Ενώ το επίσημο κείμενο της συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας και της Ιταλίας για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) δόθηκε στη δημοσιότητα, η ελληνική διπλωματία ετοιμάζεται για τα επόμενα βήματα της.

Το ερώτημα που κυριαρχεί στο διπλωματικό σκηνικό είναι αν θα επιτύχει η ελληνική πλευρά μια συμφωνία με Αλβανία και Αίγυπτο.

Αισιόδοξο το μήνυμα της συμφωνίας αλλά δεν είμαι αισιόδοξος για τη συνέχεια, σχολιάζει στο Sputnik ο στρατηγικός αναλυτής, Ευθύμιος Πέτρου και εκφράζει την απορία του για το αν η Συμφωνία με την Ιταλία θα οδηγήσει τις άλλες χώρες να συνάψουν αντίστοιχες συμφωνίες με τη χώρα μας. «Με την Αίγυπτο έπρεπε να είχαμε υπογράψει ανάλογες συμφωνίες εδώ και πολλά χρόνια».

Διπλωματικές πηγές αναφέρουν στο Sputnik ότι οι συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών συνεχίζονται με πυρετώδη ρυθμό.

Η Ελλάδα δίνει έναν αγώνα χρόνου προκειμένου να υπερασπίσει το status quo στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, σύμφωνα με τον αναπληρωτή καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (ΔΠΘ), Σωτήρη Σέρμπο, που μίλησε στο Sputnik.

«Η χώρα μας απέκτησε ένα επιπλέον όπλο στη φαρέτρα της ελληνικής διπλωματίας. Ισχυρή σε επίπεδο συμβολισμού, βλέποντας το κείμενο αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο δεν υπήρχε κάτι τέτοιο ως σήμερα», τονίζει.

Όπως εξηγεί, με την Αίγυπτο υπάρχει ένας μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας για την επίτευξη συμφωνίας. 

Αναφορικά με το Καστελόριζο και το νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης, η Αίγυπτος δεν αποδέχεται την ελληνική θέση.

Το Καστελόριζο, κόβει το δρόμο των εφαπτόμενων ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου.

Ανατολικά του 26ου μεσημβρινού η Αίγυπτος δεν θέλει να ανακατευτεί στα ελληνοτουρκικά ζητήματα.

Εν τω μεταξύ, η Τουρκία προσφέρει το δέλεαρ, να της δώσει μια μεγαλύτερη ΑΟΖ αν συμφωνήσει μαζί της, οπότε είναι κάτι που λαμβάνεται επίσης υπ’ όψιν.

Ωστόσο οι συζητήσεις έχουν ξεκινήσει από το 2004 και πολύ πριν η Τουρκία να παίξει το γεωπολιτικό χαρτί του τουρκολιβυκού μνημονίου.

«Όλα αυτά έχουν συνάρτηση με το γεωπολιτικό παιχνίδι στη Λιβύη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στελέχη του Αιγυπτιακού υπουργείου Εξωτερικών υποστήριξαν ότι το τουρκολιβυκό μνημόνιο δίνει μεγαλύτερη ΑΟΖ στην Αίγυπτο και εισηγήθηκαν τη σιωπηρή αναγνώριση του», τονίζει χαρακτηριστικά ο Σ. Σέρμπος.

Το ερώτημα που τίθεται είναι αν τελικά, μπορεί να τάξει περισσότερα η Τουρκία στην Αίγυπτο, ώστε να συμφωνήσει μαζί της και όχι με την Ελλάδα.

«Υπάρχουν τουρκικές σκέψεις για να ληφθούν υπ’ όψιν στη Λιβύη, τα ζητήματα ασφάλειας που θέτει η Αίγυπτος. Αυτό σημαίνει ότι αναζητά διαύλους επικοινωνίας με την Αίγυπτο».

Όπως εξηγεί ο καθηγητής, η Αίγυπτος κρατάει στο πίσω μέρος του μυαλού της ότι ενδέχεται και να έρθει μια πιο ευνοϊκή συγκυρία στη σχέση με την Τουρκία και τότε να προχωρήσει σε συμφωνία.

«Για το λόγο αυτό είναι ανασταλτική σε σχέση με τη συμφωνία με την Ελλάδα».

Τι συμβαίνει με την Αλβανία

Τα επιχειρήματα των αναλυτών για την Αλβανία διαφέρουν και εμφανίζεται μια σύγκρουση απόψεων.

«Δεν υπάρχει πρόοδος στο ζήτημα της Αλβανίας. Το συνταγματικό δικαστήριο της Αλβανίας απέρριψε σχετική συμφωνία το 2009 και αυτό συνιστά κακοπιστία. Δεν βλέπω να έχει αλλάξει κάτι» τονίζει από την πλευρά του ο Ε. Πέτρου.

«Η συμφωνία Ελλάδας Ιταλίας υποβοηθά μια αντίστοιχη συμφωνία με Αλβανία καθότι η γειτονική χώρα έχει μια παρόμοια συμφωνία με την Ιταλία. Είμαστε πιο κοντά στο να συμφωνήσουμε με τους Βόρειους γείτονες στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής προοπτικής τους που την έχουν ανάγκη», αναφέρει ο Σ. Σέρμπος.

Η αποτίμηση της συμφωνίας

Έχοντας δει το πλήρες κείμενο των τεσσάρων σελίδων οι αναλυτές επισημαίνουν ότι δεν επηρεάζει την εθνική κυριαρχία.

Η συμφωνία φαίνεται να «μπλόκαρε» τα προηγούμενα χρόνια στην υπόθεση της κόκκινης γαρίδας.   

Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα ισχυρό λόμπι των ψαράδων του ιταλικού Νότου, που ανεξάρτητα του τι θα γίνει με την ΑΟΖ θέλει να εξασφαλίσει ότι θα ψαρεύει και πιέζει τη Ρώμη προς αυτήν την κατεύθυνση, όπως μας εξήγησε ο Σ. Σέρμπος.

«Η συμφωνία δεν εκχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα, κατά τη γνώμη μου. Έχει καταρτιστεί με βάση τη συμφωνία της υφαλοκρηπίδας του 1977», αναφέρει ο Ε. Πέτρου και προσθέτει:

«Είναι μια συμβολική πράξη, καθώς η Ελλάδα κηρύττει για πρώτη φορά ότι έχει ΑΟΖ. Δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο μέχρι πρότινος.  Το ότι τους δίνουμε κάποια αλιευτικά δικαιώματα είναι κάτι το οποίο δεν ζημιώνει την Ελλάδα. Ωστόσο επειδή γίνεται λόγος για κυριαρχία και δικαιώματα, να πούμε ότι η συμμετοχή μιας χώρας σε έναν διεθνή οργανισμό συνιστά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Για παράδειγμα, το ότι η Ελλάδα δεν έχει δικό της νόμισμα είναι εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Το αν είναι καλό ή κακό αυτό θα κριθεί εκ του αποτελέσματος».

Και καταλήγει:

«Δεν θα έλεγα πάντως ότι η συμφωνία Ελλάδας- Ιταλίας είναι ιστορικής σημασίας. Με αυτό το πομπώδες ύφος, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορική, μόνο μια συμφωνία Ελλάδας- Τουρκίας, κάτι το οποίο το βρίσκω απίθανο».

sputnik.gr