Γράφει ο Κωνσταντίνος Παΐδας

Αναπληρωτής Καθηγητής του Ε.Κ.Π.Α.

Στην κοιτίδα της Δημοκρατίας κάθε πολίτης δικαιούται να εκφράζει ελεύθερα την άποψή του. Άλλωστε, πέραν του αυτονόητου δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης εκ μέρους κάθε πολίτη, ουδείς δύναται να αμφισβητήσει την αξία του δημοσίου (δια)λόγου ως διαδικασίας αυτογνωσίας και εξέλιξης τόσο του ιδίου του ατόμου, όσο και της κοινωνίας εν συνόλω.

            Βεβαίως, όταν ο δημόσιος (διά)λογος αφορά σε εθνικά θέματα (εξ ορισμού υπαρξιακού χαρακτήρα) και εκτυλίσσεται σε μία άκρως “ηλεκτρισμένη” χρονική συγκυρία, επιβάλλεται να τηρούνται κάποιες αρχές, προκειμένου το εθνικό συμφέρον να υπηρετείται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

            Στις κρίσιμες ιστορικές περιόδους ο δημόσιος (διά)λογος πρέπει να προωθεί την ουσιαστική συνεργασία και τη συμπόρευση όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας προς όφελος του εθνικού συμφέροντος και όχι να αναμοχλεύει πάθη και αντιλήψεις που διχάζουν.

            Στις κρίσιμες ιστορικές περιόδους ο δημόσιος (διά)λογος πρέπει να είναι “συνθετικός” και να ενώνει όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως των πολιτικών τους πεποιθήσεων και των κομματικών τους προτιμήσεων.

            Στις κρίσιμες ιστορικές περιόδους ο δημόσιος διά(λογος) πρέπει να αποτελεί εκκωφαντικό μήνυμα ομογνωμοσύνης, ενότητας, αποφασιστικότητας και ισχύος εκ μέρους σύσσωμου του πολιτικού κόσμου και του λαού με αποδέκτες τόσο τον “βουλιμικό γείτονα” που αμφισβητεί τα εθνικά μας δίκαια, όσο και τον “διεθνή παράγοντα” που εμφανώς νίπτει τας χείρας του και παρασκηνιακώς επιδεικνύει ασύγγνωστη ανοχή σε ηγέτες, των οποίων η προσωπικότητα και οι πολιτικές φιλοδοξίες παραπέμπουν σε άλλες εποχές, εποχές που σημαδεύτηκαν από φωτιά και ατσάλι…

            Η χώρα μας διαθέτει έναν μεγάλο αριθμό εξαίρετων διεθνολόγων, πολιτικών επιστημόνων, γεωπολιτικών αναλυτών, διπλωματών και στρατιωτικών, οι οποίοι και δύνανται και οφείλουν να επισημαίνουν άμεσα τα όποια τρωτά σημεία (νομικά, πολιτικά και στρατιωτικά) εκτιμούν ότι υπάρχουν στα “αμυντικά τείχη” της Ελλάδος.

             Ωστόσο, οι επισημάνσεις αυτές θα είναι πραγματικά επωφελείς για τα εθνικά μας συμφέροντα, εάν κατατίθενται μόνο στα θεσμικά εκείνα όργανα και πρόσωπα, τα οποία κατά το Σύνταγμα φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για τη χάραξη της εθνικής μας στρατηγικής, για την προάσπιση των δικαίων της χώρας μας και για την οργάνωση της άμυνάς μας σε όλα τα πεδία (νομικό, πολιτικό και στρατιωτικό) και όχι αν εκφράζονται στο πλαίσιο ενός ανοικτού δημοσίου (δια)λόγου με αποδέκτες τους πάντες εντός και εκτός της χώρας…

Διαφορετικά, μάλλον προκαλείται μεγαλύτερη ζημία, αφού ακουσίως εφευρίσκεται ενδεχομένως η “αχίλλειος πτέρνα” της πάγιας εθνικής μας “γραμμής”, εντοπίζονται πιθανά τρωτά σημεία των ενόπλων δυνάμεών μας και ταυτοχρόνως κλονίζεται η ομοθυμία του ελληνικού λαού για τα εθνικά μας δίκαια σε μία κρισιμότατη χρονική συγκυρία.