“Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2015. Μετά από 5 χρόνια δημοσιονομικής προσαρμογής οι συνέπειες των πολιτικών επιλογών είναι εμφανείς.

Η επιλογή της μακρόχρονης προσαρμογής έδωσε στο πελατειακό πολιτικό προσωπικό, τις συντεχνίες και το σύνολο του εγχώριου παρασιτισμού τη δυνατότητα να ορθώσουν κόκκινες γραμμές, να αρνηθούν την αναδοχή του βάρους που τους αναλογούσε και να επιρρίψουν το μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες της παραγωγικής οικονομίας.

Κάπου εκεί ανέλαβε τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και προκήρυξε το δημοψήφισμα (ουσιαστικά) αποχώρησης ή παραμονής στην ευρωζώνη.

Οι επιλογές που είχα ήσαν τρεις:

– Να μη νομιμοποιήσω μια γελοία διαδικασία απέχοντας.

– Να ψηφίσω ΝΑΙ, προκειμένου να συμβάλλω στην αποτροπή της φτωχοποίησης και της εξαθλίωσης της κοινωνίας μας. Εμού συμπεριλαμβανομένου.

– Να ψηφίσω ΟΧΙ, προκειμένου να συμβάλλω στην απομάκρυνση της χώρας από την ευρωζώνη.

Δυστυχώς επέλεξα τη 2η εκδοχή.

Έχω μετανιώσει σφόδρα.

Βλέποντας το απροκάλυπτο χάϊδεμα της παρασιτοκρατίας από το σύνολο των κυβερνήσεων, με αποκορύφωμα τις πολιτικές της σημερινής προς ΔΥ και συνταξιούχους, είμαι πια πεισμένος ότι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η αθλιότητα του κρατισμού είναι δια του εξαναγκασμού.

Να αναγκαστούν δηλαδή η παρασιτοκρατία και οι κάθε λογής προσοδοθήρες υπό την πίεση των περιστάσεων να αναδεχθούν το κόστος που είχαν προκαλέσει οι επί τεσσαρακονταετία ευνοϊκές γι’ αυτούς και καταστροφικές για την οικονομία πολιτικές.

Ο καλύτερος εξαναγκασμός ήταν τότε η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Το νέο εθνικό νόμισμα θα καθίστατο άμεσα αναξιόπιστο και θα συμβάδιζε με την εικόνα της οικονομίας.

Το πολιτικό προσωπικό θα εκτύπωνε χρήμα για να μπορεί να πληρώνει μισθούς και συντάξεις προκαλώντας υψηλό πληθωρισμό. Οι μισθοί και οι συντάξεις θα έχαναν κάθε χρόνο αγοραστική δύναμη της τάξης του 20-25%.

Οι κυβερνήσεις πιεζόμενες θα χορηγούσαν κάποιες αυξήσεις για αποκατάσταση των απωλειών. Η αποκατάσταση όμως θα ήταν μερική και επιπλέον θα ακολουθούσε τις πληθωριστικές πιέσεις με υστέρηση. Προκαλώντας μόνιμες και συνεχείς μειώσεις αγοραστικής δύναμης.

Δεν υπάρχει πολιτικός φορέας εξουσίας στη χώρα που να ασκήσει εκουσίως τέτοιες πολιτικές. Το αποτέλεσμα είναι η μεν παρασιτοκρατία να απολαμβάνει τα οφέλη του σκληρού νομίσματος, ο δε ιδιωτικός τομέας να δέχεται πάντοτε τις συνέπειες.

Εάν το δημοψήφισμα διεξαγόταν σήμερα, θα ακολουθούσα είτε την επιλογή της αξιοπρέπειας (αποχή), είτε την επιλογή της λογικής (ΟΧΙ). Πώς δηλαδή θα πληγεί περισσότερο και πιο στοχευμένα η παρασιτοκρατία. Αυτή είναι για μένα η κυρίαρχη προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας.

Με την επιλογή που έκανα τότε απλά έσωσα εκείνους ακριβώς που ήθελα να καταστρέψω: το κράτος και τον στρατό κατοχής…”.

Στο συμπέρασμα τούτο καταλήγει ο φίλος Γ.Μ. σε ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα.

Διαφωνώ με αυτόν τον συλλογισμό. Η γνώμη μου είναι πως ακόμη και μια βίαιη κατάρρευση με έξοδο από το Ευρώ και την Ε.Ε. να είχε υποστεί η Ελλάδα το 2015, οι πιθανότητες θα ήταν περισσότερες να γίνει μια χώρα που ο πρωθυπουργός κοιμάται με το πιστόλι πάνω στο κομοδίνο μιας κρεβατοκάμαρας με διάσπαρτες δεσμίδες χαρτονομισμάτων και πλάκες χρυσού (όπως διαβάσαμε πρόσφατα για γειτονική χώρα) παρά μια χώρα σαν την Ιρλανδία, την Εσθονία ή έστω τη Σιγκαπούρη που συνδυάζει ένα απολυταρχικό πολιτικό καθεστώς με οικονομική ελευθερία.

Για τη συνέχεια Capital