, επιμελητής εκδόσεων, βιβλιοκριτικός, συλλέκτης, μελετητής και ερμηνευτής ρεμπέτικων τραγουδιών. Είχε ασχοληθεί επισταμένα με το Διονύσιο Σολωμό, το Στρατή Δούκα, τον Κωνσταντίνο Καβάφη, το Νίκο Καββαδία, το Βασίλειο Λαούρδα, ενώ είχε εντρυφήσει στο έργο του Βασίλη Τσιτσάνη κι εξέδωσε μελέτες για το ρεμπέτικο τραγούδι.

Το 2011 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για την προσφορά του τόσο στην πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα στα ελληνικά γράμματα. Αρνήθηκε όμως να το παραλάβει παραπέμποντας στο κείμενό του «Εναντίον» από το 1979 όπου αναφέρει: «Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατωτέρου μου και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας».

Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από έντονα ερωτική διάθεση και επιρροές από το έργο του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Πάντως, η βασικότερη διαφορά είναι ότι ο Καβάφης είναι φιλήδονος, ενώ εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης», έλεγε.

Τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια διέμενε μόνος του (μετά τα …«υπερήφανα χρόνια της Δημητρίου Πολιορκητού») σ’ ένα ισόγειο διαμέρισμα των 40 Εκκλησιών, ενώ η υγεία του είχε επιδεινωθεί.

Ο ύμνος στους Έλληνες του Πόντου

Ξεχωριστή θα μείνει η μνεία του Ντίνου Χριστιανόπουλου στους Ποντίους με αναφορά στον μαρμάρινο δίσκο της Τραπεζούντας.

«Κάποτε είδα στη Ροτόντα ένα ολοστρόγγυλο μαρμάρινο ανάγλυφο, που έδειχνε έναν αετό να υποτάσσει με τα νύχια του ένα λαγό. Ήταν, μού είπαν, σύμβολο της αυτοκρατορίας των Μεγαλοκομνηνών. Το 1860, το βρήκε κάποιος κρυπτοχριστιανός, ο Ευθύμιος Χατζημουράτ, σ’ ένα τζαμί της Τραπεζούντας, και με πολλούς κινδύνους το ‘κρυψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρώμνη. Εξήντα πέντε χρόνια αργότερα, το 1924, ο γιός του, Ιωάννης Βαφειάδης, συννενοήθηκε απ’ τη Θεσσαλονίκη, με κάποιους Τραπεζούντιους, που θα ‘ρχονταν εδώ ως ανταλλάξιμοι, κι αυτοί έκρυψαν στο βαπόρι το ανάγλυφο και τό’ φεραν στην πόλη μας, χωρίς να πάθει τίποτε.

Αυτούς τους ήρωες θέλησα να τους κάνω ποίημα – μα ποιό ποίημα να χωρέσει μια τέτοια εποποιία; Προτίμησα, λοιπόν, να σας διηγηθώ με λίγα λόγια το άγνωστο αυτό κατόρθωμα, για να θαυμάσετε κι εσείς τη λεβεντογενιά της Ρωμανίας, που μια ολόκληρη ζωή “ανθεί και φέρει κι άλλο”», είχε γράψει.

«Ο μαρμάρινος δίσκος της Τραπεζούντας» φιλοτεχνήθηκε στο εξώφυλλο του βιβλίου, σε φωτογραφία Γιώργου Μουσικίδη από τη Ροτόντα Θεσσαλονίκης, όπου φυλασσόταν από το 1924 που μεταφέρθηκε από την Κρώμνη του Πόντου. Συμβολίζει τη νίκη του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλέξιου Γ΄ Κομνηνού (1349-1390) εναντίον Τούρκων επιδρομέων.

Η κηδεία του Ντίνου Χριστιανόπουλου θα πραγματοποιηθεί στις 10 το πρωί της Πέμπτης από τον Ι.Ν Κοιμήσεως της Θεοτόκου στις Σαράντα Εκκλησιές.