Σ Τ Η Ν  ΙΣΤΟΡΙΑ των σχέσεων Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο, το γεγονός που καθόρισε, φρικτότερα το αιματηρό μίσος, ήταν η σφαγή των Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι 12^η Ιουνίου 1958. Μνημόσυνο των αθώων θυμάτων που κατακρεουργήθηκαν από τα τουρκικά χασαπομάχαιρα, τελούν σήμερα οι οικογένειές τους, εκτοπισμένοι απ’ τον σκλαβωμένο Κοντεμένο στην Παναγία της Μακεδονίτισσας.

Η ΣΦΑΓΗ στο Κιόνελι, μετά ακριβώς από τη βόμβα – προβοκάτσια που τοποθέτησαν 7 Ιουνίου 1958 οι διατεταγμένοι του Ντενκτάς στο τουρκικό γραφείο Τύπου στη Λευκωσία (και την απέδωσαν στην ΕΟΚΑ), υπήρξε προσχεδιασμένο «επίτευγμα» των Εγγλέζων αποικιοκρατών και των Τουρκοκυπρίων συνεργατών τους, της τρομοκρατικής οργάνωσης ΤΜΤ, εναντίον του αντιαποικιακού αγώνα που διεξήγαγε από 1^η Απριλίου 1955 με την ΕΟΚΑ ο κυπριακός λαός.

ΤΟ ΦΡΙΚΙΑΣΤΙΚΟΤΕΡΟ κακούργημα της αγγλο-τουρκικής συμμαχίας, η σφαγή των Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι, ημέρα Πέμπτη, 12^η Ιουνίου 1958, «προετοίμαζε το κλίμα» για την επιβολή του διχοτομικού «Σχεδίου Μακμίλαν» του τότε Βρετανού πρωθυπουργού Χάρολντ Μακμίλλαν το κείμενο του οποίου παραδόθηκε στους Τούρκους στις 10 Ιουνίου και στους Έλληνες στις 11 Ιουνίου 1958.

Την σφαγή διέπραξαν, οργανωμένοι προς τούτο, ενεδρεύοντες στο αμιγώς τουρκικό χωριό Κιόνελι, 200 περίπου αιμοβόροι Τ/κ της ΤΜΤ οι οποίοι, πυροβόλησαν, κατέσφαξαν, κατακρεούργησαν, αποκεφάλισαν, οκτώ άοπλους Έλληνες και τραυμάτισαν άλλους, από ένα σύνολο 35 Κοντεμενιωτών τους οποίους ο αγγλικός στρατός συνέλαβε νωρίτερα στο χωριό Σκυλλούρα και τους μετέφερε προς σφαγή, στους αναμένοντες Τούρκους Κιονελίτες.

ΜΕ ΤΡΕΙΣ φωτογραφίες φρίκης στην 1^η της σελίδα, πρόβαλε την άλλη μέρα, 13.6.1958 την σφαγή η «Χαραυγή» του τότε ΑΚΕΛ. Κι έγραφαν οι τίτλοι της: «Σ’ αυτές τις άμορφες μάζες μετατράπηκαν οι κάτοικοι Κοντεμένου που κατακρεουργήθηκαν από Τούρκους βανδάλους». «Ομαδικές σφαγές Ελλήνων από Τούρκους παρά το Κιόνελι με κύρια και καθαρή ευθύνη μελών των “δυνάμεων ασφαλείας”» (δηλαδή των Εγγλέζων).

ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ των οκτώ σφαγιασθέντων: Κωστάκης Ν. Μουρρής 34χρ., Ευριπίδης Κυριάκου 24, Πέτρος Σταύρου 21, Γεώργιος Σταύρου 17, Σωτήρης Λοΐζου 17, Ιωάννης Σταύρου Παρπέρης 31, Χαράλαμπος Σταύρου 34 και Χριστόδουλος Σταύρου 34. Άλλοι εννέα τραυματίες, επέζησαν τελικά.

ΥΠΗΡΞΕ εκείνη η σφαγή, η ειδεχθέστερη κορύφωση της προμελετημένης από το Λονδίνο και την Άγκυρα, αξιοποίησης της τουρκικής μειονότητας για την απόκρουση του αντι-αποικιακού αγώνα της ΕΟΚΑ. Και για τη μετατροπή του Κυπριακού σε ελληνο-τουρκικό πρόβλημα «διακοινοτικών σχέσεων». Χωρίς να είχε προηγηθεί ΚΑΜΙΑ επίθεση της ΕΟΚΑ εναντίον της μειονότητας.

Υποκινήσει των Εγγλέζων η Τουρκία συγκρότησε την τρομοκρατική ΤΜΤ, με επικεφαλής Τούρκους αξιωματικούς: Για να χυθεί αίμα ανύποπτων, άοπλων και αθώων. Επί του οποίου να θεμελιωθεί η απαίτηση της διχοτόμησης. Ώστε να επιτύχει -κι έκτοτε επιτυγχάνει- η Βρετανία (από τον Μπέντζαμιν Ντισραέλι 1878 και τον Χάρολντ Μακμίλλαν 1958 ως και σήμερα), «λύσεις» και «διευθετήσεις» εσαεί παραμονής βρετανικών βάσεων στην Κύπρο.

ΕΝΩ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ η Άγκυρα εκκινούσε, από τότε, το επιτελικό «Σχέδιο Επανάκτησης Κύπρου», που έκτοτε εφαρμόζει. Με ασφυκτικά ελεγχόμενο όργανό της, την προαχθείσα σε «κοινότητα» τουρκοκυπριακή μειονότητα.

ΤΟΝ Ιανουάριο του 1958, η ΤΜΤ (μυστικός στρατιωτικός βραχίονας της Τουρκίας στην Κύπρο), μ’ επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας τον Ντενκτάς και με αρχηγούς τους υπό κάλυψη σταλθέντες από το Γραφείο Ειδικού Πολέμου του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, συνταγματάρχη Ριζά Βουρουσκάν, ταγματάρχες, λοχαγούς κ.ά. αξιωματικούς, κλιμάκωσε τις αιματηρές ενέργειες τουρκικών όχλων εναντίον των Ελλήνων της Κύπρου.

Ο Αρίφ Χασάν Ταχσίν, μέλος τότε της ΤΜΤ, (μετέπειτα εναντίον του Ντενκτάς, αριστερός πρόεδρος των δασκάλων και αρθρογράφος της σοσιαλιστικής ΣΟΖ κ.ά.) έγραψε το 1996 σε βιβλίο του και τα εξής: «Το βράδυ της 26ης Ιανουαρίου 1958, η κλινική είχε γεμίσει με τραυματίες και νεκρούς. Κάποια στιγμή είδα τον Ντενκτάς και του είπα: Για όνομα του θεού, δώστε επιτέλους εντολή να σταματήσουν αυτοί οι σκοτωμοί. Και εκείνος μου έδωσε την εξής απάντηση: Οι νεκροί αυτοί μας είναι χρήσιμοι. Με αυτούς θα ακουστεί η φωνή μας στον κόσμο» (Κώστα Γενάρη «Εξ Ανατολών», 2000, σελ.194).

– Τα λόγια εκείνα του αιμοσταγούς ηγήτορα της τρομοκρατικής ΤΜΤ και αντιεισαγγελέα τότε της Βρετανικής Αποικιοκρατίας, στη διαδρομή των δεκαετιών, τα πλήρωσαν με τη ζωή τους πλήθος ανθρώπων, Ελλήνων και Τούρκων, μαχίμων και αμάχων, ανδρών και γυναικών, γερόντων και παιδιών.

Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ «ΜΠΑΝΙΕΡΑΣ»

Στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας, ελεγχόμενη το 1964 από την ΤΜΤ και την ΤΟΥΡΔΥΚ, δημιουργήθηκε το λεγόμενο «μουσείο βαρβαρότητας των Ελλήνων». Κύριο έκθεμα, η γνωστή «Μπανιέρα» με μια σκοτωμένη μητέρα και τα τρία ανήλικα παιδιά της. Δείγμα – δήθεν – της «βαρβαρότητας των Ελλήνων στην Ομορφίτα». Ότι – δήθεν – «τη μητέρα και τα τρία παιδιά της, τα σκότωσαν αιμοσταγείς Ε/κ όταν εισέβαλαν στις τουρκικές γειτονιές το 1963-64». Στα πλαίσια – δήθεν – του σχεδίου «Ακρίτας», «υπό την ηγεσία του αιμοσταγούς Μακαρίου, για τη σφαγή και την εξόντωση όλων των Τ/κ, ώστε η Κύπρος να ενωθεί με την Ελλάδα».

– Πρόκειται για τον βασικότερο πυρήνα της τουρκικής προπαγάνδας. Με την «Μπανιέρα» ο Ντενκτάς έκτισε έκτοτε τον αναλλοίωτο άξονα της πολιτικής του.

– Ποιά ήταν όμως η πραγματικότητα;

– Ο Αχμέντ Μπαράν ήταν ο φωτορεπόρτερ, ο οποίος, το 1964, κατά διαταγήν αξιωματικών της ΤΟΥΡΔΥΚ, τράβηξε εκείνες τις φωτογραφίες στην καρδιά της τουρκικής συνοικίας και πολύ μακριά από την Ομορφίτα. Ο Μπαράν, λοιπόν, βεβαίωσε – το 1985 που ανέλαβε υπεύθυνος του πρακτορείου ειδήσεων «Ανατολού» στην Αθήνα – ότι το έγκλημα το διέπραξε σε κατάσταση «αμόκ», ο Τούρκος σύζυγος της νεκρής μητέρας και πατέρας των τριών σκοτωμένων παιδιών, επίατρος της ΤΟΥΡΔΥΚ Νιχάτ Ιλχάν: « Ο πατέρας των παιδιών είχε πάθει αμόκ. Και εκτέλεσε τα παιδιά του και τη σύζυγό του. Εν ψυχρώ. Και στη συνέχεια ο δολοφόνος εξαφανίστηκε. Τον εξαφάνισαν οι τουρκικές αρχές». (Κώστα Γενάρη «Εξ Ανατολών», σελίδα 16-18).

– Τα θύματα της ψυχικής διαστροφής του πατέρα τους ταγματάρχη της ΤΟΥΡΔΥΚ, «βαφτίστηκαν» «θύματα της ελληνικής βαρβαρότητας», προπαγανδίστηκαν για δεκαετίες, σε βαθμό που πείστηκαν μάλιστα και πολλοί Έλληνες. Σε τέτοιο βαθμό αποδείχθηκε η «χρησιμότητα των νεκρών», που ήθελε ο Ντενκτάς.

ΟΠΩΣ ΚΙ ΑΛΛΟΙ προηγουμένως: Έλληνες θύματα, κατά την πυρπολημένη νύκτα της 7ης Ιουνίου 1958, τότε που, μαινόμενοι όχλοι του Ντενκτάς έκαψαν τον «Ολυμπιακό» κι αργότερα πυρπόλησαν τον Άη Λουκά στις Κάτω Γειτονιές της Λευκωσίας…

– Το πρωί της 7ης Ιουνίου 1958 προηγήθηκε το ομολογημένο από τον ίδιο τον Ντενκτάς, «μέγα επίτευγμά» του: Η βόμβα στην είσοδο του τουρκικού Γραφείου Τύπου. Την τοποθέτησαν οι μπράβοι του και διέδωσαν ότι δήθεν «την τοποθέτησε η ΕΟΚΑ». Έτσι κατέβασαν μεμιάς στους δρόμους τους όχλους εναντίον των Ελλήνων αμάχων των «ακριτικών» συνοικιών. Και καμάρωνε για το επίτευγμά του της 7ης Ιουνίου 1958 στο Κανάλι-4 της βρετανικής τηλεόρασης ο ίδιος ο Ντενκτάς, σε συνέντευξή του το 1984…

ΣΦΑΓΗ Τ/Κ & ΑΚΕΛ

Η «ΣΦΑΓΗ», ΔΗΘΕΝ, των Τουρκοκυπρίων, υπήρξε ο μύθος και το εργαλείο που αφιόνισε τους τουρκικούς όχλους, 6^η και 7^η Σεπτεμβρίου 1955 στο οργανωμένο από το τουρκικό κράτος Πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη. Πρώτος κατήγγειλε την «επικείμενη γενοκτονία», ο Τ/κ ηγέτης Φαζίλ Κιουτσούκ. Και πρώτος κατηγορούμενος, ως σχεδιαστής της «γενοκτονίας», το… ΑΚΕΛ:

Ο ΚΙΟΥΤΣΟΥΚ στις 13.8.1955 έστειλε επιστολή στην Κων/πολη ότι «οι Ε/κ στο συλλαλητήριο στις 28.8.1955 θα ξεκινούσαν τη γενοκτονία των Τ/κ». Η επιστολή έγινε πρωτοσέλιδο στην Τουρκία. Παρά την ανυπαρξία ίχνους στοιχείων, η χαλκευμένη «είδηση» υιοθετήθηκε από τον πρωθυπουργό Μεντερές, σε εμπρηστικές δηλώσεις του στις 24.8.55. Το «συλλαλητήριο» της 28^ης, είχε προαναγγελθεί από το ΑΚΕΛ, εναντίον της Τριμερούς του Λονδίνου (Βρετανίας – Ελλάδος – Τουρκίας) εκείνων των ημερών.

Ο Τούρκος συγγραφέας Αχμέτ Αν, σε μελέτη του της 5.9.2001 αναφέρει και τα εξής: «Ακόμα κι οι εγγλέζικες υπηρεσίες, που πολεμούσαν την ΕΟΚΑ, δεν είχαν παρουσιάσει κανένα στοιχείο για τον σχεδιασμό ή και την ιδέα μιας τέτοιας επίθεσης. Πόσο μάλλον που η διοργάνωση μιας επίθεσης εναντίον των Τ/κ δεν ταίριαζε με την πολιτική της ΕΟΚΑ εκείνης της περιόδου. Γιατί οι φήμες για την επικείμενη επίθεση είχαν αρχίσει να διαδίδονται στις 13.8.55, δηλαδή πέντε εβδομάδες μετά το μοίρασμα μιας προκήρυξης της ΕΟΚΑ η οποία ανέφερε τις καλές προθέσεις της έναντι της τ/κ κοινότητας. Ο ηγέτης της ΕΟΚΑ Διγενής διευκρίνιζε ότι η τ/κ κοινότητα δεν διέτρεχε κανένα κίνδυνο και έλεγε ότι η προστασία της τ/κ κοινότητας, αποτελούσε διαταγή προς τους αντάρτες της ΕΟΚΑ και ζήτημα στρατιωτικής υπόληψης. Πράγματι, το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1955 η ΕΟΚΑ κράτησε τον λόγο της […] Στη πρόσκληση του ΑΚΕΛ για το συλλαλητήριο της 28.8.55 Αυγούστου, δεν υπήρχαν αντι-τουρκικές αναφορές. Τουναντίον το ΑΚΕΛ υποστήριζε τη συνεργασία Τ/κ-Ε/κ […]  Την Κυριακή 28.8.1955 οι Έλληνες κομμουνιστές διαδήλωσαν στην Κύπρο και η μέρα έληξε χωρίς να ανοίξει τ/κ ρουθούνι»…

Η ίδια προπαγάνδα, θα επανερχόταν μετά την έναρξη της ένοπλης Τουρκανταρσίας του 1963-64. Η «σφαγή των Τ/κ από τον αιμοσταγή Μακάριο», ήταν ο επίμονος, πάγιος, κεντρικός μύθος όλης της καριέρας του Ντενκτάς…

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ