Αλέκος Μιχαηλίδης   

Θα μπορούσε να γραφτεί ότι έπεσαν από τα σύννεφα όσοι –ακόμα και μέχρι σήμερα– αντιμετώπιζαν τον Τούρκο πρόεδρο ως έναν Ευρωπαίο ηγέτη, κατά το παράδειγμα του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας που μας καλούσε κάποτε να συγκρίνουμε τη φρασεολογία του Ετζεβίτ με αυτήν του Ταγίπ Ερντογάν για να διαπιστώσουμε «την τεράστια διαφορά». Αλλά όχι, ορισμένοι δεν φαίνεται να «ρίχνουν» τον Ερντογάν ούτε όταν εφαρμόζει την ισλαμοφασιστική τακτική της σύγχρονης Τουρκίας. Δεν έπεσαν από τα σύννεφα, πατούν καλά στη γη της ιδεολογίας της ήττας, της τουρκοποίησης, όχι μόνο της Κύπρου, μα ολάκερης της περιοχής. 

Αλλιώς, θα αντιδρούσαν, όχι παραθέτοντας τα «πουληστερά» αποφθέγματα του Ορχάν Παμούκ, που ανακάλυψε το 2020 ότι η Τουρκία «δεν είναι πλέον κοσμικό κράτος», μα καταγγέλλοντας την εδραίωση της άλωσης, τη δεύτερη άλωση της Κωνσταντινούπολης, τη δολοφονία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Αντ’ αυτού, κατέβασε ο νους τους να γράψουν, μάλλον αναγιγνώσκοντες τη Sabah ή το Anadolu, πως η Αγία Σοφία, ναι μεν ήταν χριστιανικός ναός, μα «χρησιμοποιήθηκε» ως τζαμί από το 1453 μέχρι το 1934. Ισοπεδώνοντας την ιστορική αλήθεια, αντί να αντιδράσουν, έστω για να δικαιολογήσουν κάποιον πόθο για ειρήνη, πετούν χρονολογίες σάμπως και συζητούμε για την εποχή των σπηλαίων ή κάποιες τάσεις στη ζωγραφική. Επιδεικτικά, παραγκωνίζουν την αλήθεια, ότι η Αγία Σοφία μεταβλήθηκε σε τζαμί μετά από μια επιδρομή, μετά την πτώση του Βυζαντίου από τον Μωάμεθ τον «Πορθητή», μετά από σφαγές, διωγμούς, ως αποτέλεσμα της οθωμανικής κατοχής της Κωνσταντινούπολης.

Γιατί; Γιατί δεν βολεύει το φαιδρό αφήγημά τους: «Έλα, πώς κάνετε έτσι, είναι λογικό να αλλάζει η χρήση ναών ή τζαμιών, τα ίδια έκαναν και οι Χριστιανοί». Και αξιώνοντας παράσημα ιστοριογραφίας, οι απολογητές του τουρκικού φασισμού δεν μπορούν να ψελλίσουν ούτε το προφανές, αυτό που δείχνουν κι οι εικόνες που μεταδίδουν τα αγαπημένα τους τουρκικά καθεστωτικά κανάλια: Ο Ερντογάν διατηρεί εμπόλεμη κατάσταση, εντός και εκτός Τουρκίας, καταστρέφει πολιτισμούς αιώνων, στέλνει μηνύματα νεοοθωμανικής αναγέννησης, αγνοεί τις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας, παρασύρει τον λαό του στον ισλαμοφασισμό.

Κι άλλοι, που θα έσκιζαν τα ιμάτιά τους σε άλλες περιπτώσεις, επιμένουν να αναφέρονται σε «εσωτερική κατανάλωση», βυθίζοντας περισσότερο σε παρακμή τον δημόσιο διάλογο. Μουδιασμένοι κι ανήμποροι να ασσιχτιρίσουν τον φασισμό –του Ερντογάν, του Τατάρ, της κατοχής– αναζητούν στο λεξικό της πολιτικής έξυπνες εκφράσεις για να δικαιολογήσουν τη… βαρεμάρα τους. Όντες άλαλοι μπροστά στη σφαγή της πολιτιστικής κληρονομιάς στην κατεχόμενη Κύπρο, δεν βρίσκουν λόγια για την Αγία Σοφία και όλες τις πράξεις που καταδεικνύουν πως ο Ερντογάν και το σύγχρονο τουρκικό καθεστώς, έρχεται από μακριά για να επιβάλει εκ νέου την πολιτική της Άλωσης στην Κωνσταντινούπολη, στη Συρία, στη Θράκη, στο Αιγαίο και φυσικά στην Κύπρο. Στην Κύπρο, που πέραν των εκκλησιών που πανηγυρίζει πως φτιάχνει η περιβόητη Τεχνική Επιτροπή, άλλες 500 φωνάζουν «βοήθεια». Κι αυτά για «εσωτερική κατανάλωση»;

[email protected]