Κρινιώ Καλογερίδου

Είκοσι τέσσερα χρόνια πριν, πέντε μήνες μετά την τραγωδία στα Ίμια (31/01/’96), ο Νικήτας Κακλαμάνης είχε υποβάλει γραπτή ερώτηση στη Βουλή για μια καραμπινάτη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) από τους Τούρκους στην Ίμβρο.

Εκείνες τις μέρες, λόγω έντονων βροχοπτώσεων και πλημμυρών στην περιοχή γύρω από την Καλλίπολη της Τουρκίας, ένα χωριό της καλύφθηκε από τα νερά ενός φράγματος και ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης Τανσού Τσιλέρ αποφάσισε την μετεγκατάσταση των Τούρκων κατοίκων του και των Κούρδων εποίκων στην Ίμβρο.

Το γεγονός ήταν προκλητικό γιατί παραβίαζε κατάφωρα την εν λόγω Συνθήκη, που απαγορεύει ρητά και κατηγορηματικά τον εποικισμό των νησιών Ίμβρου και Τενέδου (Βόρειο Αιγαίο), ενώ τονίζει ότι ”πρέπει να υπάρξει καθεστώς αυτοδιοίκησής τους”…

Με αφορμή εκείνο το περιστατικό και τα όσα λαμβάνουν χώρα στη σημερινή πραγματικότητα της Εξωτερικής πολιτικής μας, έρχεται ασυναίσθητα στο μυαλό μου η ιστορία των πάλαι ποτέ ελληνικών νησιών και ο βίαιος αποχωρισμός τους απ’ την Μητέρα-Ελλάδα (Συνθήκη Λωζάνης 1923) τρία χρόνια μετά την προσάρτησή τους σ’ αυτήν (Άρθρο 84, Συνθήκη Σεβρών 1920).

Σκέφτομαι θλιβερά πως απ’ το ”…ουδείς λόγος ανησυχίας υπάρχει…, (καθώς) η Ελλάς είναι κυρίαρχος της θαλάσσης και ως εκ τούτου είναι εις θέσιν να εξασφαλίσει τους κατοίκους”, όπως διαβεβαίωνε στο τηλεγράφημά του ο πρωθυπουργός Ν. Πλαστήρας τους κατοίκους Ίμβρου και Τενέδου (16/7/1923), κύλησαν 97 χρόνια που επιδείνωσαν τα ελληνοτουρκικά δεδομένα, έτσι που να έχουν εγκαταλειφθεί αυτά στους πέντε ανέμους της μοίρας τους χωρίς την Ελλάδα στο πλευρό τους.

Σαν αποτέλεσμα αυτού, πήγαμε απ’ το ”βαριλίκι” (εξοντωτικοί φόροι για Έλληνες, 1940-’45) στις δημεύσεις περιουσιών των ορθόδοξων μοναστηριών προς όφελος των Τούρκων εποίκων και τις συλλήψεις και εξορίες Ελλήνων πολιτών και ιεραρχών στα τουρκικά amele taburu (τάγματα εργασίας), τα οποία περιγράφει ανάγλυφα ο Στρατής Δούκας στην ”Ιστορία ενός αιχμαλώτου” .

Ύστερα ήρθαν τα Σεπτεμβριανά του ’55, όπου μπήκε σε εφαρμογή το ”eritme programi” (πλήρης εκτουρκισμός, μετά την κατάργηση της ελληνικής γλώσσας). Το πογκρόμ εκείνο ολοκληρώθηκε το 1964 με τον νόμο 6830 ”Περί Απαλλοτριώσεων”, βάσει του οποίου η ελληνική γη πέρασε σε τούρκικα χέρια.

Δέκα χρόνια αργότερα, με αφορμή την εισβολή στην Κύπρο, οι Τούρκοι (ποινικοί στην πλειοψηφία τους) επιδόθηκαν σε νέο κύμα βαρβαρότητας (βιασμοί, βεβηλώσεις, δολοφονίες) σε βάρος των ελαχίστων Ελλήνων που διαβιούσαν εκεί.

Απ’ τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα μόνο βρίσκεται σε τροχιά αναγέννησης το ελληνικό στοιχείο εκεί, αφού μετά από 50 χρόνια λειτουργεί Δημοτικό – Νηπιαγωγείο – Γυμνάσιο και Λύκειο στα νησιά, ενώ ”καταγράφεται για πρώτη φορά ανάσχεση της φθίνουσας πορείας του πληθυσμού τους..

Τα ενθαρρυντικά για τους Έλληνες των νησιών στατιστικά δεδομένα των τελευταίων χρόνων όπλισαν, όπως καταλαβαίνετε, τη φαρέτρα επιχειρημάτων του Ερντογάν και το θράσος του, έτσι που να τον οδηγήσουν να φτάσει να πει ότι όλα τα εγκλήματα της Τουρκίας σε Ίμβρο και Τένεδο ήταν ελληνικές φαντασιώσεις.

Έτσι που να τον έχουμε σήμερα να καταγγέλλει την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Θράκη σε βάρος της μουσουλμανικής Μειονότητας (τουρκικής κατ’ εκείνον) και των μεταναστών τους οποίους εργαλειοποιεί συστηματικά, για να μας αλώσουν ”ανθρωπιστικά” ως… καλοί Σαμαρείτες.

Και όλα αυτά υπό την… υψηλή εποπτεία των Διεθνών Οργανισμών για τους οποίους χρόνια ολόκληρα τρέφαμε φρούδες ελπίδες ότι είναι με την Ελλάδα και το Δίκαιο, όπως έτρεφε αυταπάτες και η Κύπρος, όταν προσέφευγε επί δεκαετίες στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών για να λύσει ειρηνικά το Κυπριακό με την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού Κατοχής απ’ το κατεχόμενο Βόρειο τμήμα της.

Όπως έχει αποδειχθεί, δυστυχώς, οι διαπραγματεύσεις και ο διάλογος μεταξύ των εν αντιδικία κρατών έχουν τους δικούς τους κανόνες, όπου παίζει μεγαλύτερο ρόλο η ισχύς απ’ τη δικαιοσύνη και η δυνατότητα να αξιοποιείς την αβουλία και τον φόβο του άλλου, για να τον κάνεις να υποχωρεί πιεζόμενος.

Αυτό το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι επιτρέψαμε στην Τουρκία να παίζει σε βάρος μας, έτσι που έφτασε στο σημείο να ξεπεράσει τις πάγιες θέσεις της περί γκρίζων ζωνών και διεκδικούμενων νησιών του Αιγαίου και να προχωρά με άλματα επιθετικότητας επιδιώκοντας να ανατρέψει εκ βάθρων τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923) σε βάρος μας, όπως το απαιτεί η ”Γαλάζια Πατρίδα”.

Με δεδομένα αυτά, είναι θέμα εθνικής επιβίωσης η αλλαγή στρατηγικής έναντι της αναθεωρητικής Τουρκίας. Και η αλλαγή αυτή πρέπει να επικεντρωθεί σε τρεις βασικούς άξονες:

1. Στην λανθασμένη μέχρι τώρα επένδυσή μας στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Είναι καιρός να πάψουμε – διακομματικά και κυβερνητικά – να έχουμε ως… στρατηγικό στόχο μας την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, γιατί εκπέμπουμε φοβικά σύνδρομα απέναντί της ελπίζοντας ότι όσο η Τουρκία παραμένει σε τροχιά γύρω από την Ευρώπη υπάρχουν ελπίδες για αλλαγή της νοοτροπίας της υπέρ μας, όταν απέδειξε ότι σε κάθε περίπτωση της είναι αδύνατον να αποχωριστεί τον βάρβαρο και ανθελληνικό εαυτό της).

2. Στο αδιαπραγμάτευτο των συνόρων μας, που είναι και σύνορα της ΕΕ, πράγμα που προϋποθέτει εξοπλιστική και στρατιωτική ετοιμότητα, συντονισμό στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, εθνική ομοψυχία, ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και διασφάλιση σοβαρών συμμαχιών.

3. Σε περίπτωση στρατιωτικής επιχείρησης από την Τουρκία για τη διαμόρφωση τετελεσμένων που καταστρατηγούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο (έρευνες με βάση το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο), η απάντηση της Ελλάδας πρέπει να είναι άμεση, αποφασιστική και διπλωματική: επιβολή de jure των δικαιώματα μας σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας.

Που πάει να πει εδώ και τώρα επέκταση των 6 ναυτικών μιλίων αιγιαλίτιδας ζώνης σε 12 και κατάθεση συντεταγμένων για την ανακήρυξη της ΑΟΖ του Καστελόριζου στον ΟΗΕ. Μετά απ’ αυτά, μια που θα έχουμε πάρει την πρωτοβουλία κινήσεων, θα απευθύνουμε πρόσκληση στην Τουρκία να προσέλθει στη Χάγη με βάση τη δική μας ατζέντα που περιορίζει τη δικαστική διευθέτηση μεταξύ μας σε δυο αποκλειστικά θέματα: οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας.

Με τον τρόπο αυτό θα αποδείξουμε μια και καλή στους Τούρκους και τη Διεθνή Κοινότητα ότι είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να προστατέψουμε τα συμφέροντά μας διπλωματικά και στρατιωτικά.

Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να αντιδράσουμε και στην περίπτωση που η Τουρκία ισχυριστεί ότι τα διεθνή κείμενα που τη δεσμεύουν με την Ελλάδα αφήνουν ”νομικό κενό”, καθώς ”δεν ρυθμίζουν το καθεστώς όλων των νησίδων και βραχονησίδων του Αιγαίου Πελάγους”.

Ή αν μας πάει ιστορικά στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και επικαλεστεί – πέρα απ’ τους χιλιομετρικούς δείκτες (θεωρία εγγυτέρων νήσων) – αναλογίες του Καστελόριζου με την Ίμβρο και την Τένεδο, τα οποία από κοινού είχαν δοθεί στην Τουρκία σύμφωνα με τη Διακοίνωση (Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου) των Μεγάλων Δυνάμεων στο Λονδίνο το 1914.

Καταλήγω λέγοντας πως το Καστελόριζο (που απ’ τα τουρκικά χέρια πέρασε στα γαλλικά και τα ιταλικά, μέχρι να κατακτήσει τη λευτεριά του το 1943) αποτελεί – λόγω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) του – τη λυδία λίθο της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο.

Και έχει επικυρωθεί με τον πιο επίσημο τρόπο ως ΕΛΛΗΝΙΚΟ, πέραν της ιστορικής του πορείας και καταγωγής του: Άρθρο 12 Συνθήκης Ειρήνης Λωζάνης για ”Κυριαρχία της Ελλάδας στα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου εκτός από την Ίμβρο, την Τένεδο και τις Λαγούσες, που παραμένουν υπό τουρκική κυριαρχία” // άρθρο 16, η Τουρκία παραιτείται από κάθε τίτλο και δικαίωμα επί όλων των νήσων (πλην των τριών που της επιδόθηκαν στο Αιγαίο), χωρίς να υποβάλει ενστάσεις και αμφισβητήσεις για τυχόν κενά στα όρια κυριαρχίας της, που της επέβαλε η εν λόγω Συνθήκη.

Ως εκ τούτου, κανένας δόλιος συγκριτισμός της Ίμβρου και της Τενέδου με το Καστελόριζο (για το οποίο, όπως μαθαίνω, οι Τούρκοι ετοιμάζονται να προτείνουν ”Αυτοδιοίκηση”, κατά τα πρότυπα των ως άνω ελληνικών νησιών, με όρους Λωζάνης) και καμιά ναυτική ή ενεργειακή ”πολιορκία” απ’ τα τουρκικά ερευνητικά (με αφορμή το ’14) δεν πρέπει να μας εμποδίσει πάση θυσία να το υπερασπιστούμε, κατά τον ίδιο τρόπο που θα υπερασπιστούμε και όλα τα άλλα ”γκριζαρισμένα” απ’ τους Τούρκους νησιά, τις βραχονησίδες και τα μικρονήσια μας.

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

ΥΓ: Τον όρο ”συγκριτισμό” τον θέλω με ”ι” κι όχι ”η”, που έχει άλλη σημασία.