Η Συμφωνία Ελλάδας- Ιταλίας είναι σημαντική:

1.-Διότι έρχεται σε μια πολύ κρίσιμη συγκυρία.

2.-Διότι είναι η πρώτη που υπογράφει η ελληνική κυβέρνηση μετά την εφαρμογή του Δικαίου της Θάλασσας.

3.-Διότι ανοίγει το δρόμο και για άλλες συμφωνίες.

4.-Διότι μας καθιστά γνωστό ότι τα κυριαρχικά δικαιώματα που παρέχει το Δίκαιο της Θάλασσας στην Αποκλειστική Οικονομική ζώνη είναι διαπραγματεύσιμα αν αναγνωριστούν από τη χώρα με την οποία οριοθετείται η ΑΟΖ.

5.-Διότι η Ιταλία αναγνώρισε πως και τα νησιά έχουν θαλάσσιες ζώνες. (Υπάρχει ένα αδιευκρίνιστο κενό αν η Ιταλία αναγνώρισε ποσοστό επήρειας των νησιών ή πλήρη επήρεια αλλά, ούτως ή άλλως, η συμφωνία για την ΑΟΖ βασίστηκε στην συμφωνία χάραξης των ορίων της υφαλοκρηπίδας του 1977).

6.-Διότι γίνεται αναφορά σε δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια

7.-Διότι επελέγη η μέθοδος της μέσης γραμμής.

8.-Διότι αμφισβητείται εμπράκτως, αν υπάρξει συμφωνία και με την Αίγυπτο, το Σύμφωνο Ερντογάν- Σάρατζ.

Τα σημεία της συμφωνίας που επιδέχονται σχολιασμού είναι:

1.-Το δικαίωμα των Ιταλών ψαράδων να ψαρεύουν στην ελληνική ΑΟΖ και, κυρίως,

2.-Η διατήρηση του δικαιώματος αυτού, μεταξύ 6 και 12 ναυτικών μιλίων, στην περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια.

Η συμφωνία μπορεί να αποτελέσει πρότυπο και για άλλες οριοθετήσεις, (Αίγυπτος, Αλβανία) ακόμη και με την Τουρκία, σε περίπτωση που η Άγκυρα αναγνωρίσει ότι τα νησιά δικαιούνται πλήρους επήρειας σε θαλάσσιες ζώνες.

Αλλά αυτό δεν θα γίνει. Οι περισσότεροι αναλυτές που διαχειρίστηκαν δημόσιες υποθέσεις προτείνουν, στην περίπτωση αυτή προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Αναμένουμε την ενδιαφέρουσα συνέχεια.

Το μεγάλο ερώτημα, πάντως, είναι γιατί έπρεπε ο κόμπος να φθάσει στο κτένι για να υπάρξει πρόοδος.

Προφανώς, διότι στη σημερινή συγκυρία η συμφωνία γίνεται αποδεκτή με ανακούφιση ενώ σε έναν ουδέτερο χρόνο οι προβλέψεις σχετικά με τους Ιταλούς ψαράδες θα προκαλούσαν πολιτικό κόστος στην κυβέρνηση που θα τις αποδεχόταν.