Βία, η πίσω μας σελίδα
Σήμερα φαντάζει αδύνατον ότι θα ζήσουμε κάποτε σε μια πόλη σαν την Αθήνα χωρίς βία και φόβο
Αφού τον επικαλέστηκε ο Μητσοτάκης, τι μπορεί να είναι ο Σβώλος; Κάποιος γνωστός υποστηρικτής της δεξιάς που θέλει να καταργήσει τις διαδηλώσεις, σκέφτηκε η τέως ΠΑΣΟΚ και νυν ΣΥΡΙΖΑ και την πέταξε. Σιγά τα λάχανα. Έχουμε ακούσει τόσα απίθανα από βουλευτικά χείλη. Αρκεί να βρίζουν την κακιά δεξιά που ξανάφερε τη χούντα και δεν αφήνει τον καθένα ελεύθερο να κλείνει τους δρόμους του κέντρου ή να καταστρέφει δημόσια περιουσία. Διότι «η βία είναι δημοκρατικό δικαίωμα του λαού καταχτημένο με αίμα».
Αυτή τη δημοκρατία χτίσαμε εδώ και 45 χρόνια οπότε από μια άποψη η αριστερά έχει ένα δίκιο. Κάθε παρέα, σύλλογος, συνδικάτο, κόμμα, κάθε συλλογικότητα μπορεί να καταλάβει με το έτσι θέλω δημόσιο χώρο, να παραβιάσει την ελευθερία και να απαλλοτριώσει τα δικαιώματα των πολιτών αρκεί να δηλώνει ότι είναι «κατά του συστήματος». Ότι είναι κάτι αριστερό και δη επαναστατικό. Ότι έχει λόγο προοδευτικό. Αν τα πράγματα στραβώσουν και γίνουν καταστροφές είναι δικαιολογημένες μιας και το μάρμαρο πληρώνουν ή το «αστικό κράτος της καταστολής» ή οι τραπεζίτες, οι έμποροι, οι καπιταλιστές που ρουφάνε το αίμα του λαού. Αν οι βάνδαλοι συλληφθούν, πράγμα σπάνιο, τότε σύσσωμος ο προοδευτικός νομικός και πολιτικός κόσμος σπεύδει να διαμαρτυρηθεί και να πιέσει για την απελευθέρωση τους και το επιτυγχάνει χωρίς μεγάλη προσπάθεια. Διότι δεν φταίνε τα παιδιά τα δικά μας, τα έκτροπα οφείλονται σε προβοκάτορες τους συστήματος.
Αυτό το αφήγημα έχει φυσικά περάσει και είναι αποδεκτό από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Είναι μια κανονικότητα. Απλώς αν πρέπει να βρεθείς στο κέντρο φροντίζεις να λάβεις υπόψη σου και τον παράγοντα «πορεία». Κάτι σαν το δελτίο καιρού. Αυτή είναι η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς. Εγκατέστησε ως νόμιμες στη συνείδηση του πολίτη και στα ήθη της κοινωνίας, δράσεις και πρακτικές που σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο θεωρούνται παράνομες. Δράσεις για τις οποίες άνθρωποι χωρίς άλλα προσόντα εκτός από τη συμμετοχή τους σε πορείες και «κινήματα» έφτασαν πρόσφατα μέχρι τον υπουργικό θώκο. Διαχειρίστηκαν την τύχη της χώρας, μας κυβέρνησαν. Για την Ελλάδα η διαδήλωση είναι κάτι ιερό και απαραβίαστο. Μια πρόβα επανάστασης, μια έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα ή και στον ουρανό. Και πάει ο Μητσοτάκης με τον Χρυσοχοΐδη να βάλουν κάποιους απλούς κανόνες. Δηλαδή να μην κλείνουν 50 νοματαίοι την Πανεπιστημίου έτσι στην ψύχρα. Πραγματικά ιερόσυλοι.
για τη συνέχεια AthensVoice