Ο Ν. Δένδιας δεν είναι κανένα τυχαίο πρόσωπο. Είναι πολιτικός με συγκεκριμένο βιογραφικό και ιστορία. Είναι ο νέος ΥΠΕΞ ο οποίος το 2019 δεν μπορούσε να συγκρατηθεί όταν επισκέφθηκε την Ουάσινγκτον για να επιδώσει τα διαπιστευτήριά του, λίγες μόνο μέρες μετά τις εκλογές, σπεύδοντας να κάνει αναφορές σε «συνέργειες» και «συνεκμετάλλευση» του εθνικού μας πλούτου.

Αυτά είναι τα δείγματα γραφής του και αυτό το όραμά του για τη χώρα. Τα οποία προφανώς μοιράζεται με τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Πρόκειται για το ίδιο πολιτικό προσωπικό, το οποίο αν και είχε τις προ μηνών προειδοποιήσεις των αναλυτών, δεν έπραξε το παραμικρό για να σταματήσει το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Όχι μόνο αυτό, αλλά στο υπουργείο δεν άνοιξε καν μύτη, μιας και ο Δένδιας παρέμεινε στη θέση του για να προχωρήσει τώρα σε μία ακόμα εθνική ήττα με την Ιταλία.

Δίχως αμφιβολία η συμφωνία στέλνει κάποια σημαντικά μηνύματα στην Τουρκία, όπως το γεγονός ότι τα νησιά δεν είναι αόρατα και διαθέτουν πράγματι δικαίωμα αποκλειστικής οικονομικής ζώνης, και πως η χώρα μας διαθέτει και αυτή εταίρους στη Μεσόγειο.

Μέχρι και αυτά τα μηνύματα όμως στάλθηκαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Η χώρα μας προχώρησε σε μια εσπευσμένη και ετεροβαρή συμφωνία, εις βάρος των συμφερόντων και της εθνικής μας κυριαρχίας, επιδεικνύοντας έτσι άγχος και αναστάτωση ενώπιον των τουρκικών προκλήσεων. Δεν μπορείς βέβαια να παρουσιάζεις ως νίκη τον ταπεινωτικό συμβιβασμό. Και προφανώς τα μηνύματα μιας εθνικής ήττας είναι φοβικά και κινδυνεύουν να φέρουν τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.

Η Ελλάδα για ακόμα μια φορά προχώρησε σε παραχωρήσεις κυριαρχίας. Αντί για να συνάψουμε μία διμερή συμφωνία στη βάση της ισότητας και της δικαιοσύνης, συμφωνήσαμε αυτό που μόνο ο Δένδιας και η ΝΔ επιθυμούσαν – τη συνεκμετάλλευση των εθνικών μας πόρων. Λες και τους ανήκουν. Με βεβιασμένες κινήσεις, και σχεδόν παρακαλώντας την Ιταλία για μια οποιαδήποτε συμφωνία και με οποιοδήποτε για εμάς κόστος, η Ελλάδα παραχώρησε στους Ιταλούς το δικαίωμα της αλιείας εντός της Ελληνικής ΑΟΖ από τα 6 έως τα 12 ν.μ! Αποφάσισαν «ισόρροπη και βιώσιμη διαχείριση» των ελληνικών πόρων!

Πρόκειται προφανώς για μειοδοτική εκχώρηση κυριαρχικού δικαιώματος, το οποίο αν αναλογιστούμε πως η περιοχή αποτελεί και αιγιαλίτιδα ζώνη της Ελλάδας, βάσει δικαιώματος εκ του διεθνούς δικαίου εκπορευόμενο, τότε μιλάμε και για προδοτική εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Το αυτό πιστοποιεί και το επονείδιστο κείμενο των δύο κυβερνήσεων προς την Κομισιόν για «μελλοντική τροποποίηση του κανονισμού περί κοινής αλιευτικής πολιτικής ώστε, όταν η Ελλάδα αποφασίσει να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της έως τα 12 ναυτικά μίλια, να διατηρηθεί η υπάρχουσα αλιευτική δραστηριότητα των Ιταλών αλιέων στην περιοχή μεταξύ 6 και 12, η οποία σήμερα αποτελεί διεθνή ύδατα».

Οι Ιταλοί κατοχύρωσαν το δικαίωμά τους στις δικές μας θάλασσες και στο δικό μας πλούτο, ακόμα και αν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα.

Μιλάμε για αδιανόητα προδοτική απόφαση, πρωτοφανούς παγκόσμιας πρωτοτυπίας οικειοθελούς εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας, σφετεριστικώ τω τρόπω και άνευ παραμικρής νομιμοποίησης από τους πολίτες, η οποία πραγματοποιήθηκε μάλιστα με την πλέον ταπεινωτική πράξη κοινοποίησης της εν λόγω απεμπόλησης κυριαρχίας, σε τρίτο θεσμό – εγγυητή, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η χώρα μας λοιπόν χθες απώλεσε εθνική κυριαρχία ενώ η επιρροή της αποψιλώθηκε, με οικειοθελή παράδοση των δικαιωμάτων τα οποία εξασφαλίζει στην Ελλάδα το διεθνές δίκαιο. Η μειοδοτική και απεχθής αυτή πράξη πραγματοποιήθηκε από έναν στρεψόδικο υπουργό ο οποίος τόλμησε να υποστηρίξει μέχρι και τα αντίθετα, ύπουλα δηλώνοντας πως «μεγάλωσαν τα σύνορα της χώρας»!! Η ΑΟΖ δεν αφορά σύνορα, αλλά κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία ξεπούλησαν οι κυβερνητικοί της ενδοτικής ΝΔ.

Για την ιστορία, η Ελλάδα είχε συνάψει συμφωνία οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας με τους Ιταλούς το 1977, την οποία η τωρινή συμφωνία για την ΑΟΖ επί της ουσίας αντιγράφει, δίχως όμως να εξασφαλίζει την ουσιαστικότερη διαφορά μεταξύ των δύο θαλάσσιων ζωνών – το δικαίωμα στην αλιεία. Ή μάλλον την εξασφαλίζει για τη χώρα που δεν τη δικαιούται, καταλήγοντας έτσι σε μία υποβαθμισμένη Ελληνική ΑΟΖ.

Η τωρινή εθνική παραχώρηση δεσμεύει με νέες δουλείες την πατρίδα μας, προκαλώντας διαχρονική και μεγάλη απώλεια πλούτου στην ούτως ή άλλως χειμαζόμενη Ελληνική οικονομία, μιας και τα οστρακοειδή της εν λόγω περιοχής – ειδικά της Ζακύνθου και της Κεφαλονιάς – τα οποία η κυβέρνηση χάρισε απλόχερα στην Ιταλία, είναι ιδιαίτερα ακριβά και συνεπώς επικερδή για τους ψαράδες. Δημιουργεί δε, νομικό προηγούμενο για αντίστοιχες διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, σε συνδυασμό με την ιδέα περί συνεκμετάλλευσης που προωθεί και για εκεί η κυβέρνηση.

Η εθνική ήττα της εν λόγω συμφωνίας ενδέχεται δε να εξελιχθεί σε προδοτική απόφαση πρώτης τάξεως εάν υπάρξουν αναφορές στο τελικό κείμενο, για επικείμενη επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας αποκλειστικά στην περιοχή του Ιονίου, νομιμοποιώντας έτσι την υποτιθέμενη «ιδιαιτερότητα» του Αιγαίου που επικαλούνται οι φασίστες της γείτονος, αλλά και τη διαχρονική φοβικότητα που επιδεικνύει το ανίκανο ελληνικό πολιτικό προσωπικό στις παράνομες τουρκικές προκλήσεις. Πρόκειται μάλιστα για την ίδια μειοδοτική πολιτική που πρέσβευε και ο αρχιμανδρίτης της εθνικής προδοσίας, κ. Κοτζιάς. Ύποπτο, αντιδημοκρατικό και αδιαφανές είναι και το γεγονός, πως το κείμενο της συμφωνίας παραμένει επτασφράγιστο μυστικό και δεν κοινοποιείται στους πολίτες των οποίων το μέλλον δεσμεύει και τσακίζει. Η ΝΔ δεν είναι το έθνος. Ούτε η κυβέρνηση είναι. Καλά θα κάνουν να το θυμούνται αυτό.

Τέλος, πρέπει να πούμε και το αυτονόητο, πως δεν γίνεται βεβαίως εξωτερική πολιτική με αυτόν τον ασόβαρο και παιδαριώδη τρόπο. Δεν είναι δυνατόν, να βιώνουμε εικοσιπέντε συναπτά έτη αδιαφορίας και μειοδοτικής αδράνειας από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και Σύριζα, για να καταλήγει, ένεκα των τουρκικών κινήσεων, ο έλληνας ΥΠΕΞ αντανακλαστικά και σπασμωδικά να παρακαλάει σε ξένα γραφεία για μία συμφωνία της τελευταίας στιγμής. Προφανώς και σε τέτοιες περιπτώσεις η χώρα μας θα βγαίνει μονίμως χαμένη. Είτε έχει υπουργό τον οραματιστή της συνεκμετάλλευσης και εκποίησης του εθνικού μας πλούτου, κ. Δένδια, είτε όχι.

Η όλη διαδικασία εκθέτει συνεπώς ανεπανόρθωτα το πολιτικό σύστημα ως ανεύθυνο, αδιάφορο, ανίκανο και ασόβαρο. Και στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό.

Για να μην ξεχνάμε λοιπόν τη μεγάλη εικόνα του προβλήματος της πατρίδας μας, από το 1995, όπου με τον νόμο 2321 η Ελλάδα έθεσε εν ισχύ τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της θάλασσας, οι ευθύνες της εγκληματικής απραξίας σχετικά με την ΑΟΖ και την αιγιαλίτιδα είναι τεράστιες και βαραίνουν όλους όσους διετέλεσαν μέλη των κυβερνήσεων έκτοτε.

Οι σημερινοί εθνικοί ολετήρες είναι τραγικοί συνεχιστές και υπερήφανα πολιτικά τους τέκνα.