Γράφει ο Έκτορας Ικιού

Χθες με το άκουσμα της είδησης μετατροπής της Αγίας Σοφιάς, του μεγαλύτερου συμβόλου του Χριστιανισμού, σε τζαμί για 2^η φορά στην ιστορία της, με κατέκλυσε οργή και μίσος. Άρχισα να βράζω μέσα μου και το ποτήρι του θυμού μου, ξεχείλισε με τις ασήμαντες ανακοινώσεις της Παγκόσμιας Κοινότητας.

Μετά θυμήθηκα τους γονείς μου, να μου λένε ποτέ δεν θα κάνεις κάτι εν βρασμώ ψυχής, θα ηρεμείς και θα σκέφτεσαι, τότε θα βρίσκεις καθαρές απαντήσεις με νόημα.

Έτσι σήμερα άρχισα να αναλύω σιγά σιγά το καθετί από την απόφαση του Σουλτάνου να μετατρέψει την Αγία Σοφιά σε τζαμί. Τι κερδίζει, τι χάνει, τι προσδοκά;

Ασφαλώς και τα έχει συνυπολογίσει όλα, ενώ είμαι βέβαιος ότι έχει πλήρες σχέδιο πίσω από αυτό, με το κάθε τι που μπορεί να αποκομίσει.

Καταρχάς, σε μια στιγμή που έχει ανοίξει πολεμικά μέτωπα παντού και απειλεί τους πάντες με πόλεμο, έχοντας μια οικονομία που παραπαίει, με σημαντικά χαστούκια στο πεδίο της μάχης, έπρεπε να βρει έναν τρόπο να αποπροσανατολίσει τον λαό στο εσωτερικό της χώρας, να συσπειρώσει τους υποστηρικτές του και να δημιουργήσει πρόβλημα στην όποια εσωτερική αντιπολίτευση έχει. Αυτό το κατάφερε τελειώνοντας μια και καλή την κοσμική Τουρκία. Τελειώνοντας τον Κεμάλ.

Οι αντιδράσεις από το εξωτερικό έρχονται σε δεύτερη μοίρα καθώς αυτές δεν ενδιαφέρουν τους Τούρκους, όπως δεν τους ενδιαφέρουν οι συμφωνίες που έχουν υπογράψει, διότι ουσιαστικά γι’ αυτούς δεν ισχύουν, καθώς ξέρουν μόνο να ζητάνε. Επομένως ότι και να πει ένας οργανισμός σαν την ΟΥΝΕΣΚΟ για το μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, ή ορθότερα για το ύψιστο Χριστιανικό Μνημείο, δεν τους αγγίζει. Το τι θα πουν οι διάφορες κυβερνήσεις όμως ζυγίζεται, όχι όμως με την έννοια που το εννοούμε εμείς. Δηλαδή, να φοβηθούν πως θα χάσουν κάτι, πως αυτή η κίνηση τους είναι λάθος και πως πρέπει να διορθωθεί. Κάθε άλλο, όσο πιο μεγάλες είναι οι αντιδράσεις τόσο πιο πολύ ικανοποιούνται, διότι αντιλαμβάνονται ότι είναι σημαντική η κίνηση τους και επηρεάζει κόσμο, άρα σε όποια μελλοντική διαπραγμάτευση διεξαχθεί, η Αγιά Σοφιά θα μπαίνει μέσα σε ένα σκληρό παζάρι, όπου οι Τούρκοι θα ζητάνε πολλά ανταλλάγματα.

Σε αυτό το σημείο θα θυμίσω τι είπε πριν λίγες μέρες ένας σύμβουλος του Σουλτάνου, ότι «υπάρχει Τουρκική μειονότητα στην Θράκη» και πως «θα κάνουν πολλά γι’ αυτήν».

Συνεχίζω από εκεί που είχα μείνει. Μέχρι τώρα είχαμε την θεολογική σχολή της Χάλκης, την οποία χρησιμοποιούσαν σε κάθε διαπραγμάτευσή τους με εμάς ή με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κάθε φορά τάζανε ότι η Σχολή θα ανοίξει αν και εφόσον έπαιρναν το ένα ή το άλλο αντάλλαγμα, πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε ως αντάλλαγμα ακόμα και για τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης. Τελικά, κάθε φορά που έπαιρναν αυτό που ήθελαν, ως δια μαγείας ξεχνούσαν ότι χρωστούσαν να την ανοίξουν.

Τώρα οι συγκυρίες είναι μεγάλες ή καλύτερα τεράστιες και κυρίως γεωπολιτικές και ως δια μαγείας απέναντι τους υπάρχουν χριστιανικές χώρες που είναι στο παιχνίδι, άρα έπρεπε να μπει ένα μεγάλο όπλο στην φαρέτρα τους, στο ανατολίτικο παζάρι που ξεκινάει για το Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο και Θράκη. Τι καλύτερο από την Αγιά Σοφιά.

Σε αυτό το σημείο οι Έλληνες και όσες χώρες μπορούν να ακολουθήσουν θα πρέπει να συμμετάσχουν στο ανατολίτικο παζάρι με σκληρά όπλα. Τα οποία θα έχουν έναν και μόνο στόχο, την οικονομία της Τουρκίας. Όσο πιο μεγάλο και συντριπτικό το χτύπημα σε αυτό το ευαίσθητο σημείο, τόσο πιο εύκολα θα κερδίσεις. Σε οτιδήποτε άλλο θα είσαι χαμένος. Μόνο έτσι η Αγία Σοφιά θα επιστρέψει εκεί που ήταν. Ό,τι κάνει ο Τούρκος είναι μελετημένο καλά και αποσκοπεί πάντα κάπου. Εμείς δεν πρέπει να μπούμε στην λογική του τι θέλουν οι Τούρκοι, αλλά να διαμορφώσουμε τη δική μας λογική απέναντι τους και όταν έρθει η ώρα να βρεθεί αυτός στην ανάγκη μας. Τότε μόνο θα επιβάλλουμε εμείς την ατζέντα που θέλουμε – την εθνική μας ατζέντα.