28 Μαΐου 1979, Ζάππειο, Αθήνα: Ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής υπογράφει τη συνθήκη ένταξης της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ και ξεκινά η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας.

27 Μαΐου 2020, Βρυξέλλες: Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοινώνει το Ταμείο Ανάκαμψης, από το οποίο η Ελλάδα -σαν σε νοητή συνέχεια 41 χρόνια μετά- πρόκειται να χρηματοδοτηθεί μαζί με το νέο ΕΣΠΑ της περιόδου 2021-27 με δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.

Αν και βεβαίως ακόμη δεν ξέρουμε ούτε το τελικό ύψος του ποσού (έχουμε όμως πλέον τάξη μεγέθους) ούτε με ποιο τρόπο θα εκταμιευθεί, αναμφίβολα, τα χρήματα είναι πολλά και, αν χρησιμοποιηθούν έξυπνα και τα μοχλεύσουμε, μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδος, ίσως και η τελευταία, να φτιάξουμε τη χώρα μας όπως πάντα την ονειρευόμασταν.
Πώς; Αξιοποιώντας τα χρήματα για τον οριστικό μετασχηματισμό της χώρας μας σε μια μοντέρνα, ανταγωνιστική, βιώσιμη οικονομία και εδραιώνοντας την οικονομία πάνω σε γερές βάσεις ώστε να πάμε 200 χρόνια μπροστά.

Για παράδειγμα, είναι ιστορική ευκαιρία να φτιάξουμε σοβαρή βιομηχανία που δεν έχουμε. Διότι η Ελλάδα πέρασε, ως γνωστόν, μία φάση πολύ μεγάλης αποβιομηχάνισης, για να έλθει η κρίση του Covid-19 να αποδείξει ότι χωρίς εγχώρια βιομηχανία μια χώρα μπορεί να βρεθεί στον «αέρα».

Βεβαίως, η βιομηχανία μας αντέδρασε θετικά στις δύο μεγάλες προκλήσεις των τελευταίων μηνών: την παραγωγή αντισηπτικών και μασκών.

Επιπρόσθετα, να επενδύσουμε στην έρευνα και την τεχνολογία που έχουν πολύ μεγάλο πολλαπλασιαστή αξίας στην οικονομία, ενώ μπορούν να αποδειχθούν το βασικότερο εργαλείο για την αντιστροφή της τάσης του brain drain, καθώς μπορούμε να φέρουμε πίσω -με πολύ μεγάλα οφέλη σε πολλά επίπεδα- τα δυνατά μυαλά που έφυγαν στο εξωτερικό.

Μαζί με τον δευτερογενή, μπορούμε να επενδύσουμε και στον πρωτογενή τομέα αξιοποιώντας σύγχρονους τρόπους παραγωγής και συνδέοντάς τον με τη μεταποίηση. Η Ελλάδα σήμερα έχει τη μικρότερη στρεμματική παραγωγή σε όλη την Ευρώπη, αν και η γεωργία εξελίσσεται με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ισραήλ.

Εξυπακούεται ότι θα στηρίξουμε και τον τουρισμό. Τον θέλουμε τον τουρισμό, αλλά δεν μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο σ’ αυτόν.

Υπάρχουν κι άλλοι τομείς στους οποίους δίνουμε βαρύτητα, καθώς η κυβέρνηση βαδίζει με σχέδιο, όχι στα τυφλά. Εδώ και καιρό έχουμε συστήσει μια «Επιτροπή Σοφών» υπό τον Χρ. Πισσαρίδη και τον Ν. Βέττα και άλλους διακεκριμένους επιστήμονες που εκπονούν το νέο αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας, ενώ από καιρό προετοιμαζόμαστε και στο υπουργείο Ανάπτυξης με τον πολύ καλό συνεργάτη μου, τον πρόεδρο του ΚΕΠΕ, Π. Λιαργκόβα.

Πέραν, όμως, από τους αριθμούς, η απόφαση της Ευρώπης να πει για πρώτη φορά ότι θέλει να δανειστεί στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ένα τεράστιο άλμα, ισοδυναμεί με μια μικρή επανάσταση. Με όρους πολιτικούς, είναι το πρώτο πραγματικό βήμα προς την Ομοσπονδία.

Η ιστορία δείχνει ότι κάποιες φορές χρειάζονται κρίσεις για να πας μπροστά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να απαντήσει στην κρίση διαλυόμενη ή με μεγαλύτερη ένωση. Απαντά τελικά με μεγαλύτερη ένωση. Αυτό λέει η απόφαση της 27ης Μαΐου, που «περνά» πλέον στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Προσωπικά, είμαι ευτυχής και ως υπουργός Ανάπτυξης & Επενδύσεων αλλά και ως Έλληνας φιλοευρωπαίος πολιτικός που αυτή τη δεκαετία έφαγα πολύ «ξύλο» για να πείσω τους συμπολίτες μου ότι η σωστή επιλογή για τη χώρα ήταν να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη και όχι να τα τινάξουμε όλα στον αέρα, όπως έλεγαν οι «Αγανακτισμένοι» στο Σύνταγμα και το… περήφανο «όχι» στο δημοψήφισμα.

*Αναδημοσίευση από τον «Φιλελεύθερο» του Σαββάτου 30 Μαΐου