Γράφει ο Σταύρος Καλεντερίδης – Διεθνολόγος
[email protected]

Το 1988, μετά το «επονείδιστο» ανακοινωθέν του Νταβός, με το οποίο ο Α. Παπανδρέου ξέπλενε την εγκληματικότητα και την επιθετικότητα της φασιστικής Τουρκίας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης βρέθηκε στην Αττάλεια όπου συναντήθηκε με τον τούρκο πρωθυπουργό, Τουργκούτ Οζάλ. Εκεί, μετά την συνάντηση, ο πρόεδρος της ΝΔ και τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δήλωσε πως όταν ανέβει στην εξουσία, θα αρχίσει συνομιλίες με την Άγκυρα, για όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα, «χωρίς ταμπού».

Τα «ταμπού» που ήθελε να σπάσει ο Μητσοτάκης ήταν οι αξιώσεις της Τουρκίας εις βάρος της πατρίδας μας. Μία, έως τότε απαγορευμένη, «εφ’ όλης της ύλης» συζήτησης, εκτός και πέραν της υφαλοκρηπίδας, η οποία θα περιλάμβανε όλο το φάσμα των παράνομων, και τραμπούκικων διεκδικήσεων της στρατοκρατικής Τουρκίας, εναντίον του Ελληνισμού.

30 χρόνια αργότερα, στα ηνία της χώρας θα βρεθεί ο γιος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Έχοντας «τορπιλίσει» την αμυντική συμφωνία με την Γαλλία – μία αδιανόητη, αν όχι κάτι χειρότερο, απόφαση εν μέσω κρίσης και θανάσιμης απειλής από την Τουρκία, η κυβέρνηση Μητσοτάκη όπως όλα δείχνουν «έκατσε» σε στημένο γερμανικό τραπέζι στο Βερολίνο για να συζητήσει δίχως «ταμπού» με τους Τούρκους. Να διαπραγματευτεί δηλαδή τα αδιαπραγμάτευτα.

Στις 9 Οκτωβρίου 1944, ο Τσώρτσιλ με τον Στάλιν πραγματοποιούν την τέταρτη κατά σειρά συνάντησή τους στη Μόσχα, και εκεί καταλήγουν στην περιβόητη και εξίσου άθλια «Συμφωνία των Ποσοστών», χωρίζοντας την Ευρώπη σε κομμάτια με συγκεκριμένες περιοχές επιρροής και ευθύνης. Στη «μοιρασιά» που πραγματοποιήθηκε, η Ελλάδα αποφασίστηκε να ελέγχεται κατά 90% από τους Δυτικούς (Αγγλοσάξωνες).

Στην περίοδο της «Τραμπικής» και εσωστρεφούς Αμερικής που διανύουμε, κληρονόμος της κυριαρχίας της χώρας μας έγινε, τραγικώ τω τρόπω, η Γερμανία. Σε αυτά πλαίσια απαιτήθηκε από την Ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλειφθεί η προσέγγιση της χώρας μας με τη Γαλλία. Σε αυτή την απαίτηση η κυβέρνηση έκλινε το γόνυ, και έτσι αναγκάστηκε το υπουργείο Οικονομικών να εξαπατήσει τους Έλληνες με ψεύδη, σχετικά με το οικονομικό σκέλος της συμφωνίας. Υπερθμεματίζοντας και παπαγαλίζοντας τις απόψεις του πρωθυπουργού, ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας δήλωσε πως ήταν δήθεν οικονομικοί οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα «ναυάγησε» τη συμφωνία της με τη Γαλλία.

Βλέπουμε λοιπόν να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, όχι κάποια επιλεγμένη εθνική στρατηγική της κυβέρνησης να απαρνηθεί τους φυσικούς της συμμάχους τη δεδομένη στιγμή, κάτι το οποίο αν και καταστροφικό θα χαρακτήριζε τουλάχιστον κυρίαρχο κράτος, αλλά την επιβολή της γερμανικής στρατηγικής επί των Ελληνικών συμφερόντων, μέσω των κυβερνητικών αξιωματούχων της χώρας μας.

Το χειρότερο βέβαια μας το κρατούσαν οι Γερμανοί για τις διμερείς διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους. Προσφέροντας τις «καλές τους υπηρεσίες», μας κάθισαν σε ένα τραπέζι στο Βερολίνο, όπου η τουρκική πλευρά έθεσε ζητήματα μερικής αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου, αμφισβητούμενα νησιά, το μειονοτικό, ισλαμικό τέμενος Αθήνας, ελληνική αποχή από έρευνες νοτίως της Κρήτης, και «από κοινού ανάπτυξη» στην περιοχή της Μεσογείου με την Τουρκία (συνεκμετάλλευση). Πρόκειται για ζητήματα που έχει επί της ουσίας και από το πουθενά δημιουργήσει το ανθελληνικό πολιτικό μας σύστημα όλα αυτά τα χρόνια. Δηλαδή όλοι αυτοί οι οικογενειοκράτες με τα «επώνυμα» επίθετα.

Σε αυτή την διαπραγμάτευση, μου είναι αδιανόητο το πώς τόλμησε και μπόρεσε να συμμετάσχει κάποιος που θεωρεί τον εαυτό του Έλληνα και πατριώτη. Μία τέτοια βάση συνομιλιών θα μπορούσαν να αποδεχτούν μόνον αργυρώνητοι ή απάτριδες διπλωμάτες και πολιτικίσκοι. Αυτοί που μιλούν τόσα χρόνια για δήθεν υψηλή διπλωματία και εξαιτίας τους φτάσαμε τώρα με την πλάτη στο γκρεμό.

Όλα τα ανωτέρω αιτήματα αποτελούν φαυλότητες των Τούρκων, τις οποίες η Ελληνική πλευρά όφειλε κανονικά να απορρίψει εν συνόλω, και στη συνέχεια να θέσει ως αποκλειστικά θέματα στην ατζέντα, τα δίκαια αιτήματα του Ελληνισμού κατά της παραβατικής και εγκληματικής Τουρκίας (εδώ αναλυτικά). Οτιδήποτε λιγότερο αποτελεί μειοδοσία.

Ένα ζήτημα που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας είναι η αλλαγή κηδεμόνα που προαναφέρθηκε. Οι Αμερικανοί επικυρίαρχοι, εξανάγκασαν τους Καραμανλή (Βέρνη), Παπανδρέου (Νταβός) και Σημίτη (Μαδρίτη) σε εθνική προδοσία, αλλά επιπλέον απαίτησαν να το πράξουν με σαφή και δημόσιο τρόπο. Με ταπεινωτικό τρόπο θα έλεγε κανείς, έτσι ώστε να μην υπάρξει αμφιβολία του ελέγχου των ΗΠΑ στην πατρίδα μας. Αυτό όμως τώρα έχει αλλάξει. Η γερμανική διπλωματία δεν είναι ούτε τόσο θορυβώδης, ούτε τόσο δημόσια όσο αυτή των Αμερικανών. Είναι συνεπώς πιο ύπουλη. Μένει λοιπόν να δούμε αν θα δοθεί στην δημοσιότητα το τι ακριβώς διημείφθη στο Βερολίνο, και τι «επονείδιστο» υποσχέθηκε η ελληνική πλευρά για να εξευμενίσει τους Τούρκους.

Θα κλείσω με δύο υπενθυμίσεις. Πρώτον, η δειλία των πολιτικών μας σήμερα, και η «από κοινού αποχή από ενέργειες στο Αιγαίο» που όπως όλα δείχνουν ότι αποδέχτηκαν, έχει αυξημένη βαρύτητα διότι οι παρούσες γεωπολιτικές ισορροπίες δημιουργούσαν τις καλύτερες συνθήκες για να ανυψώσουμε επιτέλους την αποτρεπτική ισχύ μας εναντίον της υπερεκτεθειμένης Τουρκίας, διεκδικώντας και διασφαλίζοντας μια και καλή, τα δίκαια και νόμιμα εθνικά μας συμφέροντα.

Τέλος, να υπενθυμίσουμε στον υψηλότερο δυνατό τόνο, πως οι πολιτικοί δεν είναι ιδιοκτήτες, αλλά περαστικοί διαχειριστές της εθνικής μας περιουσίας. Ως εκ τούτου, δεν έχουν την παραμικρή νομιμοποίηση, δημοκρατική ή κοινοβουλευτική, να ξεπουλήσουν αυτά που ανήκουν στο Ελληνικό Έθνος. Και αν τολμήσουν να το πράξουν, θα μας βρουν αποφασιστικά απέναντί τους.

Αποκαθηλώστε σωτήρες, εθνάρχες και λοιπά φαντάσματα.

Αποκαθηλώστε και τους πολιτικούς τους απογόνους του σήμερα.