Άριστος Μιχαηλίδης   

«Ονομάζομαι Μαρίνα Αρμεύτη και είμαι κόρη του Ανδρέα Αρμεύτη, ο οποίος δολοφονήθηκε από την ΕΟΚΑ Β΄ στις 16 Ιουνίου 1974. Από τα παιδικά μας χρόνια πηγαίναμε στα μνημόσυνα των πεσόντων κατά το πραξικόπημα, στο Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Εκεί γνωρίσαμε κι άλλα παιδιά που έχασαν τον πατέρα τους από χέρι Ελλήνων (Κυπρίων ή μη). Ψιθυρίζαμε τις ιστορίες των εκτελέσεων των δικών μας… «Πού τον σκότωσαν;», «γιατί τον σκότωσαν;». «Ποιοι το έκαναν;», «γιατί το έκαναν;» κ.λπ. Λίγο πιο κάτω πάντα ξέραμε πως ήταν θαμμένοι οι «εχθροί», οι πραξικοπηματίες. Πέρασαν χρόνια. Προχθές είχε κίνηση. Πάρκαρα βιαστικά πίσω από το Κωνσταντίνου και Ελένης. Πέρασα από τους τάφους των «εχθρών», έπιασε ξυστά το μάτι μου, 19 χρόνων, 18,19,19… Πόνεσε η ψυχή μου. Έχω γιο φαντάρο. Δίπλα οι συγγενείς, έφτιαχναν μια τέντα. Τέλειωσαν τα μνημόσυνα τα «δικά» μας. Καταδίκασαν, κατέθεσαν στεφάνια, είπαν… είπαν και μετά κάποιοι έστριψαν. Έστριψα κι εγώ.

Φέτος άντεξα. Πήγα και στα μνημόσυνα των καταδρομέων (πραξικοπηματιών). Αυτών που ήταν «19χρονα παιδιά σε διατεταγμένη υπηρεσία». Θα ήθελα ένας γονιός τους να τα είχε βάλει με αυτούς που τους διέταξαν. Να ψάξουν. Να βρουν. Ποιος έστειλε τα παιδιά τους να δολοφονήσουν αδέλφια; Θα ήθελα, αλήθεια, ένας γονιός τους να πετούσε στα σκουπίδια το στεφάνι των πρωτεργατών της δικής τους τραγωδίας. Κάποτε τους κατέθεταν στεφάνι και «οκταήμεροι» υπουργοί. Κανείς δεν διαχώρισε τη θέση του παρά μόνο οι γονείς του Σωτήρη Αδάμου και του Ματθαίου Ματθαίου, όπου στην ταυτοποίηση των λειψάνων φάνηκε πως δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από κοντινή απόσταση (ο ένας πισώπλατα και ο άλλος στο στήθος), επιβεβαιώνοντας μαρτυρίες πως αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο πραξικόπημα. Είναι θαμμένοι πια αλλού.

Για να επανέλθω. Κανείς δεν τους αρνήθηκε τρισάγιο. Αυτό είναι θρησκευτικό δικαίωμα. Όμως, τα δάφνινα στεφάνια από το κράτος, την Εκκλησία και κομματικά στελέχη είναι πρόκληση, γιατί αποτελούν παραχάραξη της ιστορίας. Αδυναμία παραδοχής των αγκυλώσεων όσων θεωρούν τιμή την κατάλυση της δημοκρατίας; Άγρα «δεξιών» ψήφων; …δεν ξέρω. Τόσο ο «κλάδος ελαίας» όσο και τα 19χρονα παιδιά σε «διατεταγμένη» αποτελούν φτηνά προσχήματα συγκάλυψης των ενόχων. Να βγουν μπροστά οι συγγενείς και να μας πουν αν λυπούνται ή αν νιώθουν περήφανοι που οι σφαίρες των παιδιών τους σκότωσαν τους πατεράδες μας. Την κούφια συνείδηση μην την ψάχνετε σε «εμάς». Να την ψάξετε σε αυτούς που δέχονται τον όρο «πραξικοπηματίας», τον οποίο θεωρούν και κατόρθωμα. Επίσης, κούφιες συνειδήσεις να ψάξετε σε όσους οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή και απολαμβάνουν ανενόχλητοι τα οφέλη της όποιας εξουσίας και πατριδοκαπηλίας».

Θα ήταν εκ μέρους μου ασέβεια και ανάρμοστη θρασύτητα να πω οτιδήποτε σε όσα γράφει η Μαρίνα Αρμεύτη σχολιάζοντας τη χθεσινή μου στήλη. Ωστόσο, κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις χωρίς ίχνος διαφωνίας. Μέχρι το 2007 ούτε καν τρισάγιο από την επίσημη Εκκλησία δεν γινόταν στους τάφους αυτών των στρατιωτών. Το έκαναν οι συγγενείς σχεδόν στην παρανομία. Αυτοί οι δεκαοκτάχρονοι και δεκαεννιάχρονοι στρατιώτες κλήθηκαν από την Πολιτεία και εκπαιδεύτηκαν στις σκληρές συνθήκες της εποχής (72-74) να εκτελούν «άνευ αντιλογίας τας διαταγάς των ανωτέρων των». Αυτό έπραξαν. Άλλοι συνειδητά κι άλλοι ασυνείδητα. Γι΄ αυτό, εξάλλου, κατά το πραξικόπημα μια διμοιρία της 32 Μοίρας Καταδρομών ήταν ανάμεσα στους επιτιθέμενους κατά του Προεδρικού και μια άλλη διμοιρία της ίδιας Μοίρας ήταν ανάμεσα στους υπερασπιστές του Προεδρικού, διότι έτυχε αυτή να ήταν τιμητική φρουρά του Προεδρικού εκείνη τη μαύρη μέρα. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο καταδρομέας Ματθαίος Ματθαίου, από τον Άγιο Γεώργιο Σπαθαρικού, που σκοτώθηκε υπερασπίζοντας το Προεδρικό αλλά τάφηκε στον ομαδικό τάφο.

Την κούφια συνείδηση την έψαξα στην Πολιτεία, και όχι βεβαίως ανάμεσα στους συγγενείς των ηρώων μας, όπως είναι ο Ανδρέας Αρμεύτης, στην Πολιτεία και στη συλλογική συνείδηση της κοινωνίας μας, που μέχρι σήμερα δεν έχει την τόλμη να αναζητήσει τη στοιχειώδη αλήθεια της δικαιοσύνης και ομαδοποίησε τις ευθύνες για το πραξικόπημα σε αυτούς τους νεαρούς νεκρούς, απαλλάσσοντας άλλους, αποδεδειγμένα εμπλεκόμενους, επειδή έτσι βόλευε κατά καιρούς την «άγρα ψήφων» δεξιών ή αριστερών.

[email protected]