Του Κωστή Δαμαβολίτη από το newshub.gr

Το τελευταίο διάστημα στη δημόσια συζήτηση έχουμε δει αναλύσεις επί αναλύσεων που έχουν να κάνουν με θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, απέναντι στο νούμερο έναν εξωτερικό εχθρό, την Τουρκία. Πρέπει να ανακηρύξουμε τμηματικά την ΑΟΖ με επιμέρους συμφωνίες με τα γειτονικά κράτη για να μπλοκάρουμε τα ψευδόμνημόνια Τουρκίας και Λιβύης; Πρέπει ολοκληρωμένα να θεσπίσουμε την ΑΟΖ με μία απόφαση κυρώνοντας την στη Βουλή των Ελλήνων; Μπορούμε να το υποστηρίξουμε αυτό στρατιωτικά και διπλωματικά; Τι θα κάνουμε αν στο επόμενο διάστημα η Τουρκία στείλει ερευνητικά σκάφη στη δική μας υφαλοκρηπίδα; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που ταλανίζουν την κοινωνία και την πολιτική τάξη το τελευταίο διάστημα. Εδώ και 20 χρόνια υπάρχουν επιστήμονες και προσωπικότητες από όλους τους χώρους που εμμονικά επικεντρώνονται στο ενεργειακό πεδίο. Όλα αυτά τα χρόνια διατύπωναν την άποψη ότι ο θαλάσσιος και υποθαλάσσιος πλούτος της πατρίδας μας, θα μπορούσε να αποτελέσει ταυτόχρονα με τα άμεσα οφέλη και ένα εργαλείο της εξωτερικής μας πολιτικής. Σήμερα που επιβεβαιώνονται όσα αγωνιωδώς υποστήριζαν τόσα χρόνια, μπήκε ένα κοινό σημείο προβληματισμού για το πως πρέπει να κινηθούν από δω και μπρος οι κυβερνώντες;

Όλοι πλέον καταλαβαίνουμε ότι οι ενεργειακοί κολοσσοί, όχι μόνο δεν αποτελούν φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά το αποκλειστικό ενδιαφέρον τους επικεντρώνεται στην εξόρυξη και στην εκμετάλλευση υδρογονανθράκων ανεξαρτήτως εθνικών συμφερόντων. Υπάρχουν όμως στην γεωπολιτική αρκετά παραδείγματα, όπως αυτό της Κύπρου με τον αείμνηστο Τάσο Παπαδόπουλο, που αποδεικνύουν ότι εάν οι ηγέτες των κρατών κινηθούν έγκαιρα και με αίσθημα ευθύνης μπορούν να πετύχουν συνδυαστικά και το κλείσιμο μεγάλων συμβολαίων με τις πετρελαϊκές εταιρίες, αλλά και την επίτευξη υψηλών στόχων όσον αφορά το εθνικό τους συμφέρον. Τελευταία στην χώρα μας γίνονται εντατικές προσπάθειες σε διπλωματικό επίπεδο προκειμένου να ξανακερδηθεί έστω και την τελευταία στιγμή ο χαμένος χρόνος. Στην παρούσα φάση όμως, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, αν γίνει προσβολή της εθνικής μας κυριαρχίας, υπάρχει άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουμε τους κανόνες εμπλοκής, που αυτό με τη σειρά του μπορεί να εξελιχθεί σε «θερμό» επεισόδιο ή σε κρίση μικρής έως μεγάλης κλίμακας; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πως θα αντιδρούσε το οποιοδήποτε ευρωπαϊκό κράτος σε παρόμοια περίπτωση; Η κλίμακα των αντιδράσεων σε μια δυνητική κρίση έχει συγκεκριμένα επίπεδα και όταν τα διπλωματικά σου εργαλεία τελειώσουν η επιλογή της σύγκρουσης είναι η μόνη που μένει. Και όταν η επιλογή είναι μόνο μία δεν υπάρχει επιλογή.

Στη συγκεκριμένη χρονική φάση λαμβάνοντας υπόψη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στις διεθνείς σχέσεις και εξετάζοντας προσεκτικά τη στάση της Τουρκίας και των συμμάχων μας -εντός και εκτός εισαγωγικών- η μόνη επιλογή είναι η αποτροπή – όπως διεξοδικά έχει αναλύσει στο παρελθόν ο καθηγητής κ. Ήφαιστος- με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται. Εξετάζοντας τις αναλύσεις σοβαρών επιστημόνων και τα ιστορικά παραδείγματα προκύπτει ένα βασικό επιχείρημα: Ακόμα και με τη λογική ότι κάνουμε μία υποχώρηση προκειμένου να διαφυλάξουμε την ειρήνη στη χώρα μας, η διαχρονική αδηφαγία της γείτονος, όχι μόνο δεν θα σταματήσει, αλλά μόλις επιτύχει τον επικείμενο στόχο της θα θέσει τον επόμενο που δεν θα είναι άλλος από το επόμενο σημείο αμφισβήτησης. Η ιστορία έχει αναδείξει έναν απαράβατο κανόνα που επιβεβαιώνεται συνεχώς και λέει ότι όταν κάνεις μία παραχώρηση υπό συνθήκες πίεσης αυτό εκλαμβάνεται ως δομική αδυναμία και συνεπώς δίνει το περιθώριο για καινούργια σχέδια. Συνοψίζοντας λοιπόν όλα τα παραπάνω, πρέπει να καταλάβουμε ως κοινωνία ότι το να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας δίκαια δεν είναι θέμα επιλογής αλλά θέμα υποχρέωσης. Υποχρέωση απέναντι σε όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους, για να μπορούμε εμείς σήμερα να διαπραγματευόμαστε.

Υποχρέωση που έχουμε απέναντι σε όλα τα αγέννητα παιδιά που έχουν από τώρα το δυνητικό δικαίωμα να παίζουν, να διαδηλώνουν και να διαφωνούν σε μια ελεύθερη πλατεία. Και επειδη η πολιτικη τάξη κατά καιρούς, αναλόγως τη σοβαρότητα του θέματος, ενεργεί υπολογίζοντας τις αντιδράσεις της κοινωνίας, καλό είναι πρώτα εμείς ως κοινωνία να είμαστε προετοιμασμένοι για την αυριανή πραγματικότητα.