Ποιο είναι το υπερόπλο που θέλει να ελέγξει ο πρόεδρος της Τουρκίας. Η κίνηση σε δύο ταμπλό και το ερώτημα για τη στάση του ΝΑΤΟ. Οι «δύο Τουρκίες» και οι πραγματικοί κίνδυνοι.

«… Η Τουρκία του Ερντογάν δαπανά τεράστια ποσά για να διαβρώσει σχολεία, μέσα επικοινωνίας και μουσουλμανικές κοινότητες με αντιευρωπαϊκά συνθήματα και ισλαμικές φαντασιώσεις. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας αδίστακτος ισλαμιστής, αποφασισμένος να κάνει ό,τι μπορεί για τον εξισλαμισμό της Ευρώπης… αλλά με αφετηρία τη Βόρεια Αφρική. Επίσης, οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι η παρουσία του στη Λιβύη και η στήριξη του καθεστώτος της Τρίπολης, ένα και μόνον στόχο έχει: τον απόλυτο έλεγχο της αφρικανικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη. Αυτό είναι το ατομικό του υπερόπλο και κάποιοι στην Ένωση περί άλλα τυρβάζουν.

Σε είκοσι χρόνια το πολύ, στην Αφρική θα συνωστίζονται πάνω από 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Και θα είναι δύσκολο να έχουν όλοι στον ήλιο μοίρα. Αυτός ο πληθυσμός είναι το απόλυτο υπερόπλο της Τουρκίας. Ο Ερντογάν από τώρα επενδύει στην εκμετάλλευσή του, ώστε να τον χρησιμοποιεί η Τουρκία ως εκβιαστικό μέσο κατά της Ευρώπης…

Στο πλαίσιο αυτό, η συμπεριφορά του ΝΑΤΟ απέναντι στην Τουρκία είναι στην ουσία ενθαρρυντική των επιδιώξεών της και αναρωτιέται κανείς ποια είναι σήμερα η χρησιμότητα, ο λόγος ύπαρξης αυτής της οργάνωσης. Από τη μία πλευρά, η τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί την τεχνογνωσία και τη δομή της Συμμαχίας, από την άλλη, όμως, αγοράζει οπλικά συστήματα από τη Ρωσία. Κάτι δεν πάει καλά στην περίπτωση αυτή…».

Αυτά είπε μεταξύ άλλων στο γαλλικό τηλεοπτικό δίκτυο CNEWS o Γάλλος συγγραφέας και αρθρογράφος Έρικ Ζεμούρ, 62 ετών, γεννημένος στην Αλγερία και γνώστης των εξελίξεων σε μια περιοχή η οποία θα γίνει εξαιρετικά κρίσιμη για την Ευρώπη. Στη διαπίστωση αυτή, εξάλλου, καταλήγουν και σημαντικές εκθέσεις μαροκινών και γαλλικών υπηρεσιών. Αναφερόμενες δε στην Τουρκία, το γενικότερο συμπέρασμα που προκύπτει από τις σχετικές αναλύσεις είναι ότι ο νεοοθωμανισμός του Ταγίπ Ερντογάν απομακρύνεται αισθητά πλέον και από την κεμαλική εξωτερική πολιτική, φαινόμενο που τόσο το ΝΑΤΟ όσο και άλλοι πολιτικοί αναλυτές δεν δείχνουν να εκτιμούν επαρκώς.

Σε κάθε περίπτωση, όπως επισημαίνουν σε άρθρο τους στη μηνιαία επιθεώρηση Foreign Affairs (ελληνική έκδοση) οι κ.κ. Ι. Βιδάκης και Γ. Μπάλτος, Ευρώπη και Ελλάδα έχουν απέναντί τους «δύο Τουρκίες». Η πρώτη, αυτή της κεμαλικής παράδοσης, είναι γνωστή και προβλέψιμη. Η δεύτερη, όμως, μοιάζει με μωσαϊκό από αντιφάσεις που ζυγοσταθμίζει ισλαμισμό και σοσιαλισμό, καπιταλισμό και ευρωπαϊσμό, πατριωτισμό και παντουρκισμό, άγνωστη ακόμη και «απρόβλεπτη», όχι όσον αφορά τις ούτως ή άλλως διατυμπανιζόμενες και σταδιακά υλοποιούμενες επεκτατικές προθέσεις της, αλλά αναφορικά με τις διαστάσεις του ρίσκου που αναλαμβάνει και την ευελιξία στη διαμόρφωση και διαχείριση πρόσκαιρων συμμαχιών που μεταφορικά χαρακτηρίζονται ως «λυκοφιλίες».

Για τη συνέχεια Euro2Day