Ξενής Χ. Ξενοφώντος   

Με το βλέμμα στραμμένο στον βουβό Πενταδάκτυλο που τον βεβηλώνει η ημισέληνος του νεοοθωμανικού κανιβαλισμού για 46 τόσα χρόνια, ο νους μας στριφογυρίζει αυτές τις μαύρες μέρες στα σκλαβωμένα εδάφη μας που προσμένουν καρτερικά την πολυπόθητη λευτεριά. 

Περνώντας από τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, το βλέμμα μαγνητίζεται από το αντίγραφο του πολεμικού αεροσκάφους «Νοράτλας» που πολυβολήθηκε κατά λάθος από φίλια πυρά την 21η Ιουλίου του 1974 ερχόμενο κρυφά από την Κρήτη με επίλεκτους καταδρομείς για να συνδράμουν στην τιτάνια προσπάθεια απόκρουσης του Τούρκου εισβολέα. Δίπλα του, κείνται οι σταυροί των ηρώων της νεότερης εθνικής ταπείνωσης. 

Πάνω από τον χώρο του Τύμβου συνυπάρχουν αιωρούμενες δύο λέξεις με εντελώς διαφορετικές έννοιες: η περηφάνια και η ντροπή. Η περηφάνια αντανακλάται από την αυταπάρνηση, την ανδρεία και τον ηρωισμό που επέδειξαν οι Ελλαδίτες και Κύπριοι, αξιωματικοί και οπλίτες  διαμηνύοντας πως Ελλάδα και Κύπρος είναι σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστέων του ενός και αδιαιρέτου Ελληνικού Έθνους. 

Η ντροπή αναδύεται μέσα από την προδοσία που σκηνοθετήθηκε άψογα από ξένους και ντόπιους έμπορους των εθνών, με πρωτεργάτες τους  Βρετανούς, οι οποίοι άναψαν το πράσινο φως στους σύγχρονους «Αττίλες» να ακρωτηριάσουν το ελληνικό κορμί της μεγαλονήσου Κύπρου.

Επισκεπτόμενοι σεμνά και ταπεινά τον ιερό χώρο του Τύμβου, στέλλουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας το μήνυμα πως ο ομφάλιος λώρος Κύπρου – Ελλάδας καλά κρατεί. Και θα υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα, καθώς καμιά δύναμη δεν μπορεί να τον αποκόψει γιατί χαλυβδώνεται στο πέρασμα του χρόνου στην υψικάμινο του «όμαιμου, του ομόγλωσσου, του ομότροπου». 

Οι  ηρωικοί μαχητές του «Νοράτλας» με την ευτολμία που τους διέκρινε, έστειλαν το μήνυμα πως η συνειδητή επιβίβασή τους στην «πτήση του θανάτου» είχε έναν και μοναδικό σκοπό: Να κρατηθεί αλώβητος ο ομφάλιος λώρος. Και με την ηρωική θυσία τους, η οποία απεικονιζόταν για 42 χρόνια στο ζωντανό πρόσωπο του αείμνηστου Θανάση Ζαφειρίου, του μοναδικού επιζήσαντος της μοιραίας πτήσης, διαλαλούν περήφανα ότι κοινή η μοίρα του Κυπριακού και του μητροπολιτικού Ελληνισμού.

Λίγο πιο πέρα, δίπλα στο βουβό σήμερα αεροδρόμιο Λευκωσίας, στις 14 Αυγούστου 1974, ο Αττίλας ΙΙ διενεργούσε τη δεύτερη φάση της εισβολής. Οι ελληνοκυπριακές στρατιωτικές δυνάμεις αποδεκατισμένες, πάλευαν να σώσουν ό,τι απέμεινε. Στο παρακείμενο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, διεξήχθη μία από τις πιο άνισες μάχες. Από το πρωί, η τουρκική αεροπορία άρχισε να βάλλει εναντίον του στρατοπέδου. Μέχρι το απόγευμα 700 και πλέον άνδρες της ΤΟΥΡΔΥΚ κορύφωσαν την επίθεση εναντίον των ολιγάριθμων μαχητών της ΕΛΔΥΚ. Η ελληνική ψυχή θαυματούργησε για άλλη μια φορά με το σύγχρονο ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ που πρόταξαν οι αξιωματικοί και οι φαντάροι της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου. Με το ανηλεές σφυρικόπημα της τουρκικής αεροπορίας η έκβαση της άνισης μάχης ήταν προδιεγεγραμμένη. 

Όμως, η Λευκωσία δεν αλώθηκε από τους Αττίλες, κρατήθηκε ελεύθερη, χάρις στον ηρωισμό των ΕΛΔΥκάριων, που έμειναν ορθοί και ανίκητοι. Με την επελθούσα κατάπαυση του πυρός, η πρωτεύουσα διασώθηκε. 

Μνημονεύοντας σήμερα, 46 χρόνια μετά, τους ήρωες του 1974, αντλώντας δύναμη από τη θυσία τους, μονολογούμε τη ρήση του ποιητή: Απ’ των Ελλήνων την ηρωική θυσία κι απ’ των προγόνων τ’ άφθαρτα βιβλία που δείχνουν τα πανάρχαια μεγαλεία, ένας ψαλμός ακούγεται βαθύς σαν μελωδίες ενός κόσμου άλλου: «ΕΛΛΗΝΕΣ, μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της Κύπρου την ανάσταση θα φέρει».

* Δημοσιογράφος, πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού  Πολιτισμού.