REAL TIME |

Weather Icon

Μα, τι κάθεται ακόμα η Γαλλία στο ΝΑΤΟ;

Μα, τι κάθεται ακόμα η Γαλλία στο ΝΑΤΟ;

Guillaume Berlat, Proche&Moyen-Orient.ch (Ελβετία)

«Ως αποτέλεσμα, η διπλωματία των εκλάμψεων (coup d’éclat= έκλαμψη /coup d’état=πραξικόπημα) του Εμανουέλ Μακρόν και οι διαμαρτυρίες του εναντίον του ΝΑΤΟ είναι ακόμα πιο ανησυχητικές από την θρασύτητα τουρκική πολιτική στη Μεσόγειο»1. Είμαστε στο επίκεντρο των αντικατοπτρισμών (mirages) της διπλωματίας των εκλάμψεων του αρχηγού του κράτους. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στερείται αξιοπιστίας στη διεθνή σκηνή όσο τα χτυπήματα του για την κατάσταση της Ατλαντικής Συμμαχίας (η πλέον διάσημη φράση για τον «εγκεφαλικό θάνατο του ΝΑΤΟ» στο The Economist τον Νοέμβριο του 2019) δεν ακολουθούνται από ισχυρές πράξεις (απόσυρση από ορισμένες επιχειρήσεις ή ακόμα περισσότερο). Πριν εξετάσουμε την εξέλιξη της σχέσης μεταξύ Γαλλίας και ΝΑΤΟ από τον Charles de Gaulle στον Emmanuel Macron, είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε ποια ακριβώς είναι η δικαιολογία ύπαρξης αυτού του διεθνούς οργανισμού που θα έπρεπε να είχε εξαφανιστεί με το τέλος του Ψυχρού Πόλεμου. Ένα εργαλείο ασφάλειας για τους Ευρωπαίους, Είναι μια προφανής αλήθεια, Αλλά επίσης, εργαλείο υποδούλωσης στην αμερικανική δύναμη για αυτούς τους ίδιους Ευρωπαίους.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τις παραμέτρους της νέας διατλαντικής εξίσωσης για τη Γαλλία., η οποία αποτελείται από τον συνδυασμό δομικών και

πρόσκαιρων παραγόντων, πριν να γίνει η επιλογή που θα δεσμεύσει το μέλλον: να φύγει ή να μείνει;

ΝΑΤΟ: ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΟΡΓΑΝΟ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ

Αν και είναι εργαλείο ασφάλειας, το ΝΑΤΟ παραμένει όμως και όργανο υποδούλωσης.

Ένα εργαλείο ασφάλειας: η ασφάλεια κατά πάντων κινδύνων του θείου Σαμ

Με το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου και την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας τον Μάιο του 1945, η υποψία αυξήθηκε μεταξύ των συμμάχων στη διάρκεια του πολέμου. Ο εντερισμός της Μόσχας στα ανατολικά ανησυχεί στα δυτικά. Τον Μάρτιο του 1946, ο πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στη Μόσχα, Τζορτζ Κένναν, προέτρεψε την Ουάσινγκτον να ανασχετήσει (“containment “) την επέκταση της Ρωσίας με επαγρύπνηση και σταθερότητα. Ο Γουίνστον Τσόρτσιλ μιλά για “το σιδερένιο παραπέτασμα που κατεβαίνει σε ολόκληρη την ήπειρο από το Στέττιν μέχρι την Τεργέστη”.  Ο Στάλιν τον κατηγορεί για «συκοφαντία». Το 1947, η λεγομένη «φοβερή χρονιά» χαρακτηρίστηκε από την είσοδο στο «Ψυχρό Πόλεμο» (Walter Lippmann), την εμβάθυνση των ιδεολογικών ρήξεων μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον. Δύο Ευρώπες επιβεβαιώνονται υπό την εποπτεία των δύο Μεγάλων. Το 1948, είμαστε θεατές  του «πραξικοπήματος της Πράγας», του μπλοκαρίσματος των δυτικών τομέων του Βερολίνου.

Ως εκ τούτου, ο ανταγωνισμός Ανατολής-Δύσης αποτελεί το θεμελιώδες στοιχείο της δομής της διεθνούς τάξης μετά τον πόλεμο. Στα δυτικά, οργανώνεται η αντίδραση. Βρετανοί και Γάλλοι συνάπτουν συνθήκη συμμαχίας και αμοιβαίας συνδρομής στις 4 Μαρτίου 1947 στη Δουνκέρκη. Επεκτείνεται στις τρεις χώρες της Μπενελούξ (Βέλγιο, Κάτω Χώρες, Λουξεμβούργο) που δημιούργησαν τη «Δυτική Ένωση» στις Βρυξέλλες στις 17 Μαρτίου 1948. Αυτή η συνθήκη περιλαμβάνει δέσμευση αυτόματης βοήθειας σε περίπτωση επίθεσης Αλλά πώς να μετατραπεί η ευρωπαϊκή άμυνα σε δυτική άμυνα;

Διαπραγματεύσεις λαμβάνουν χώρα πρώτα μεταξύ Αγγλοσαξόνων, αργότερα επεκτάθηκαν σε πολλά άλλα κράτη μεταξύ των δύο ακτών του Ατλαντικού. Τελικά οδήγησαν στην υπογραφή της Συνθήκης για τον Βόρειο Ατλαντικό στις 4 Απριλίου 1949 στην Ουάσινγκτον. Τα μέρη της είναι τα πέντε κράτη της Συνθήκης των Βρυξελλών στα οποία ενώνονται ο Καναδάς, η Δανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ισλανδία, η Ιταλία, η Νορβηγία και η Πορτογαλία. Δώδεκα κράτη, επομένως, αποτελούν την εμπροσθοφυλακή της δυτικής άμυνας εναντίον της ΕΣΣΔ.2  Στα ανατολικά, η απάντηση οργανώνεται. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας είναι μια πρώην στρατιωτική συμμαχία που συγκέντρωνε τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης με την ΕΣΣΔ σε μια τεράστια οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περιοχή. Ολοκληρώθηκε στις 14 Μαΐου 1955 μεταξύ των περισσότερων κομμουνιστικών χωρών του σοβιετικού μπλοκ με μια συνθήκη φιλίας, συνεργασίας και αμοιβαίας βοήθειας.

Ο Νικήτα Χρουστσόφ, ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας του, το είχε σχεδιάσει στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου ως αντίβαρο στον Οργανισμό της Συνθήκης του Βόρειου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ), ο οποίος γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1949. Ο κύριος λόγος που οδήγησε στη δημιουργία του Συμφώνου της Βαρσοβίας, σύμφωνα με το επεξηγηματικό μνημόνιο, ήταν η προσχώρηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας “η οποία είναι στο δρόμο της επαναστρατικοποίησης” στη Συνθήκη του Βόρειου Ατλαντικού κατά τη στιγμή της επικύρωσης των Συμφωνιών του Παρισιού στις 9 Μαΐου 1955. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε τον Ιούλιο του 19913.

Ένα όργανο υποδούλωσης: οι χρήσιμοι Ευρωπαίοι ηλίθιοι

Το επίθετο “Atlantic” (Ατλαντικός) χαρακτηρίζει αυτό που αφορά τον Ατλαντικό Ωκεανό και τις παρα-παραλιακές χώρες. Ο Ατλαντισμός (Atlantism) ορίζει μια εξωτερική πολιτική που χαρακτηρίζεται από την υποστήριξη που παρέχεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδίως στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

Σχεδιασμένος στην αρχή του Ψυχρού Πολέμου, ο Ατλαντισμός υποστηρίζει τη στενή συνεργασία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και των ευρωπαϊκών χωρών στον πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό και πολιτιστικό τομέα. Ο ομολογούμενος στόχος είναι, καταρχάς, η διασφάλιση της ασφάλειας των χωρών μελών του ΝΑΤΟ (ρήτρα αλληλεγγύης του άρθρου 5 που ορίζει ότι μια επίθεση εναντίον ενός από τα μέλη της θεωρείται επίθεση εναντίον όλων) και για την προστασία των αξιών που τις ενώνουν: δημοκρατία, ατομικές ελευθερίες και κράτος δικαίου). Ο Ατλαντισμός ορίζει επίσης τη πολιτική στάση, γνώμη, το δόγμα εκείνων που χρησιμοποιούν την Συνθήκη του Βόρειου Ατλαντικού (ΝΑΤΟ) ως βάση της εξωτερικής δράσης τους και οι οποίοι, στο όνομα αυτών των αρχών, ευθυγραμμίζονται λίγο πολύ συστηματικά, ιδεολογικά με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, είτε είναι δικαιολογημένη, είτε τελείως αδικαιολόγητη, γεγονός που συμβαίνει καμιά φορά4, επειδή η Αμερική, η χώρα του εκδηλωμένου πεπρωμένου, δεν είναι ένα συναισθηματικό έθνος. Η παροχή ασφάλισης κατά πάντων κινδύνων στους συμμάχους τους περιέχει ένα τίμημα, μια υψηλή τιμή την οποία πρέπει να πληρώσουν οι τελευταίοι υπό ποινή αφορισμού. Σε πολιτικό επίπεδο, πρώτα απ ‘όλα, αυτό σημαίνει άνευ όρων ευθυγράμμιση με όλες τις αμερικανικές διπλωματικές θέσεις, συμπεριλαμβανομένων των πιο αμφισβητήσιμων.

Θυμόμαστε τα ξεσπάσματα του στρατηγού Ντε Γκωλ ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό (παράδειγμα, ο λόγος του στη Πνομ Πεν το 1966 στον οποίο επέκρινε την αμερικανική επέμβαση στο Βιετνάμ) και την επιθυμία του να μην ακολουθεί αυτόματα την εξωτερική πολιτική της Ουάσιγκτον. Σε οικονομικό και εμπορικό επίπεδο, σε συνέχεια, σημαίνει συμμόρφωση με την πρωτοκαθεδρία του δολαρίου ως νόμισμα ανταλλαγής και των κανόνων του αμερικανικού δικαίου για το διεθνές εμπόριο. Σε στρατιωτικό επίπεδο, τέλος, αυτό σημαίνει να επικυρώσεις ως δικό σου το δόγμα του Πενταγώνου στις εξωτερικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία κ.λπ.) και πάνω απ ‘όλα, να αγοράζεις αποκλειστικά αμερικανικό εξοπλισμό στο όνομα της ιερής-άγιας αρχής της διαλειτουργικότητας.

Η Αμερική είναι επίσης ” Buy American First  “.

Τι γίνεται με τη θέση της Γαλλίας σε σχέση με το ΝΑΤΟ;

ΝΑΤΟ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ, ΑΠΟ ΤΟΝ CHARLES DE GAULLE ΣΤΟΝ EMMANUEL MACRON

Μόνο με την ανάλυση της εξέλιξης της σχέσης μεταξύ ΝΑΤΟ και Γαλλίας τις τελευταίες επτά δεκαετίες θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της τρέχουσας κατάστασης.

Ένα πόδι μέσα, ένα πόδι έξω: Ο Ντεγκολικο-Μιτεραντισμός

Η αδύναμη Τέταρτη Δημοκρατία χαρακτηρίζεται από έναν ήπιο Ατλαντισμό, λόγω έλλειψης μέσων για να διασφαλίσει την ασφάλειά της. Θα κάνει τακτικά τις ασκήσεις γονυκλισίας της ενώπιον του θείου Σαμ. Η έκρηξη της πρώτης γαλλικής πυρηνικής βόμβας (1960), το τέλος του Αλγερινού πολέμου (1962), η αποπληρωμή των τελευταίων χρεών της, οδήγησαν τον στρατηγό Ντε Γκωλ να χειραφετηθεί από τη βαριά κηδεμονία των Ηνωμένων Πολιτειών εγκαταλείποντας την ολοκληρωμένη στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ το 1966. Αυτή η απόσταση απέναντι στην Ουάσιγκτον έδωσε στη Γαλλία ένα ανεκτίμητο κεφαλαίο συμπάθειας στον Τρίτο Κόσμο. Αυτό θα εξελιχτεί: “Εάν το σκεφτόσουν λίγο πιο συχνά, δεν θα έκανες συνέχεια ανόητες προτάσεις “5. Ο Ζακ Σιράκ ξεκινά μια κίνηση προσέγγισης με τη Συμμαχία: επανένταξη στη στρατιωτική επιτροπή, προσπάθεια επιστροφής σε ορισμένες διοικήσεις της νότιας πλευράς χωρίς όμως να διασχίσει την κόκκινη γραμμή.

Και τα δύο πόδια μέσα: ο σαρκοζο-μακρονισμός

Ο Νικολά Σαρκοζί υπερηφανεύεται που ξαναβρίσκει τη «δυτική οικογένεια», προσχωρώντας το 2009 στην ολοκληρωμένη στρατιωτική δομή που εγκαταλείφτηκε το 1966 για να δείξει την ανεξαρτησία της Γαλλίας από την Ουάσιγκτον6. Ανεξαρτησία σε σχέση με την «ύβρη», την τρέλα για μεγαλεία, μια περιφρονητική άγνοια του εξωτερικού κόσμου: “The West and the Rest”, λένε στο υπέρ-Ατλαντικό»7. Η έκθεση Védrine δεν αμφισβητεί αυτήν την επιστροφή που συνοδεύεται από την εμφάνιση ενός νεο-συντηρητικού ρεύματος στο Quai d’Orsay (σ.μ. υπουργείο εξωτερικών), που εξαπλώνεται στους υψηλότερους κύκλους του κράτους8. Προδήλως, ο νεότερος πρόεδρος της Πέμπτης Δημοκρατίας, Εμανουέλ Μακρόν,  διαταράσσεται πολύ (κραδαίνει λέξεις για ευρωπαϊκή άμυνα, για ευρωπαϊκό στρατό, ευρωπαϊκή κυριαρχία, ευρωπαϊκή στρατηγική αυτονομία …) αλλά δεν καταφέρνει, για την ώρα τουλάχιστον, να κερδίσει τις ψήφους των Ευρωπαίων εταίρων του, οι οποίοι σκέφτονται μόνο ΝΑΤΟ για την ασφάλειά τους. Μήνας με μήνα, ο Αρχηγός του Κράτους λαμβάνει το ένα χαστούκι μετά το άλλο σε όλα τα εδάφη. Ο στρατηγικός αναλφαβητισμός του είναι οδυνηρός.

Η γοητευτική του επιχείρηση στην αρχή της πενταετούς θητείας του με τον Donald Trump ήταν σύντομη9. Η Γερμανία δεν υποκύψει στις σειρήνες του Δία (σ.μτφ. –Jupiter= Δίας-, έτσι αποκαλούν τον Μακρόν στη Γαλλία) για το θέμα της ευρωπαϊκής άμυνας10. Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι τίποτα δεν είναι απλό στη σχέση μεταξύ Γαλλίας και ΝΑΤΟ για αρκετές δεκαετίες. Γεγονός που εξηγεί γιατί θα πρέπει, σύντομα κατά προτίμηση, να γίνει η κατάλληλη επιλογή για να ξεπεραστεί η ασάφεια που οδηγεί σε διπλωματικό αδιέξοδο και της ασφάλειας όπως αυτό που βιώνουμε σήμερα. Η διπλωματία του «όλα ταυτόχρονα» δεν αποτελεί ο καλύτερος τρόπος για να κοπεί ο Γόρδιος δεσμός.

ΝΑΤΟ: ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ Ή ΠΑΡΑΜΟΝΗ;

Καμία αιτιολογημένη και λογική απόφαση για το μέλλον της συμμετοχής μας στην Ατλαντική Συμμαχία δεν θα μπορεί να ληφθεί χωρίς να συνειδητοποιήσουμε τα προβλήματα που παρεμποδίζουν σήμερα την κανονική λειτουργία της.

Από τη σύνοδο κορυφής του Λονδίνου έως την υπόθεση του Courbet: μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης.

Προφανώς, το ΝΑΤΟ βρίσκεται σε μια δυσάρεστη κατάσταση λόγω του συνδυασμού δύο σημαντικών παραγόντων: του αμερικανικού διαρθρωτικού και του τουρκικού πρόσκαιρου.

Καταρχάς, ο κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια συστηματική αμερικανική επιχείρηση αποδόμησης του πολυμερούς συστήματος που μεταφέρθηκε, το 1945, στη κολυμβήθρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Χθες, ήταν η σειρά του ΠΟΕ να βρεθεί κάτω από τα καβδιανά δίκρανα του Ντόναλντ Τραμπ. Σήμερα, εναπόκειται στον ΠΟΥ να υποστεί την οργή του άνδρα με την ξανθή ανταύγεια 11. Γνωρίζουμε ότι ο 45ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών δεν φέρει στην καρδιά του ένα ίδρυμα του οποίου τα μέλη δεν θα επωμιστούν το μερίδιο της οικονομικής επιβάρυνσης, ιδίως η Γερμανία12. Ο Ντόναλντ Τραμπ απογυμνώνει τις ρωγμές μιας οργάνωσης, η οποία ήταν σε κακή κατάσταση για αρκετά χρόνια, αλλά την οποία όλοι προσποιούνταν ότι αγνοούσαν. Σήμερα το κακό είναι βαθύ. Έχει διαγνωστεί. Δεν μπορεί να λυθεί με ομοιοπαθητικές θεραπείες ή με συμπαθητικά κενά ξόρκια. Το θέλουν οι Ευρωπαίοι, μπορούν; Σε ποιο βαθμό μπορούν οι Ευρωπαίοι να εμπιστευτούν έναν συνομιλητή τόσο ευέλικτο όσο ο Ντόναλντ Τραμπ ο οποίος μπορεί να πει τα πάντα και το αντίθετό μέσα σε λίγες μέρες απόστασης για το ενδιαφέρον ή την αδιαφορία του για το ΝΑΤΟ13;  Δεν είναι μερικές θετικές δηλώσεις από τη κυβέρνηση του που θα αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Η Σύνοδος Κορυφής επετείου του Λονδίνου (2019) που θα έχει παράσχει τις απαραίτητες διευκρινίσεις14. Δεν είναι η ομάδα εμπειρογνωμόνων που συγκεντρώθηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ – η Γαλλία εκπροσωπείται εκεί από τον Hubert Védrine – η οποία θα προσφέρει επαναστατικές λύσεις σε ένα στρατηγικό πρόβλημα ουσίας15.

Στη συνέχεια, λες και η κατάσταση δεν ήταν αρκετά συγχυσμένη, προστέθηκε έναν νέο ερεθιστικό σε αυτό το αμερικανικό πρόβλημα, αυτό της Τουρκίας του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Η Τουρκία είναι ένας όλο και πιο αναξιόπιστος σύμμαχος ο οποίος  προτιμά να παίζει τη δική της συμμετοχή. Αψηφώντας την νατοϊκή αλληλεγγύη, οι Τούρκοι αποκτούν ρωσικά αντιπυραυλικά συστήματα S-400, προκαλώντας την οργή της Ουάσιγκτον, η οποία μάταια ζητά από την Άγκυρα να τα εγκαταλείψει για να μπορεί να διεκδικήσει την αγορά μαχητικών αεροσκαφών F-35. Στη Συρία, οι Τούρκοι κυνηγούν τους Κούρδους που ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Δυτικών στον αγώνα τους ενάντια στο ISIS. Σήμερα, οι Τούρκοι πολεμούν, μέσω παρεμβαλλομένων τζιχαντιστών στη Λιβύη, και φέρουν εκεί υλικό που παραβιάζει το εμπάργκο του ΟΗΕ που υποτίθεται ότι ελέγχεται από το ΝΑΤΟ, χωρίς αυτό να πυροδοτεί την οργή του Έβερεστ, όπως μόλις απέδειξε η υπόθεση του Courbet.  «Πρόκληση προς τον πολιτισμένο κόσμο», η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί είναι το κερασάκι στην τούρτα16. Οι συγκρατημένες αντιδράσεις της διάσημης και ανύπαρκτης διεθνούς κοινότητας δεν θα έχουν καμία επίδραση στην απόφαση του “νταβατζή του Βοσπόρου”17. Με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο πρόεδρος Ερντογάν παίζει με την ευαίσθητη χορδή του ελέγχου των μεταναστευτικών ροών για να πάρει αυτό που θέλει. Η Γερμανία παραμένει σιωπηλή μετά από τη κάθε μια από τις προκλήσεις του.

Η Άγκυρα, καθοδηγούμενη από έναν νεο-οθωμανικό εθνικιστικό πυρετό, κάνει ό, τι θέλει, σύμφωνα με τα γεγονότα και τα καλά κατανοητά συμφέροντά της. Η κρίση της Covid-19 επιβεβαίωσε την έκδυση της τουρκικής διπλωματίας, σύμφωνα με το μοντέλο της Ρωσίας και της Κίνας18. 

Η σημασία μιας σαφούς επιλογής: από τα λόγια στη πράξη

Ήρθε η ώρα να σταματήσουμε με τις ανδρικές στάσεις στο Παρίσι. Από τον Νοέμβριο του 2019, ποια συμπεράσματα έχει εξαγάγει ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν από τη διάγνωσή του για το «εγκεφαλικό νεκρό ΝΑΤΟ», εκτός από το θόρυβο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Κανένα, όσο γνωρίζουμε, εκτός από μερικές πομφολυγώδεις διακηρύξεις . Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι κανένας από τους συμμάχους του – ειδικά όχι οι δειλοί ομόλογοι του στην Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν ορκίζονται παρά μόνο στην αμερικανική άμυνα και δεν θέλουν να ακούσουν για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή άμυνα – τον ακολούθησε στην προσέγγισή του. Σε αυτό το ζήτημα, όπως και σε πολλά άλλα, η Γαλλία είναι απομονωμένη και πηγαίνει μονάχη της. Πρόκειται για μια αντικειμενική παρατήρηση από την οποία θα πρέπει μια μέρα να αντληθούν οι απαραίτητες συνέπειες. Η επιδείνωση των γαλλοτουρκικών σχέσεων τον τελευταίο χρόνο19, η οποία γνώρισε τον παροξυσμό της με την υπόθεση του Courbet και ήρθε να μας υπενθυμίσει τι είναι αυτή η ψευδο-συμμαχία του ΝΑΤΟ και μας προκάλεσε να αναρωτιόμαστε τι είναι πραγματικά20. Η μη ανταπόκριση του ΝΑΤΟ στη γαλλική απαίτηση καταδίκης της Τουρκίας για διακίνηση όπλων στη Λιβύη θα πρέπει να έχει άλλες συνέπειες πέρα από μια δυσανασχέτηση που συνίσταται στην προσωρινή αποχώρηση από ένα τρέχον πρόγραμμα. Εάν η Γαλλία χρειάζεται τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ χρειάζεται τη Γαλλία, αυτό ονομάζεται συμμαχία. Εκτός αν πρόκειται μόνο μια «συνθήκη βοήθειας», όπως αυτή που δεσμεύει τη Γαλλία με το Κατάρ, έναν σπουδαίο φίλο της Τουρκίας21 ;

Θα το έχετε καταλάβει. Η Γαλλία δεν θα μπορεί πλέον να αποφύγει για πολύ έναν πραγματικό προβληματισμό σχετικά με τους όρους συμμετοχής της στο ΝΑΤΟ. Και, οι διαθέσιμες επιλογές δεν είναι τόσο πολυάριθμες: να συνεχίσει σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, να συνεχίσει να μην συμμετέχει πλέον στις επιχειρήσεις θαλάσσιας επιτήρησης, να σταματήσει να συμμετέχει σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις μπαρόκ, ιδίως εκείνες που στόχο έχουν τη Ρωσία, να αποχωρήσει πάλι από την ολοκληρωμένη στρατιωτική δομή, όπως είχε κάνει ο στρατηγός de Gaulle το 1966, να αποσυρθεί πραγματικά και απλά από το ΝΑΤΟ22. Στον διεθνή βίο, υπάρχει πάντα η ώρα της αλήθειας. Θα μπορέσουμε να την προκαλέσουμε ή να την υποστούμε; Αυτό που ο Winston Churchill συνόψιζε τέλεια όταν δήλωνε: “Καλύτερα να πάρουμε την αλλαγή με το χέρι προτού μας πάρει από το λαιμό!”.

“Δεν κάνουμε καλή πολιτική εκτός αν βασίζεται σε πραγματικότητες” (Charles de Gaulle). Τα καλά συναισθήματα δεν ταιριάζουν καλά με την Realpolitik. Είναι χαρά μας που ο Εμανουέλ Μακρόν, πρόεδρος του «start-up nation », κατανοεί το πραγματικό νόημα της Ατλαντικής Συμμαχίας, αλλά θα χρειαστούν περισσότερα από ψεύτικες δηλώσεις για να διευκρινιστεί η θέση της Γαλλίας έναντι σε αυτή την επιβίωση ενός τελειωμένου παρελθόντος, αυτού του Ψυχρού Πολέμου. Η αναβίωση του πνεύματος, αν όχι του γράμματος, της προσέγγισης των Ντε Γκωλ-Μιτεράν σε σχέση με το ΝΑΤΟ θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης μάχης και αποστολής με επικεφαλής τον Jean Castex. Ελλείψει πραγματικού επαναπροσδιορισμού της στάσης μας για τον πιο παγκοσμιοποιήμενο προβληματισμό της αρχιτεκτονικής της ασφάλειας στην Ευρώπη, οι προβολές του Δία δεν θα είναι παρά μόνο ένα κατάπλασμα σε ξύλινο πόδι, ένα μπάλωμα σε τρυπημένη σαμπρέλα. Μια σωτήρια ανάκαμψη. Κανείς δεν πιστεύει ότι θα συμβεί μέχρι το τέλος της πενταετούς θητείας. Γιατί; Επειδή ο Αρχηγός του Κράτους, οπαδός της «πολιτικής του ταυτόχρονα», δεν είναι άνθρωπος που αποφασίζει στην καρδιά του θέματος, όπως έκανε ο θαρραλέος στρατηγός Ντε Γκωλ όταν εγκατέλειψε την ολοκληρωμένη δομή της Ατλαντικής Συμμαχίας το 1966. Σε αυτές τις συνθήκες, η σχέση της Γαλλίας με το ΝΑΤΟ κινδυνεύει πολύ να μοιάζει – για αόριστο χρονικό διάστημα – με το τραγούδι του Serge Gainsbourg,  «Je t’aime… Moi non plus» (Σ’ αγαπώ…Ούτε κι εγώ).

Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά 

Guillaume Berlat, συγγραφέας και γεωπολιτικός αναλυτής

1 Jean-Sylvestre Mongrenier, L’erreur serait de penser que la France peut négliger l’OTAN, Le Monde, 10 juillet 2020, p. 26.
2 Guillaume Berlat, Varsovie : comme un parfum de guerre froidewww.prochetmoyen-orient.ch , 11 juillet 2016.
3 https://fr.wikipedia.org/wiki/Pacte_de_Varsovie
4 Guillaume Berlat, L’atlantisme, une passion françaisewww.prochetmoyen-orient.ch , 11 décembre 2017.
5 Romain Gary, Le vin des morts, Gallimard, 2014, p. 186.
6 Amal Mogaïzel (réalisation de), Quai d’Orsay, reportage diffusé sur la chaîne parlementaire (LCP), 8 mai 2016.
7 Régis Debray, De la cohésion à l’arrogance, les forces et les faiblesses du monde de l’Ouest, Le Monde, 18 juillet 2014, pp. 18-19.
8 René Backmann, Hollande et ses guerres (3/3). Comment les néoconservateurs influencent le pouvoirwww.mediapart.fr , 5 juin 2016.
9 Léon Camus, Macron vs Trumpwww.geopolintel.fr , 27 novembre 2018.
10 Guillaume Berlat, OTAN suspend ton volwww.prochetmoyen-orient.ch , 15 avril 2019.
11 Jean-Paul Gaudillière/Christophe Grandman, Les États-Unis sont traditionnellement hostiles à l’OMS, Le Monde, 12-13 juillet 2020, p. 27.
12 Guillaume Berlat, Donald tacle Angela au NATOwww.prochetmoyen-orient.ch , 16 juillet 2018.
13 Guillaume Berlat, L’avenir de l’OTAN selon Donald Trump : NATOME une alliance atlantique au Moyen-Orient !, www.prochetmoyen-orient.ch , 20 janvier 2020.
14 Guillaume Berlat, Londres : 29 membres en OTAN-EXITwww.prochetmoyen-orient.ch , 9 décembre 2019.
15 Guillaume Berlat, Voyage au bout de l’OTAN, www.prochetmoyen-orient.ch , 13 avril 2020.
16 Jean-François Chapelle/Marina Rafenberg, Sainte-Sophie redevient une mosquée, Le Monde, 12-13 juillet 2020, p. 2
17 Martine Gozlan, Main basse sur Sainte-Sophie, Marianne, 10-16 juillet 2020, pp. 36-37.
18 Jean Daspry, Les États voyous des années vingtwww.prochetmoyen-orient.ch , 6 juillet 2020.
19 Piotr Smolar, La France et la Turquie, aux racines d’un affrontement, Le Monde, 11 juillet 2020, pp. 6-7.
20 Alain Léauthier, Macron, l’OTAN & le Sultan, Marianne, 10-16 juillet 2020, pp 34-35.
21 Dinall’uill, Semaine par 5, www.prochetmoyen-orient.ch , 13 juillet 2020.
22 Pour la dénonciation par la France du traité de l’Atlantique nord et le retrait de ses Armées du commandement intégré. Appel pluraliste (pétition), www.comite-valmy.org , juillet 2020.

Πηγή: http://prochetmoyen-orient.ch/que-fait-encore-la-france-dans-lotan/

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.
Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Facebook

Ακολουθήστε τον Σάββα Καλεντερίδη στο Twitter

Εγγραφείτε στο κανάλι του infognomonpolitics.gr στο Youtube

Εγγραφείτε στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη στο Youtube