Κρινιώ Καλογερίδου

1939: Ο Αλβέρτος Αϊνστάιν και ο Λίο Ζίλαρντ, εφευρέτης της πυρηνικής ενέργειας, στέλνουν γράμμα στον Αμερικανό Πρόεδρο Ρούσβελτ προτρέποντάς τον να συναινέσει στην κατασκευή πυρηνικής βόμβας, πριν τον προλάβουν και την κατασκευάσουν οι Γερμανοί.

1941: Προεδρικό Γραφείο Λευκού Οίκου, Ουάσιγκτον (ΗΠΑ)

Ένας μικρόσωμος άντρας, με μπερδεμένα λευκά μαλλιά και βλέμμα σπινθηροβόλο 16/χρονου, εξηγεί με θριαμβευτικό ύφος και βλέμμα γεμάτο έκσταση το πώς η Αμερική μπορεί να αποκτήσει ατομική βόμβα στον Πρόεδρό της Φραγκλίνο Ντελάνο Ρούσβελτ, που τον παρακολουθεί απέναντί του έκπληκτος.

Ο Πρόεδρος ανακάθεται νευρικά κι ύστερα πάλι αναπηδά στην φαρδιά πολυθρόνα του πελαγωμένος απ’ τα στοιχεία φυσικής που ακούει κι άρχισαν ήδη να σχηματίζουν στο κεφάλι του εικόνες των αλυσιδωτών αντιδράσεων τις οποίες επινόησε η ιδιοφυία του Αλβέρτου Αϊνστάιν, του Γερμανοεβραίου απέναντί του, που είχε βραβευτεί το 1921 με το Νόμπελ Φυσικής για τη ”Θεωρία της Σχετικότητας”.

– Λοιπόν!.. Λοιπόν!.., τον διακόπτει ο Ρούσβελτ ανυπόμονα με μάτια που γυαλίζουν πυρετικά. Μου μιλάτε για κάποιο νέο όπλο;

– Δεν πρόκειται για όπλο, αλλά για ΤΟ όπλο!!!.., είπε με συνομωτικό ύφος ο 60χρονος επιστήμονας και συνέχισε συνεπαρμένος απ’ την ανακάλυψή του.

– Η ατομική βόμβα θα προκαλέσει έκρηξη ίση με αυτήν που μπορούν να πετύχουν 200.000 τόνοι νιτρογλυκερίνης, κ. Πρόεδρε. Αρκεί να πέσει μία στο Βερολίνο, για να τελειώσει ο πόλεμος…

Ο συνεργάτης του Προέδρου, δίπλα του, κουνούσε επιδοκιμαστικά το κεφάλι κοιτώντας με θαυμασμό τον Νομπελίστα καλεσμένο τους.

– Εμπρός, φτιάξτε την!.. Τι κάθεστε; είπε συνεπαρμένος ο Ρούσβελτ χωρίς αναστολές και πετάχτηκε πάνω μπλέκοντας και ξεμπλέκοντας τα δάχτυλά του από χαρούμενη νευρικότητα.

– Φτιάξτε την, ξαναείπε και διέταξε τον συνεργάτη του να ικανοποιήσει κάθε αίτημα του Αϊνστάιν, για να προχωρήσει γρήγορα την εφεύρεσή του.

1942: Ο φυσικός Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ (επικεφαλής του ερευνητικού σταθμού Low Alamos στο Νέο Μεξικό, που έμεινε στην ιστορία ως ”ο πατέρας της ατομικής βόμβας”) έχει έτοιμη προς δοκιμή την βόμβα του, την ατομική βόμβα. Η έκρηξη της πρώτης δοκιμαστικής βόμβας με την κωδική ονομασία Trinity γίνεται στην έρημο Jornada del Muerto (Ημέρα των Νεκρών).

12 Απριλίου 1945: Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ πεθαίνει – 30 Απριλίου 1945: Ο Χίτλερ αυτοκτονεί. Αμφότεροι δεν είδαν ετοιμη την ατομική βόμβα.

6 Αυγούστου 1945, ΧΙΡΟΣΙΜΑ, 08.15 το πρωί: Ένα βομβαρδιστικό B-29 απογειώνεται απ’ το νησί Tinian του Ειρηνικού. Στο ρύγχος του γράφει: ”Enola Gay”.Ο πιλότος του βομβαρδιστικού Enola Gay, Πολ Τίμπετς, ρίχνει την πρώτη ατομική βόμβα “Little Boy” (μικρό αγόρι) στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας προκαλώντας βιβλική καταστροφή και τον θάνατο 140.000 από τους 300.000 κατοίκους.

– Ένα εκτυφλωτικό φως γέμισε το αεροσκάφος. Γυρίσαμε και κοιτάξαμε τη Χιροσίμα. Η πόλη ήταν σκεπασμένη από ένα τρομερό σύννεφο… που ανέβαινε σαν μανιτάρι. Κανείς δεν μιλούσε. Αίφνης, όλοι άρχισαν να φωνάζουν. Κοιτάξτε, κοιτάξτε, κοιτάξτε!.., λέει ο κυβερνήτης Πολ Τίμπετς, ενώ ο συγκυβερνήτης του Enola Gay Λιούις γράφει συγκλονισμένος στο ημερολόγιό του:

– Θεέ μου! Τι κάναμε;

Όλα τα κτίρια της Χιροσίμα – σε ακτίνα 1 μιλίου από το σημείο της έκρηξης- ισοπεδώνονται, ενώ όλα τα εύφλεκτα υλικά αρπάζουν φωτιά σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων. Ακολουθεί πυρκαγιά που καλύπτει 4.4 τετραγωνικά χιλιόμετρα της πόλης, σκοτώνοντας όσους δεν πέθαναν από την έκρηξη…

Ο διάδοχος του θανόντος Αμερικανού Προέδρου Ρούσβελτ, Χάρυ Τρούμαν, ενημερώνεται για το γεγονός του βομβαρδισμού εν πλω. Δείχνει ικανοποιημένος, γιατί απέφυγε την μεγάλη στρατιωτική απόβαση στην Ιαπωνία που τον φόβιζε και πέτυχε αυτό που ήθελε: την άνευ όρων παράδοση των Ιαπώνων (μιας εκ των συνάμεων του Άξονα), που σηματοδοτεί και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

9 Αυγούστου 1945, ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ: Πέφτει η κατά 40% ισχυρότερη από αυτή της Χιροσίμα ατομική βόμβα πλουτωνίου ”Fat Man” στο Ναγκασάκι.

Η ανθρωπότητα αλλάζει βίαια σελίδα. Τελικός απολογισμός: 73.884 νεκροί, 74.909 τραυματίες και 120.820 ασθενείς προσβληθέντες από τη ραδιενέργεια.

26 Απριλίου 1986, ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ (Ουκρανία), νωρίς το πρωί:

Εκρήγνυται ο αντιδραστήρας 4 του πυρηνικού εργοστασίου του Τσερνόμπιλ προκαλώντας αυτό που τα Ηνωμένα Έθνη χαρακτηρίζουν ως ”τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή στην ιστορία της ανθρωπότητας”.

Περίπου 36 ώρες μετά την έκρηξη δίνεται στους κατοίκους 50 λεπτά διορία να μαζέψουν τα υπάρχοντά τους και να μπουν στα λεωφορεία, για φύγουν μακριά, χωρίς να μπορούν να πάρουν τα κατοικίδιά τους, τα οποία πυροβολούνται για να μην μεταφέρουν ραδιενέργεια.

ΑΚΟΥΓΙΟΥ, επαρχία Μερσίνας (Τουρκία), Μάιος 2010:

Η Ρωσία και η Τουρκία υπογράφουν συμφωνία για την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού στα μικρασιατικά παράλια (απέναντι από την Κύπρο), με χρηματοδότες Ρώσους επενδυτές κατά 93%.

Ο εφιάλτης για κατοίκους και περιβαλλοντολόγους στις δυο όχθες του Αιγαίου ξεκινά. Το πυρηνικό όνειρο, πλάι στο μεγαλοϊδεατικό (το ”Γαλάζιο”) του νεο- Οθωμανού Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν παίρνει σάρκα και οστά και είναι μόνο η αρχή.

Σύμφωνα με την υπόσχεση του ”σουλτάνου” θα ακολουθήσουν άλλοι δύο πυρηνικοί σταθμοί: ο ένας στη βόρεια επαρχία της Σινώπης (Μαύρη Θάλασσα) κι ο άλλος στην Ανατολική Θράκη (στη βορειοδυτική επαρχία Κιρκλαρελί, όπως πληροφορεί τους αναγνώστες της η εφημερίδα ”Zaman”)…

Απρίλιος 2015, ΑΚΟΥΓΙΟΥ:

Μπαίνει ο θεμέλιος λίθος για την κατασκευή του πρώτου πυρηνικού εργοστασίου στην Τουρκία. Κάποιες εκατοντάδες οικολόγων ακτιβιστών και ντόπιων (τους οποίους προσπαθεί να διαλύσει η Αστυνομία με εκτοξευτήρες νερού) διαμαρτύρονται με πλακάτ για την επικινδυνότητα της επιλογής της περιοχής, καθώς υπάρχει σοβαρός κίνδυνος πυρηνικού ατυχήματος λόγω του σεισμογενούς εδάφους.

20 Μαΐου 2020, Αθήνα:

Κατά τη διάρκεια συνέντευξής του στο ”Πρώτο Πρόγραμμα” της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και τον δημοσιογράφο Θ. Σιαφάκα, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας αποκαλύπτει – σε μια αποστροφή του λόγου του ότι:

”… έθεσε το ζήτημα ασφαλείας για τον πυρηνικό σταθμό που κατασκευάζει χώρα μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας για λογαριασμό των Τούρκων στην περιοχή “Ακουγιού” κοντά στα παράλια του Αιγαίου…”

Ακολουθεί φορτισμένος ο προβληματισμός του, που είναι και προβληματισμός όλων μας:

– … η Τουρκία δε συνεννοείται μαζί μας. Θέλει να κατασκευάσει πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακουγιού. Πολύ ωραία. Δε θα πρέπει να συνεννοηθεί για τις γειτονικές χώρες για τις παραμέτρους ασφαλείας; Υπάρχει ρήγμα στην ευρύτερη περιοχή. Η περιοχή αυτή δε στερείται σεισμών. Δεν αποτελεί κίνδυνο για την Ελλάδα αυτό; Η Τουρκία δεν θα έπρεπε να συζητήσει μαζί μας; Το έχει πράξει; Όχι. Έχει αυτή την αντίληψη ενός μεγαλείου ”δε μιλάω με κανέναν”. Εμ, δεν γίνεται έτσι…”

– Επιτέλους, ξυπνήσαμε!.., ψιθυρίζω ανακουφισμένη με τα μάτια καρφωμένα στην είδηση.

Νιώθω μια κάποια ικανοποίηση, γιατί έστω κι αργά – όπως συνηθίζουμε, δυστυχώς, να αντιδράμε σ’ αυτά που μας αφορούν – καταλάβαμε πως πρέπει να ασκήσουμε πίεση κι εμείς στα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ εν όψει των εξελικτικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στο Αιγαίο, τη Λιβύη και την Ανατολική Μεσόγειο.

”Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι, τελικά, ένας πολύ φιλόδοξος ηγέτης. Φιλόδοξος και επικίνδυνος ειδικά για μας και την Κύπρο, που έχει το Ακουγιού στην απέναντι όχθη της…”, σκέφτομαι.

Και δεν υπερβάλλω καθόλου, γιατί ο ”σουλτάνος” – με πρόσχημα την ενεργειακή αυτάρκεια της χώρας του – στοχεύει στην γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας του με οποιοδήποτε κόστος. Θέλει να την καταστήσει, ουσιαστικά – εκτός από ενεργειακό σταυροδρόμι μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου – σε ”περιφερειακή ενεργειακή και οικονομική δύναμη της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής”.

Το δυστύχημα είναι, ωστόσο, ότι το θέμα του Ακουγιού δεν απασχολεί τις ΗΠΑ, την Γαλλία, την Ρωσία, την Κίνα και την Μεγάλη Βρεταννία (ως ναυτική δύναμη), στον βαθμό που θα έπρεπε, ώστε να ληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίας για να εμποδίσουν την κατασκευή και λειτουργία του (το 2023 θα είναι έτοιμο το εν λόγω πυρηνικό εργοστάσιο, για να λειτουργήσει)…

Προς το παρόν ”η Ελλάδα τα ‘ψέλνει’ στον Ερντογάν για να τα ακούνε όλες οι χώρες μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας” (με πρώτη την κατασκευάστρια του πυρηνικού εργοστασίου Ρωσία) και λίγο περισσότερο οι χώρες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με τα τεκταινόμενα στη Λιβύη.

Περιμένουμε, μ’ άλλα λόγια, η πρωτοβουλία μας για διεθνοποίηση του ζητήματος της κατασκευής πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού να ευαισθητοποιήσει χώρες με ενεργειακό ενδιαφέρον για την Μεσόγειο, ώστε να αντιδράσουν, καθώς αυτό χτίζεται σε σεισμογενή περιοχή στις απέναντι ακτές μας.

Λόγω γειτνίασης λοιπόν επόμενο είναι να προκαλεί σ’ εμάς και τους Κύπριους ήδη ανατριχίλα το ”πυρηνικό” όνειρο του Ερντογάν, γιατί κυοφορεί εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον μας.

Μ’ αυτήν την εφιαλτική εκδοχή φαίνεται να συμφωνεί και ένα άρθρο που γράφτηκε παλαιότερα από έναν πρώην κορυφαίο αξιωματούχο του γερμανικού υπουργείου Άμυνας στο αμερικανικό περιοδικό ”The National Interest”, ο οποίος υποστήριζε – μεταξύ άλλων – ότι ”οι δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών συγκλίνουν στην άποψη ότι η Τουρκία, ακολουθώντας το μοντέλο του Ιράν, επιδιώκει συστήματα πυρηνικών όπλων, συμπεριλαμβανομένων και των μέσων για την εκτόξευσή τους”…

Τα πυρηνικά εργοστάσια όμως της Τουρκίας, πέραν του ότι δημιουργούν παγκόσμιο περιβαλλοντικό πρόβλημα και πρόβλημα υγείας και επιβίωσης των Ελλήνων και των Ευρωπαίων, είναι μείζονος εθνικής σημασίας για μας, γιατί εξυπηρετούν θαυμάσια και συμπληρωματικά το όνειρο του Ερντογάν για αναθεώρηση Συνθηκών και αλλαγή συνόρων σε βάρος μας.

Με ποιον τρόπο; Γιατί μέσα σε 10-15 χρόνια η Τουρκία θα μεταμορφωθεί από παραγωγό ηλεκτρικής ενέργειας σε πυρηνική δύναμη!… Κι αυτό μόνο ως αστείο δεν μπορεί να το εκλάβει κανείς, ειδικά αν κατοικεί στην μικρή πατρίδα (Κύπρο) ή την μεγάλη πατρίδα (Ελλάδα). Και ειδικά αν το συσχετίσει με το γεγονός της στρατιωτικής της αυτάρκειας, που θα ενισχύσει τη δύναμη της πυγμής της.

Είναι ολοφάνερο ως εκ τούτου ότι το ”πυρηνικό όνειρο” του Ερντογάν συναγωνίζεται εκείνο της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, του επεκτατισμού της Τουρκίας δηλαδή σε βάρος μας. Γι’ αυτό η σκέψη και μόνο ότι η εξοπλιστική και πυρηνική της έκρηξη κινείται παράλληλα με τη δημογραφική, την ώρα που η Ελλάδα συρρικνώνεται αριθμητικά, απονευρώνεται στρατιωτικά και αγωνίζεται να κρατήσει μετά βίας τα κεκτημένα της, είναι εφιαλτική γιατί έχει να κάνει με την εθνική επιβίωσή μας…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)