Τα τελευταία 50 χρόνια , είπε, οι χειρισμοί της ελληνικής πλευράς δεν επέλυσαν το πρόβλημα «Τουρκία», απλώς απέφυγαν την εκδήλωση σύρραξης. Το αντίτιμο ήταν ελληνικές υποχωρήσεις, που αυτόνομα η κάθε μία τους μπορεί να ήταν μικρή ή επουσιώδης, αλλά αν κάποιος αξιολογήσει συνολικά το παρελθόν, θα διαπιστώσει ότι απλώς επρόκειτο για μικρά, συνεχή βήματα προς την… καταστροφή.

Στις 8 Ιουνίου 1995 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση εξουσιοδότησε με ψήφισμά της την τουρκική κυβέρνηση, εν λευκώ και στο διηνεκές, να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών (κήρυξη πολέμου – casus belli), στην περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 ναυτικών μιλίων.

Θεωρούμε, τόνισε στο Ινστιτούτο,  ότι όπως έχει πλέον διαμορφωθεί η κατάσταση επιβάλλεται η υιοθέτηση από τη χώρα μας μίας νέας στρατηγικής, που ως κεντρικό πυρήνα της, ένα αντίστοιχο ελληνικό casus belli. Ενδεχομένως δε, παράλληλα με μια κίνηση απαξίωσης του τουρκικού.

Ιδανική επέκταση τα 10 ναυτικά μίλια, αφενός διότι το τουρκικό casus belli κάνει λόγο για επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια και αφετέρου διότι τέτοια επέκταση θα συνεπαγόταν αυτομάτως τη λήξη της πολυετούς ελληνικής ιδιαιτερότητας, με διαφορά στο εύρος των χωρικών υδάτων και του εθνικού εναέριου χώρου.

Η ελληνική κίνηση θα πρέπει να αιτιολογηθεί ως ακολούθως: Η παρόξυνση του αναθεωρητισμού της Τουρκίας θα απαντηθεί με αντίμετρα από την πλευρά της Ελλάδας, τα οποία όμως θα εξακολουθούν να κρατούν τη χώρα εντός των ορίων της διεθνούς νομιμότητας. Το δικαίωμα δεν είχε ασκηθεί τόσα χρόνια προς χάριν της ειρήνης και της ηρεμίας στην περιοχή, χωρίς βέβαια η Ελλάδα να παραιτηθεί από αυτό.

Στην πράξη αποδείχθηκε ότι η ελληνική χειρονομία δεν εκτιμήθηκε ως φιλειρηνική πολιτική από την Τουρκία. Αντιθέτως θεωρήθηκε αδυναμία και οδήγησε στο σημείο παραλογισμών, όπως για παράδειγμα ότι τα νησιά δεν δικαιούνται θαλασσίων ζωνών πέραν των χωρικών υδάτων, περιορισμένων στα 6 ναυτικά μίλια.

Ο Ζαχαρίας Μίχας άφησε και αιχμές για όσους στο εσωτερικό της χώρας , σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο οικονομικά και γεωπολιτικά υπονομεύουν ακόμη και επενδυτικές προσπάθειες, όπως με επίκεντρο τον East-Med , λες και δεν αντιλαμβάνονται ότι με τόσες προβολές ισχύος στην περιοχή και ιδίως από την Τουρκία, τα γραφειοκρατικά προσκόμματα προς χάρη άλλων συμφερόντων , φτάνουν στα όρια της «προδοσίας» εξ επαγωγής.