Όλα όσα αφορούν την Τουρκία είναι εντελώς προβλέψιμα. Όπως γίνεται απόπειρα για να διαλυθεί ο μύθος της απομονωμένης Τουρκίας, έτσι οφείλουμε να επιχειρήσουμε να διαλύσουμε τον αντίστοιχο μύθο της απρόβλεπτης Τουρκίας. Η κυβέρνηση Ερντογάν κάνει εξωτερική πολιτική πάνω σε εθνικούς όρκους και μας φέρνει πολλά χρόνια πίσω, όταν η γεωπολιτική μετατρεπόταν σε ένα επιστημονικοφανές όραμα για κάθε κράτος. Ο Παγγερμανισμός βρήκε το αφήγημά του σε Kjellen, Haushofer και Ratzel οι οποίοι αναφέρθηκαν στην πολύβουη Θεωρία του Ζωτικού Χώρου. Βάσει αυτής, ένα κράτος είναι ένας οργανισμός ο οποίος για να εξελίσσεται πρέπει να μεγαλώνει και επομένως να επεκτείνεται. Το αφήγημα της ”πατρίδας της καρδιάς μας” και το αντίστοιχο της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, είναι τα αντίστοιχα αφηγήματα μιας ψυχωσικής πολιτικής που οικοδομήθηκε από τους Νταβούτογλου και Καλίν και υλοποιείται από τον Ερντογάν.

Ο Τούρκος πρόεδρος βλέπει τον εαυτό του ως συνομιλητή της Ιστορίας και έτσι προσπαθεί τα 17 αστέρια που έχει στο έμβλημα-σημαία της Τουρκίας (17 αλύτρωτες περιοχές για τους νεοθωμανούς) να τα επανατκήσει ώστε να ολοκληρωθεί το όραμα του Ερντογάν και ο Κεμάλ να αποκαθηλωθεί. Στη Δύση εδώ και πολλές δεκαετίες, ασχολούμαστε μόνο με ποσοτικούς παράγοντες και έχουμε περιφρονήσει τους ποιοτικούς. Ένας από αυτούς που έχουμε αφήσει στην άκρη, είναι το ψυχολογικό προφίλ του ηγέτη. Ο Ερντογάν έχει μια άλλη αντίληψη για την ηγεσία του, έχει μια άποψη οτι έχει μια ”προκαθορισμένη αποστολή” να φέρει εις πέρας. Και αυτή η αποστολή, δεν έχει εντός της υπολογισμό διπλωματικού δούναι και λαβείν, παρά μόνο κατάκτηση.

Η Τουρκία εδώ που έφτασε θα συνεχίσει ακόμη και αν το μέλλον της είναι μαύρο καθώς μπορεί οι Ratzel και Haushofer να προσφέρουν ένα καλό μύθο στον Ερντογάν, όμως ο Θουκυδίδης δε θα του επέτρεπε να κοιμηθεί πάνω σε αυτόν τον μύθο. Το μεγάλο ζήτημα όμως για τον Ελληνισμό, είναι οτι η Τουρκία θα ολοκληρώσει μέχρι τέλους τα όσα διεκδικεί και αυτό έρχεται πολύ σύντομα. Ποιές εξελίξεις οδηγούν την Τουρκία να πάρει αυτήν την απόφαση;

Η Αμερική ανασυγκροτείται και έχει αφοσιωθεί στην κατατριβή τρίτων στη Μεσόγειο

Η πανδημία και η τεράστιες απώλειες σε ζωές και σε οικονομία που υφίστανται λόγω αυτής οι ΗΠΑ, απλώς επιτάχυναν μια πολιτική που εγκαινιάστηκε από τον πρόεδρο Ομπάμα και συνεχίζεται και από την κυβέρνηση Τραμπ, έστω με μερικά ”φάλτσα”. Οι ΗΠΑ τηρούν μια ουδετερότητα καθώς θεωρούν οτι με την μη παρέμβασή τους σε συγκεκριμένες περιοχές του πλανήτη, θα προκαλέσουν τη φθορά άλλων δυνάμεων και αυτή η εξέλιξη θα είναι θετική για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ στις διεθνείς υποθέσεις. Οι ΗΠΑ περισσότερο ανασυγκροτούνται, παρά ”αποχωρούν”.

Για τη συνέχεια Liberal