Οι σημαντικότερες παγκόσμιες απειλές που επηρεάζουν την εθνική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών αναλύονται στην Ετήσια Αξιολόγηση Απειλών της Κοινότητας Πληροφοριών των ΗΠΑ για το 2025, η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα τις τελευταίες ημέρες .

Πρόκειται για έκθεση 34 σελίδων, η οποία αποτελείται από πέντε μέρη. Η αναφορά γίνεται σε γεωπολιτικές απειλές, όπως η Κίνα, η Ρωσία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα, στις κυβερνοαπειλές και τις τεχνολογικές προκλήσεις, στην τρομοκρατία και τις ασύμμετρες απειλές, αλλά και σε ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή και οι πανδημίες και τέλος στις οικονομικές/ενεργειακές προκλήσεις.

1. Γεωπολιτικές Απειλές

   • Η Κίνα συνεχίζει να αποτελεί τον κύριο στρατηγικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ, επεκτείνοντας τη στρατιωτική και τεχνολογική της ισχύ, ενώ εντείνει τις πιέσεις προς την Ταϊβάν και τη Νότια Σινική Θάλασσα.

   • Η Ρωσία παραμένει μια σοβαρή απειλή, κυρίως μέσω κυβερνοεπιθέσεων, εκστρατειών παραπληροφόρησης και της στρατιωτικής της δραστηριότητας, ιδίως στην Ουκρανία (σ.σ. παρότι ΗΠΑ και Ρωσία έχουν κάνει βήματα προσέγγισης μέσω των επαφών Ντόναλντ Τραμπ και Βλάντιμιρ Πούτιν για την Ουκρανία).

   • Το Ιράν και η Βόρεια Κορέα συνεχίζουν να επενδύουν στα προγράμματα βαλλιστικών πυραύλων και πυρηνικών όπλων, ενισχύοντας την αστάθεια στην περιοχή τους.

2. Κυβερνοαπειλές & Τεχνολογικές Προκλήσεις

   • Η έκθεση προειδοποιεί για την αυξημένη πιθανότητα κυβερνοεπιθέσεων από κρατικούς και μη κρατικούς φορείς, οι οποίες στοχεύουν κρίσιμες υποδομές των ΗΠΑ.

   • Οι τεχνολογίες αιχμής, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο για την προστασία όσο και για τη δημιουργία νέων απειλών.

3. Τρομοκρατία & Ασύμμετρες Απειλές

   • Παρά τις απώλειες, τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα και το ISIS εξακολουθούν να αποτελούν απειλή για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.

   • Η εγχώρια τρομοκρατία και ο εξτρεμισμός εντός των ΗΠΑ θεωρούνται αυξανόμενες προκλήσεις για την εσωτερική ασφάλεια.

4. Κλιματική Αλλαγή & Πανδημίες

   • Η κλιματική αλλαγή επιδεινώνει τις γεωπολιτικές εντάσεις, με ακραία καιρικά φαινόμενα, ελλείψεις νερού και επισιτιστικές κρίσεις.

   • Οι πιθανές μελλοντικές πανδημίες και οι βιολογικές απειλές συνεχίζουν να αποτελούν βασική ανησυχία για τη δημόσια υγεία και την εθνική ασφάλεια.

5. Οικονομικές & Ενεργειακές Προκλήσεις

   • Η αστάθεια στις παγκόσμιες αγορές και οι εμπορικές συγκρούσεις ενδέχεται να επηρεάσουν την οικονομική ασφάλεια των ΗΠΑ.

   • Ο ανταγωνισμός για ενεργειακούς πόρους και η διαταραχή των εφοδιαστικών αλυσίδων μπορεί να οδηγήσουν σε παγκόσμιες συγκρούσεις.

Η έκθεση υπογραμμίζει την ανάγκη των ΗΠΑ να ενισχύσουν τη στρατηγική τους απέναντι στις αυξανόμενες απειλές, να επενδύσουν στην κυβερνοασφάλεια και να διατηρήσουν ισχυρές διεθνείς συμμαχίες.

Διαβάστε την έκθεση:

Ο διεθνολόγος και συγγραφέας Γιώργος Μενεσιάν είναι σήμερα καλεσμένος στο newshub.gr και μας αναλύει τη σημασία της συμφωνίας Αρμενίας με το Αζερμπαϊζαν.

«Είναι πολύ βασικό να ξεκαθαρίσουμε ότι στη πραγματικότητα αυτό που επιτεύχθηκε είναι η ολοκλήρωση με επιτυχία, μιας διαδικασίας διαπραγματεύσεων προκειμένου να υπογραφεί στο μέλλον μία συμφωνία ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες.»!

« Στη πραγματικότητα όμως η Αρμενία αναγκάστηκε να δεχθεί όλους τους όρους του Αζερμπαϊτζάν» Οι δύο βασικολι όροι που αποδέχθηκε

Τα δύο κράτη θα αποσύρουν τις προσφυγές για εγκλήματα πολέμου στο διεθνές δικαστήριο. Το 2ο είναι ότι στα σύνορα Αρμενίας Αζερμπαϊτζάν δεν θα υπάρχει κανένας τρίτος παίχτης παρών στα σύνορα.

Αλλες απαιτήσεις είναι, ο πλήρης αφοπλισμός της Αρμενίας, το τέλος της φασιστικής ιδεολογίας, η αλλαγή του συντάγματος που αναφέρουν εδαφικές διεκδικήσεις και τέλος η επιστροφή 300.000 στην Αρμενία!

Εκεί που σχεδόν όλοι νόμιζαν ότι πάμε σε παύση των συγκρούσεων, ταυτόχρονα το υπ. Άμυνας του Αζερμπαϊτζάν άρχισε να βγάζει ψεύτικες ανακοινώσεις για στρατιωτικές δράσεις της Αρμενίας που το πιθανότερο ειναι ότι δεν έγιναν ποτέ.

«Ήδη η Αρμενία έχει δεχθεί πράγματα που ίσως κανένα κράτος δεν θα δεχόταν»! Φαίνεται να φτάνει στο σημείο να αρχειοθετεί ακόμα και το τεράστιο θέμα της γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους!»

Το πολύ ισχυρό Αρμενικό λόμπι είναι ενάντια στην παρούσα κυβέρνηση της Αρμενίας και στις πολιτικές που ακολουθεί.

Επίσης το Αζερμπαϊτζάν θα «ανεβάσει γεωπολιτικά τις μετοχές του» εάν οι ΗΠΑ αποφασίσουν να αυξήσουν την ένταση με το Ιράν, σε ένα τρίγωνο συνεργασίας ΗΠΑ – Ισραήλ – Αζερμπαϊτζάν.

Η Τουρκία θέλει μεν την ειρήνη ανάμεσα στα δύο κράτη αλλά θα συνεχίσει να παίρνει το με΄τος του Αζερμπαϊτζάν με σκοπό τον ενεργειακό έλεγχο του άξονα του Καυκάσου.Η Ρωσία βλέπει ότι χάνει το παιχνίδι στο Καύκασο και προσπαθεί να διασώσει ότι μπορεί, και κυρίως τους εμπορικούς δρόμους. Η Ρωσία προσδοκά την στήριξη των ΗΠΑ σε αυτό.

Ο μεγάλος παίχτης όμως που «έρχεται» είναι η Κίνα. Η επίλυση της διαμάχης θα την ωφελήσει αφού από εκεί περνάει ο μεσαίος δρόμος του μεταξιού. Σε κάθε περίπτωση θ απρέπει να θεωρηθεί δεδομένη, η στρατηγική γεωπολιτική αναβάθμιση της περιοχής του Καυκάσου, για όλες τις μεγάλες παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις.

Καμία απόφαση, αλλά πολλές διακηρύξεις: Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της συνάντησης των 31 «Προθύμων», που οργάνωσε ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν, στο Παρίσι, με βασικό αρωγό τον βρετανό πρωθυπουργό Κιρ Στάρμερ.

Γαλλία και Βρετανία συνεχίζουν τη γραμμή αδιαλλαξίας τους προς τη Ρωσία, ζητώντας να συγκροτηθεί de facto  μια «δύναμη εγγύησης της ασφαλείας» της Ουκρανίας, εφ` όσον βέβαια επιτευχθεί πρώτα ειρήνη.

«Θα είναι ειρηνευτικές δυνάμεις, που δεν θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή», είπε ο Μακρόν. Παρίσι και Λονδίνο προσπαθούν πάντως να  καλλιεργήσουν μια «ψύχωση πολέμου» στην κοινή γνώμη.

Ίσως και για λόγους πολιτικής επιβίωσης, προβάλουν τον φόβο ότι οι …Κοζάκοι του Πούτιν   θα φτάσουν κάτω από τον Πύργο του Άιφελ, αν όχι στο Σίτι.

Για να δικαιολογηθούν επίσης οι τεράστιες επενδύσεις σε εξοπλισμούς, μήπως και με τον «στρατιωτικό κεϋνσιανισμό» επιτευχθεί η πολυπόθητη επανεκκίνηση του κινητήρα της οικονομίας.

Είναι δύσκολο βέβαια να υποστηρίξει κανείς ότι οι  Ρώσοι αποτελούν μεγάλη στρατιωτική απειλή για την Ευρώπη . Όταν σε τρία χρόνια πολέμου έχουν σημειώσει μικρή πρόοδο στην Ουκρανία, παρά τη στρατολόγηση και… Βορειοκορεατών στρατιωτών.

Διχασμένοι οι «Πρόθυμοι»

Ο λεγόμενος συνασπισμός των Πρόθυμων» δεν φάνηκε πάντως να πείθεται. Οι 31 εμφανίστηκαν εντελώς διχασμένοι σχετικά με την ιδέα της ανάπτυξης μιας ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης αποτροπής στο ουκρανικό έδαφος.

Οι δύο «πολέμαρχοι» Μακρόν και Στάρμερ εισέπραξαν πολλά όχι:  Ιταλία,  Ισπανία,  Γερμανία, Ελλάδα και Κροατία, εξέφρασαν ανοικτά την αντίθεσή τους στην αποστολή στρατιωτών στην Ουκρανία.

Και οι 31 συμμετέχοντες ηγέτες συμφώνησαν πάντως ομόφωνα  στη συνέχιση των κυρώσεων στη Ρωσία και στην ανάγκη να συμβάλει η ΕΕ στην οικοδόμηση «ενός ισχυρού και καλά εξοπλισμένου ουκρανικού στρατού».

Σε κάθε περίπτωση, η Γαλλο-βρετανική ιδέα  για αποστολή στρατού στην Ουκρανία, είτε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών είτε μιας ομάδας «Προθύμων κρατών», πρέπει να βασίζεται στη συναίνεση των εμπόλεμων.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Μόσχα έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι μια  ειρηνευτική δύναμη  θα θεωρηθεί ως εχθρική στρατιωτική επέμβαση.

Ο Μακρόν πάντως άνοιξε την πόρτα  και στη συμμετοχή του Πεκίνου στην ειρηνευτική διαδικασία. Εξέφρασε την ελπίδα ότι ο Κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ «μπορεί να διαδραματίσει πλήρως ενεργό ρόλο» στην προώθηση της ειρήνης στην Ουκρανία, με δεδομένη την ποιότητα του διαλόγου που διατηρεί με τη Ρωσία»

Μια ειρηνευτική δράση  υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών θα ήταν πάντως  επιθυμητή . Αλλά είναι αδιανόητο να οργανωθεί μια ειρηνευτική δύναμη ενάντια στη θέληση της Ρωσίας, ειδικά δεδομένης της θέσης της ως μόνιμου μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες; Είναι πολύ αμφίβολο ότι ο πρόεδρος Τραμπ θα συμφωνούσε να παράσχει εγγυήσεις που θα μπορούσαν να παρασύρουν την Αμερική σε πόλεμο στην Ευρώπη.

«Dulce bellum inexpertis», έλεγε ο Έρασμος. Όσοι αγαπούν τον πόλεμο το κάνουν γιατί δεν τον έχουν δει ποτέ πρόσωπο με πρόσωπο.

Είναι αλήθεια ότι 80 χρόνια ειρήνης έτρεψαν την ψευδαίσθηση της αέναης ειρήνης.

Δυστυχώς, βλέπουμε το θέαμα του θανάτου κάθε μέρα μόνο στις τηλεοράσεις. Είτε στην Ουκρανία, είτε στην Παλαιστίνη, στο Κονγκό ή στο Σουδάν.

Ο θάνατος μεταδίδεται ζωντανά και επανειλημμένα και πολλοί από εμάς φαίνεται να έχουν συνηθίσει τη φρίκη, σαν να μην τους απασχολεί καθόλου.

Ίσως να είναι στη φύση του ανθρώπου:  να συγκινείται από μια συγκεκριμένη ιστορία, αλλά όχι από γεγονότα που περιλαμβάνουν πολλούς θανάτους.

«Νάρκισσοι» στην εξουσία

Στη δεκαετία του `70 – μια εποχή που οι πολιτικοί ηγέτες είχαν ζήσει τις συμφορές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου- οι ηγέτες ήθελαν να εμποδίσουν τα παιδιά τους να περάσουν το ίδιο. Όπως είχε πει ο αείμνηστος καγκελάριος Βίλι Μπραντ «100 ώρες άκαρπες διαπραγματεύσεις είναι καλύτερες από ένα λεπτό ανταλλαγής πυρών»,

Πολλοί ηγέτες σήμερα δυστυχώς δεν έχουν ζήσει κανέναν μεγάλο πόλεμο. Εκτός ίσως σε… βιντεοπαιχνίδια. Ποντάρουν ξανά στους εθνικισμούς. Βλέπουμε την αναβίωση μιας πολεμοχαρούς τάσης, που δεν είχαμε δει εδώ και δεκαετίες.

Αφήστε, που εκτός από αυτήν την καταστροφική τάση, πολλοί ηγέτες διακρίνονται από ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά προσωπικότητας. Ενδιαφέρονται περισσότερο να ενισχύσουν τη δική τους εξουσία και να τη διατηρήσουν μέσω της καλλιέργειας του φόβου στην κοινή γνώμη. Για να ξεπεράσουν και τις ανησυχίες και τις αντιδράσεις των ανθρώπων που κυβερνούν. Η εμπιστοσύνη, που είναι η βάση της δημοκρατίας, καταρρέει για να δώσει τη θέση της σε σενάρια απειλής.