Αν ρωτήσεις έναν Νεοέλληνα τι είναι “διαδήλωση”, θα σου πει “το να περπατάνε κάποιοι στον δρόμο φωνάζοντας συνθήματα”. Λάθος. Διαδήλωση είναι μια δήλωση που δημοσιοποιείται. Ο Δημητράκος αναφέρει στο λήμμα “διαδηλώνω” (διαδηλόω-ώ): καθιστώ κατάδηλον, φανερώνω, διακηρύττω. Και ο Μπαμπινιώτης: καθιστώ σαφές, ξεκαθαρίζω, εκδηλώνω. 

Επειδή όμως κάποτε δεν υπήρχε διαδίκτυο, ούτε ΜΜΕ, για να καταστήσεις κάτι σαφές έπρεπε να το δηλώσεις ενώπιον πολλών, δηλαδή στον δρόμο ή στην πλατεία του χωριού. Σήμερα γιατί πρέπει να γίνεται το ίδιο;

Είναι δημοκρατικό δικαίωμα, το κατοχυρώνει το Σύνταγμα, λένε οι επαγγελματίες anti-everything. Δεύτερο, ευρέως διαδεδομένο, λάθος. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα των Ελλήνων να συνέρχονται ΗΣΥΧΑ, χωρίς να προσδιορίζει το πού θα συνέρχονται. Είναι αυτονόητο ότι το “ήσυχα” ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ κάθε συνέλευση που προκαλεί ανησυχία, πολλώ δε μάλλον παρανομία. Το γράμμα και το πνεύμα του άρθρου 11 είναι σαφές σε όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς Ελληνικά: 

1. Oι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα.

2. Mόνο στις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται η αστυνομία. Oι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής, όπως νόμος ορίζει.

Το Σύνταγμα επιτρέπει τις ΥΠΑΙΘΡΙΕΣ συναθροίσεις. Δεν λέει πουθενά πως ύπαιθρος είναι μόνο η Βασιλίσσης Σοφίας, η Αμαλίας και η Σταδίου, και μάλιστα το οδόστρωμα. Το ενδεχόμενο της παρουσίας της Αστυνομίας το αναφέρει ως απλή δυνατότητα διότι είναι αυτονόητο πως η υπαίθρια συνάθροιση δεν μπορεί παρά να είναι νόμιμη. Όμως η κατάληψη του δρόμου και η παρεμπόδιση της κυκλοφορίας είναι, παντού στον κόσμο, ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ. Γιατί θα πρέπει να επιτρέπονται; Γιατί συζητάμε για το αν θα περιφρουρείται επαρκώς η πορεία και όχι για την ίδια την ουσία της που είναι η απολύτως φασιστική  κατάλυση του δικαιώματος μιας ολόκληρης πόλης να ζει φυσιολογικά; 

Εδώ και δεκαετίες, καμμία δημόσια συνάθροιση δεν γίνεται ήσυχα. Η αστυνομία είναι πάντοτε παρούσα, όχι όμως για να προστατεύσει την νομιμότητα, αλλά για να… επιβάλει την παρανομία! Αντί, όταν οι διαδηλωτές παρανομήσουν να υποστούν τις συνέπειες του νόμου, έρχεται η αστυνομία να τους “καλύψει” αποκλείοντας αυτή εκ των προτέρων τον δρόμο! Δεν είναι απίστευτο; Μήπως ζούμε σε ένα παράλληλο σύμπαν αντεστραμμένων αξιών το οποίο εκλαμβάνουμε ως κανονικότητα; 

Το Σύνταγμα επιτρέπει την απαγόρευση ακόμα και των ήσυχων υπαίθριων συναθροίσεων αν τείνουν να γίνουν… ανήσυχες: αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Μα, όταν κλείνει ένας δρόμος, η κοινωνικοοικονομική ζωή έχει ΗΔΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΘΕΙ. Θα έπρεπε δηλαδή, αν θέλαμε να ακολουθήσουμε τη συνταγματική επιταγή, να απαγορεύεται ακόμα και η εκδήλωση πρόθεσης για παρανομία. Θες να συναθροισθείς στην πλατεία Συντάγματος; Ελεύθερα. Μόλις όμως πατήσεις το πόδι στη Φιλελλήνων επεμβαίνει η αστυνομία, συλλαμβάνεσαι και η συνάθροιση διαλύεται. Αυτή είναι εφαρμογή του Συντάγματος. 

Επιτρέψτε μου να σχολιάσω πως η προσθήκη του επιθέτου “σοβαρή” είναι… εντελώς ασόβαρη. Και ένας πρωτοετής φοιτητής Νομικής ξέρει ότι χαρακτηριστικό του καλού νόμου είναι η σαφήνεια. Κατ΄ αρχάς, πώς μπορεί ο αξιωματικός της αστυνομίας να ξέρει από πριν τον βαθμό… μελλοντικής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής, κάτι που θα προκύψει αφού εξελιχθεί η διαδήλωση; Ας πούμε όμως ότι εχει κληρονομικό χάρισμα και το προβλέπει, ποιο είναι το “σοβαρόμετρο”; Υπάρχει κάποιος νόμος, κάποια εγκύκλιος; Όχι! Για ποια διαδήλωση δικαιούται να πει “εντάξει μωρέ, διατάραξε λιγουλάκι την κοινωνικοοικονομική ζωή, αλλά όχι σοβαρά!” Αν κλείσει το κέντρο 2 ώρες είναι εντάξει; Αν οι διαδηλωτές σπάσουν μία ζαρντινιέρα και ένα παγκάκι, είναι επιτρεπτό; Στους πόσους καμμένους κάδους σκουπιδιών, στις πόσες μολότωφ γίνεται σοβαρή η διατάραξη; Ποιος θα εξετάσει αν στους οδηγούς που εγκλωβίζονται στη Βασ. Σοφίας είναι η κυρία Ευτέρπη που πηγαίνει στις φίλες της για μπιρίμπα, ο παππούς που κατέβηκε από τα Βίλια ειδικά δι’ υπόθεσίν του στην τάδε δημόσια υπηρεσία και θα γυρίσει άπρακτος, ο CEO μιας πολυεθνικής που θα χάσει το αεροπλάνο για Νέα Υόρκη, ο πατέρας που τρέχει το παιδί του στο νοσοκομείο ή ο Ιάπωνας που ήρθε για ταξίδι ζωής στην Ελλάδα και δεν θα προφτάσει να επισκεφθεί την Ακρόπολη; Ποιος θα εξετάσει αν στους επιβάτες του ΜΕΤΡΟ που βρίσκουν, κάθε τρεις και λίγο, κλειστούς τους σταθμούς Ευαγγελισμού και Συντάγματος είναι έγκυες, μικρά παιδιά ή ανάπηροι; Αλλά και για τους υπόλοιπους, ποιος θα μετρήσει το κόστος του εξαναγκασμού τους να κατέβουν στο Μοναστηράκι; Στο Σύνταγμα ήθελαν να παν, για το Σύνταγμα πλήρωσαν εισιτήριο. Δεν είναι φασισμός να πεις στον επιβάτη “θα κατεβείς εκεί που θέλω εγώ”; Από πόσες χαμένες εργατοώρες και πάνω, από πόσα ακυρωμένα ραντεβού, από ποιο ύψος ματαιωμένου τζίρου, από πόσους τόνους διοξείδιου του άνθρακα που εκπέμπουν οι μποτιλιαρισμένες εξατμίσεις (ούτε κουβέντα δεν λεν γι’ αυτό οι “ευαίσθητοι” για το περιβάλλον αριστερούληδες), θεωρείται μια διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σοβαρή; Και στο κάτω-κάτω, γιατί η επιθυμία της κυρίας Ευτέρπης να περάσει ένα ευχάριστο απόγευμα, ΝΟΜΙΜΑ, με την παρέα της να θεωρείται υποδεέστερη από την απαίτηση μιας άλλης παρέας να ΠΑΡΑΝΟΜΗΣΕΙ;

Για τη συνέχεια Capital