Αυτός ο Δεκαπενταύγουστος θα παραμείνει στη μνήμη μου ο χειρότερος της ζωής μου. Ήταν μια μέρα που με βρήκε μαζί με τους υπόλοιπους στρατιώτες της 33ΜΚ στα υψώματα μεταξύ Σκυλλούρας και Φιλιάς.

Είχαμε απαγκιστρωθεί από την πρώτη γραμμή στον Βαβυλά , το βράδυ της 14ης Αυγούστου και εποχούμενοι μετακινηθήκαμε με εντολή του ΓΕΕΦ στη διάβαση μπροστά από τη Φιλιά.

Στη διαδρομή βλέπαμε ανθρώπους κάθε ηλικίας ανεβασμένους στα τρακτέρ να εγκαταλείπουν τα χωριά τους και να κινούνται νοτιότερα με άγνωστο προορισμό.

Η θλιβερή αυτή εικόνα μου θύμισε εικόνες από τη μετακίνηση προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής, μόνο που τώρα είχαμε τρακτέρ αντί κάρα που τα έσερναν βόδια.

Οι άνθρωποι όμως ήταν το ίδιο ταλαιπωρημένοι με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Φθάσαμε πρωί στη Φιλιά και πήραμε τις θέσεις μας στα υψώματα δίπλα από τον χωματόδρομο που συνδέει τη Σκυλλούρα με τη Φιλιά. Από εδώ έπρεπε να περάσει ο εχθρός για να καταλάβει την πόλη της Μόρφου. Η διαταγή του ΓΕΕΦ ήταν να αμυνθούμε και να σταματήσουμε την προέλασή του.

Μπροστά από τη Φιλιά και δίπλα από μια συστάδα κυπαρίσσια ήταν ταγμένη μια πυροβολαρχία για να υποστηρίξει την άμυνά μας.

Ο Διοικητής μας Ταγματάρχης Διονύσης Μηχανός έταξε τους δυο λόχους μπροστά και κράτησε κοντά στο σταθμό διοίκησης τον 3ο λόχο για εφεδρεία.

Ο γράφων ως διμοιρίτης τεσσάρων στοιχείων όλμων 82χιλ τσέχικης κατασκευής πήρα θέση κοντά στον σταθμό διοίκησης και στήσαμε τους όλμους.Έτοιμοι να υποστηρίξουμε τους λόχους που θα αμύνονταν στην πρώτη γραμμή.

Στις 10 π.μ. βλέπουμε να κινούνται από την κατεύθυνση της Σκυλλούρας στρατιωτικά αυτοκίνητα με στρατιώτες στοιβαγμένους, όπως όπως στις καρότσες. Ήταν Εθνοφρουροί, οι οποίοι υποχωρούσαν άρον-άρον από την Αγία Μαρίνα και τη Σκυλλούρα.

Το θέαμα ήταν καταθλιπτικό . Η άτακτη υποχώρηση των δυνάμεων της Εθνικής Φρουράς ήταν για μένα ακατανόητη.

Αργότερα είδαμε να αποχωρεί από την Σκυλλούρα και ένα άρμα Μ48 που είχε καταλάβει η Ε.Φ. στο ύψωμα Κόρνα, τις προηγούμενες μέρες μαζί με ένα τεθωρακισμένο όχημα Μ113.

Αντιλήφθηκα τότε ότι έφθασε η ώρα της σύγκρουσης με τον εχθρό. Ετοιμάσαμε τα βλήματα και τα στοιχεία βολής των όλμων και περιμέναμε εντολές της Διοίκησης για έναρξη βολών.

Η πυροβολαρχία του Λοχαγού Σκαρλάτου άρχισε βολές ανάσχεσης μπροστά από τα υψώματα και πάνω στον χωματόδρομο.

Η τουρκική αεροπορία έκανε την εμφάνισή της και μετά από αναγνώριση άρχισε να βομβαρδίζει την περιοχή.

Στόχος των αεροπλάνων ήταν η πυροβολαρχία που μας υποστήριζε. Τα αντιαεροπορικά τετράδυμα πολυβόλα που κάλυπταν την πυροβολαρχία έρριχαν ασταμάτητα εμποδίζοντας τα αεροπλάνα να πετύχουν τους στόχους τους.

Ο Διοικητής μας μέσα από τον ασύρματο φωνάζει στους στρατιώτες να μην πυροβολούν με τα τουφέκια τους κατά των αεροπλάνων διότι θα προδώσουν τις αμυντικές μας θέσεις (Π.Ο.Τ. πρόσθιο όριο τοποθεσίας).

Οι βόμβες του εχθρού πλήττουν κτήρια και υποστατικά στην περιοχή της Φιλιάς, όπως ένα πτηνοτροφείο, την εκκλησία του Προφήτη Ηλία και άλλα χωρίς να επιφέρουν καμιά απώλεια στις ημέτερες δυνάμεις.

Ο τελευταίος βομβαρδισμός έγινε αργά το δειλινό, την ώρα που ο ήλιος πήγαινε στη δύση. Ο βομβαρδισμός ήταν σφοδρός , αλλά άστοχος. Βλέπαμε τις βόμβες να χρυσίζουν στο φως του ήλιου και παρακαλούσαμε τη Μεγαλόχαρη να αστοχήσουν. Η τελευταία βόμβα έπεσε στο ενδιάμεσο της απόστασης της πυροβολαρχίας και των θέσεών μας. Ήταν πολύ κοντά μας και ευτυχώς δεν εξερράγη. Όλοι κάναμε τον σταυρό μας και ευχαριστήσαμε την Παναγία για την προστασία που μας παρείχε.

Παρά τον ανηλεή βομβαρδισμό, η πυροβολαρχία του Λοχαγού Σκαρλάτου καθήλωσε την ταξιαρχία του τουρκικού στρατού που προέλαυνε προς τη Μόρφου. Η εμπροσθοφυλακή της, που απαρτίζετο από μια ίλη αρμάτων Μ47 και Μ48, χτυπήθηκε από τα πυρά μας και το πρώτο άρμα πήρε φωτιά. Από τον ασύρματο πληροφορήθηκα ότι καθηλώθηκαν δώδεκα άρματα και το ένα φλεγόταν. Την περιγραφή έδωσε στον Διοικητή μας ο Λοχαγός Χρήστος Κότσαλης, ο οποίος έστειλε δυο εθελοντές καταδρομείς του λόχου του στο ύψωμα μπροστά από την καθηλωμένη φάλαγγα. Οι εθελοντές αυτοί ήταν ο Κούτας από την Περιστερωνοπηγή και ο Ευθυμίου από την Πόλη Χρυσοχούς.

Ο Διοικητής μας σχεδίασε αμέσως νυχτερινή επιθετική ενέργεια από τον 3ο εφεδρικό λόχο για καταστροφή των ακινητοποιημένων αρμάτων.

Ο γράφων πήρα διαταγή να κινηθώ με ένα μικρό φορτηγό και να εφοδιάσω με νερό τους δυο λόχους που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή.

Προχώρησα με μεγάλη προσοχή ακολουθώντας τα ίχνη από τις ερπήστριες των αρμάτων που υποχώρησαν τελευταία. Ήμουν επιφυλακτικός μήπως πατήσω σε νάρκη-μόλυνση (άτακτα τοποθετημένη).

Παρά την επιφυλακτική μας κίνηση λίγο έλειψε να περάσουμε στις εχθρικές γραμμές αφού δεν μας σταμάτησε το δικό μας στοιχείο Α/Τ που βρισκόταν στην πιο προκεχωρημένη θέση. Λίγο πριν τη στροφή σταματήσαμε όταν είδαμε τα τροχιοδεικτικά βλήματα να διασταυρώνονται πάνω από το σημείο που βρισκόμασταν. Πάλι είχαμε Άγιο.

Στις 11.30 πήραμε εντολή να υποχωρήσουμε συντεταγμένα και να ταχθούμε νοτιότερα, στο χωριό Μένοικο.

Η απαγκίστρωσή μας έγινε ακολουθώντας πιστά τους στρατιωτικούς κανόνες. Επιβιβαστήκαμε στα φορτηγά αυτοκίνητα μαζί με τον οπλισμό και τα πυρομαχικά μας και αποχωρήσαμε από τη Φιλιά.

Δυστυχώς έμεινε πίσω ένας Δόκιμος , ο οποίος συνελήφθη την άλλη μέρα από τα στρατεύματα εισβολής.

Η 33ΜΚ εκτέλεσε και πάλι το καθήκον της. Μπορούσε όμως να καταστρέψει και τα άρματα του εχθρού.

Από τη σελίδα του Λοΐζου Λοΐζου