Του Λέανδρου Τ. Ρακιντζή

Το προηγούμενο άρθρο μου για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, που δημοσιεύθηκε στο Capital.gr προκάλεσε αρκετό αναγνωστικό ενδιαφέρον, όπως προκύπτει από τον αριθμό, το μέγεθος και την ποιότητα των σχολίων, που διατυπώθηκαν στο forum.

Ίσως κι επειδή η προσέλευση στις παραδοσιακές κοινωνικές κυψέλες (καφενείο, εκκλησία, συγκεντρώσεις στα σπίτια, πολιτιστικά κέντρα) όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν, συζητούσαν, αντάλλασσαν ιδέες, πληροφορίες, ειδήσεις ακόμα και κουτσομπολιά, έχει περιορισθεί υπερβολικά και έτσι περιορίστηκε κατά πολύ η απευθείας επικοινωνία και το κενό αυτό καλύπτεται πλέον από τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Επομένως, το άρθρο που δημοσιεύεται απηχεί τη γνώμη μόνο του συγγραφέα, ενώ τα σχόλια των αναγνωστών απηχούν τη κοινή γνώμη, που πρέπει να λαμβάνεται σοβαρότερα υπόψη από τους αρμοδίους. Γι’ αυτό τους συστήνω να διαβάζουν το άρθρο μαζί με τα σχόλια, στο τέλος της ημέρας, και με την παράκληση προς τους αναγνώστες να στέλνουν εμπεριστατωμένα σχόλια.

Στο τελευταίο άρθρο δεν ασχοληθήκαμε με την αξιολόγηση των στρατιωτικών, των υγειονομικών και των εκπαιδευτικών.

Για μεν τους στρατιωτικούς συντάσσονται κάθε χρόνο διαδοχικές σημειώσεις βάσει των οποίων γίνονται οι προαγωγές και οι αποστρατείες, αλλά κυρίως χρησιμεύουν στις προσφυγές στο ΣτΕ για την προαγωγή εν αποστρατεία, που συνήθως την επιτυγχάνουν. Ως αποτέλεσμα η χώρα μας έχει περίπου 40.000 συνταξιούχους στρατηγούς, ναυάρχους και πτεράρχους από τον βαθμό του ταξιάρχου και πάνω, οι οποίοι κέρδισαν το βαθμό τους είτε κανονικά είτε δικαστικά.

Ως προς τους εργαζομένους στο ΕΣΥ. Το νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό αξιολογείται βάσει των διατάξεων του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα. Ως προς το ιατρικό προσωπικό δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη μου να συντάσσονται εκθέσεις αξιολογήσεως, αλλά βάσει νόμου προάγεται με την συμπλήρωση ορισμένων χρονικών διαστημάτων.

Εκεί που δεν υπάρχει καθόλου αξιολόγηση είναι στην εκπαίδευση, επειδή ούτε προβλέπεται ούτε μηχανισμοί αξιολογήσεως υπάρχουν πλέον μετά την κατάργηση του θεσμού των επιθεωρητών, οι οποίοι παρακολουθούσαν εντός της τάξης τον τρόπο διδασκαλίας του εκπαιδευτικού και τον αξιολογούσαν με ετήσιες εκθέσεις. Οι δε εκπαιδευτικοί σύμβουλοι δεν αναπληρώνουν την έλλειψη των επιθεωρητών, επειδή δεν συντάσσουν εκθέσεις αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Φυσικά αυτό είναι συνδικαλιστικό επίτευγμα της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, που επιτεύχθηκε σταδιακά με συνδικαλιστικούς αγώνες, κυρίως απεργίες, θυελλώδεις γενικές συνελεύσεις και πορείες διαμαρτυρίας, στις οποίες η εκάστοτε κυβέρνηση ενέδιδε και παραχωρούσε συνδικαλιστικά δικαιώματα, τα οποία δεν είναι συμβατά προς το δημόσιο συμφέρον, που συνίσταται στην παροχή άρτιας εκπαίδευσης στα ελληνόπουλα. Άλλωστε αριστεία χωρίς αξιολόγηση δεν νοείται. Επομένως το πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό, αλλά αποτελεί, ταυτόχρονα, ένα επείγον εθνικό ζήτημα η θέσπιση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και πρέπει η παρούσα κυβέρνηση με τη μεγάλη λαϊκή νομιμοποίηση να το αποτολμήσει και να μη υπολογίσει το πολιτικό κόστος, που κατά την άποψή μου δεν θα υπάρχει.

για τη συνέχεια Capital