Η παλαιά πεποίθηση πως ”οι πύραυλοι και οι ρουκέτες δεν κερδίζουν τους πολέμους” αποτελούσε πάντα έναν αμφίβολο ισχυρισμό, ο οποίος πλέον έχει ξεπεραστεί και είναι αποδεδειγμένα ψευδής. Οι σύγχρονοι πύραυλοι-ακριβείας έχουν την ίδια φονική αποτελεσματικότητα στο πεδίο της μάχης με αυτήν που είχαν τα πολεμικά αεροσκάφη, όντας ωστόσο, ευκολότεροι στην λειτουργία τους και λιγότερο ευάλωτοι καθώς δεν βασίζονται σε τεράστιες, ακίνητες και πανάκριβες πλατφόρμες μάχης. Πύραυλοι και ρουκέτες ακριβείας μπορούν να παραλύσουν πολιτικά και στρατιωτικά μία χώρα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την ήττα της στον πόλεμο. Αυτά τα όπλα μπορούν σίγουρα να κερδίσουν πολέμους και το Ισραήλ οφείλει να κάνει ότι περνάει από το χέρι του όχι μόνο για να αποτρέψει μία επίθεση εναντίον του, αλλά και για να τα χρησιμοποιήσει για να νικήσει τον εχθρό. 

Η ανάδυση πυραύλων και ρουκετών στόχευσης ακριβείας στο πεδίο της μάχης αποτελεί σημείο καμπής για την ιστορία του πολέμου. Αυτό συμβαίνει διότι παρέχουν στις τρομοκρατικές οργανώσεις και στις πολιτοφυλακές τα μέσα για την επίτευξη πλήγματος αντίστοιχου με εκείνου που προκύπτει έπειτα από αεροπορική επιδρομή βομβαρδισμού. 

Αεροπορική υπεροχή σημαίνει να έχουμε πρόσβαση σε εχθρικό εναέριο χώρο, ενώ ταυτόχρονα να αρνούμαστε την πρόσβαση του εχθρού στον φιλικό εναέριο χώρο. Παρέχει στον κάτοχο της υπεροχής την ικανότητα να βάλει έναντι του εχθρού κατά βούληση. Αυτή η ελευθερία δράσης επιτυγχάνεται μέσω της συμβατικής αεροπορικής υπεροχής, καταπνίγοντας την εχθρική αεροπορία και εξουδετερώνοντας τις χερσαίες αεροπορικές δομές άμυνας του εχθρού. Το νόημα μίας τόσο δαπανηρής προσπάθειας δεν είναι η άντληση ικανοποίησης από την κατάρριψη εχθρικών αεροσκαφών, ή από την καταστροφή αντιαεροπορικών πλατφορμών του εχθρού. Το νόημα είναι η καταστροφή των χερσαίων και ναυτικών δυνάμεων του εχθρού αλλά και η παράλυση της οικονομίας του. 

 Κάθε εκστρατεία του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου ξεκινούσε μέσω της Γερμανικής Πολεμικής Αεροπορίας και της υπεροχής της. Οι Ναζί μέσω της Luftwaffe κατάφεραν μέσω της αεροπορίας να καταστρέψουν τους στρατούς της Γαλλίας, της Νορβηγίας και της Πολωνίας, προκαλώντας την ταχεία καταστροφή της άμυνας των χωρών. Η Luftwaffe δεν κατάφερε να υπερισχύσει στον αέρα έναντι της Μ. Βρετανίας και κατ’επέκταση αναγκάστηκε να  ακυρώσει την επιχείρηση απόβασης στην Αγγλία (Operation Sea Lion). Η νίκη μέσω της άμυνας της Μ.Βρετανίας οδήγησε σε μία σειρά στρατηγικών  συνεπειών: ξεκίνησε μία μακρά και σκληρή διαδικασία κατοχής της ναζιστικής Γερμανίας.

Το 1967 το Ισραήλ ξεκίνησε τον Πόλεμο των Έξι Ημερών μέσω της επιχείρησης Operation Focus, η οποία αφάνισε την πολεμική αεροπορία της Συρίας, της Αιγύπτου και της Ιορδανίας. Ο σκοπός αυτής της αεροπορικής επιχείρησης ήταν διττός: αφενός να αρνηθεί στον εχθρό την ικανότητα να βάλει αεροπορικώς έναντι του Ισραηλινού εδάφους και αφετέρου να παρέχει μία ”ομπρέλα” στα Ισραηλινά Στρατεύματα τα οποία επιτίθεντο και τελικά κατέστρεψαν τις εχθρικές χερσαίες δυνάμεις. Η Αίγυπτος υπό τον Anwar Sadat  εξαπέλυσε παρόμοια επιχείρηση στον Πόλεμο του Οκτωβρίου 1973, αλλά τα αποτελέσματα ήταν ασαφή -εξού και η αδυναμία της Αιγύπτου να πετύχει τους στρατιωτικούς της στόχους. Στην Επιχείρηση Mole Cricket 19, κατά το εναρκτήριο στάδιο του Πόλεμου του Λιβάνου το 1982, η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία απέκτησε πλήρη αεροπορική κυριαρχία στην Συρία και το Λίβανο χτυπώντας έτσι τις χερσαίες δυνάμεις της Συρίας εκτός του Πολέμου. 

Θεαματικές αερομαχίες, σύμβολα εχθρικών βλημάτων ζωγραφισμένα στις μύτες των νικητήριων πολεμικών αεροσκαφών και βίντεο τα οποία δείχνουν τις κατεστραμμένες πλατφόρμες αεράμυνας αναπτέρωσαν το ηθικό του έθνους, κατέστρεψαν την ψυχολογία του εχθρού και αναπτέρωσαν το ήθος των πιλότων στα μάτια των social media. Δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός της τεράστιας και πολυδάπανης προσπάθειας που απαιτείται για την δημιουργία και συντήρηση μίας σύγχρονης πολεμικής αεροπορίας. Ο λόγος της επίπονης προσπάθειας αυτής όπως προαναφέραμε είναι διττός: αφενός να αρνηθεί την πρόσβαση του εχθρού σε φιλικό εναέριο χώρο και αφετέρου να ”ανοίξει” ο εναέριος χώρος του εχθρού σε φιλικό περιβάλλον. 

Αργότερα κατά την διάρκεια του Β ΠΠ, όταν η αεράμυνα της Βρετανίας κατέστη αδιαπέραστη από την Luftwaffe, οι Γερμανοί επινόησαν την ιδέα του βομβαρδισμού με πυραύλους και όχι με αεροσκάφη. Δεδομένου πως τότε οι αεράμυνες δεν ήταν ικανές να αναχαιτίσουν βαλλιστικούς πυραύλους με υπερηχητικές ταχύτητες, οι βαλλιστικοί πύραυλοι ήταν ικανοί να κάνουν όλα αυτά τα οποία δεν μπορέσουν να φέρουν εις πέρας τα  μαχητικά αεροσκάφη. 

Η σκέψη αυτή σηματοδότησε μία μεγάλη αλλαγή. Κατά την αλλαγή αυτή η Γερμανία επέτυχε την ουσία, (αν όχι την μορφή της κλασσικής αεροπορικής υπεροχής) δηλαδή την δυνατότητα να χτυπήσει κατά βούληση το έδαφος του εχθρού χωρίς να χάσει αεροσκάφη και πιλότους. 

Ενώ οι βαλλιστικοί και συμβατικοί πύραυλοι της Γερμανίας σκότωναν χιλιάδες ανθρώπους στην Αγγλία και το Βέλγιο, η έλλειψη ακρίβειάς τους απέτρεψε την αλλαγή της πορείας του πολέμου. Η δυσαναλογία αυτή μεταξύ της τεράστιας προσπάθειας των Γερμανών να αναπτύξουν και να κατασκευάσουν πυραύλους -ένα λαμπρό τεχνικό επίτευγμα- και του ελάχιστου αντικτύπου τους στον πόλεμο οδήγησε σε εσωτερικοποίηση του προβλήματος και επηρέασε τα μεταπολεμικά στρατιωτικά ιδρύματα καθώς και το IDF. ”Η έκφραση ”πύραυλοι και ρουκέτες δεν κερδίζουν τους πολέμους” τύφλωσε το Ισραήλ για χρόνια.

Μετά τον Β ΠΠ, αρκετές αεροπορικές δυνάμεις, ιδίως η Βρετανική και η Αμερικανική- εργάστηκαν στην επίτευξη του δεύτερου στόχου της αεροπορικής ανωτερότητας, της απόκτησης πρόσβασης στον εναέριο χώρο  του εχθρού με σχηματισμούς βομβαρδιστικών. Κατά την διάρκεια του Β ΠΠ, οι στρατηγικοί βομβαρδισμοί από σμήνη βαρέων βομβαρδιστικών προκάλεσαν αφάνταστες ζημιές στην Γερμανία, σκοτώνοντας πάνω από 1 εκατομμύριο ανθρώπους. Μόνο κατά τις φθίνουσες φάσεις του πολέμου , όταν σχεδόν η Luftwaffe κατεστράφη πλήρως, οι σύμμαχοι κατάφεραν να αποκτήσουν πρόσβαση στον εναέριο χώρο της Γερμανίας. 

Η αεροπορικές επίθεση και η αεράμυνα συγκρούστηκαν στην συνέχεια κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου οι πυκνοτοποθετημένοι πύραυλοι εδάφους-αέρος του Βιετνάμ σε συνδυασμό με τα αεροσκάφη αναχαίτισης, παραλίγο να αμβλύνουν την αεροπορική υπεροχή των ΗΠΑ και να εξάγουν ένα βαρύ τίμημα στο ανθρώπινο δυναμικό της αεροπορίας των ΗΠΑ. 

Ένα άλλο ορόσημο -αν και ξεχασμένο σε μεγάλο βαθμό- αποτελούσε η σύγκρουση Ιράν-Ιράκ (1980-1988). Όταν το σχέδιο του Saddam Houssein να κατακτήσει τις Ιρανικές επαρχίες εξανεμίστηκε και κατέληξε σε έναν πόλεμο φθοράς κατά την διάρκεια του οποίου οι Ιρακινοί βομβάρδισαν αρκετές Ιρανικές πόλεις και την Τεχεράνη, μέσω σοβιετικών βομβών και πυραύλων. Κατά την περίοδο αυτή η πολεμική αεροπορία του Ιράν ήταν εξοπλισμένη με αεροσκάφη από τις ΗΠΑ που αγοράστηκαν πριν την Ισλαμική Επανάσταση από τον Σάχι. Το αποτέλεσμα ήταν το Ιράν να καταστρέψει πολλούς Ιρακινούς πυραύλους και να οδηγήσει τον Saddam σε ακύρωση της επίθεσης. 

Απελπισμένος ο Saddam όπως και ο Hitler, οδηγήθηκε στην μέθοδο προβολής ισχύος μέσω βαλλιστικών πυραύλων. Ο Σοβιετικός Scud ήταν πολύ μικρός γι α να βάλει έναντι του Ιράν. Χρησιμοποιώντας την εμπειρία και τις κατασκευές των Ευρωπαίων και της Νότιας Αμερικής, ανέπτυξε μία εξελιγμένη έκδοση του Scud, με κωδικό όνομα Al-Hussein, η οποία χρησιμοποιήθηκε για στρατηγικό βομβαρδισμό. 

Σχεδόν 200 πύραυλοι εκτοξεύθηκαν έναντι της Τεχεράνης και τριών άλλων πόλεων βαθιά μέσα στο Ιράν, σκοτώνοντας χιλιάδες ανθρώπους, καταστρέφοντας σπίτια και οδηγώντας χιλιάδες πολίτες στην προσφυγιά. Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές αυτήν ήταν η αιτία υπό την οποία ο Ιρανός ηγέτης Ayatollah Khomeini αναγκάστηκε να ”πιεί το δηλητήριο” και να συμφωνήσει σε κατάπαυση του πυρός. Μετά από οκτώ αιματηρά χρόνια, το Ιράκ κατέστη ο νικητής και το οφείλει αναμφίβολα στους βαλλιστικούς πυραύλους.

H Αίγυπτος υπό Gamal Abdel Nasser επέλεξε επίσης μια στρατηγική της χρήσης βαλλιστικών πυραύλων ως υποκατάστατο αεροπορικήw δύναμηw. Ο Νάσερ ήταν αρκετά έξυπνος για να συνειδητοποιήσει την κατωτερότητα της πολεμικής το αεροπορίας  έναντι της IAF μετά τον πόλεμο του Σινά το 1956. Όταν απορρίφθηκε το αίτημά του για σοβιετικούς βαλλιστικούς πυραύλους, προσέλαβε Γερμανούς ειδικούς για να αναπτύξουν έναν εγχώριο βαλλιστικό πύραυλο που θα μπορούσε να χτυπήσει οποιονδήποτε στόχο «νότια της Βηρυτού», δηλαδή σε ολόκληρη την επικράτεια του Ισραήλ.  Επειδή δεν ήταν σε θέση να επιτύχει την εναέρια υπεροχή με τον επανδρωμένο στόλο μαχητικών αεροσκαφών, προσπάθησε να το επιτύχει μέσω πυραύλων.

Μια παρόμοια λογική ανάγκασε τον Hafez Assad, τον κυβερνήτη της Συρίας, μετά την εμπλοκή της πολεμικής του αεροπορίας στον πόλεμο του Λιβάνου το 1982, να αποκτήσει έναν τεράστιο στόλο πυραύλων Scud με πυρηνικές κεφαλές εγχώριας ανάπτυξης. Ο υπουργός Άμυνας, Μουσταφά Τλας, επεσήμανε την αντικατάσταση μεταξύ αεροσκαφών και πυραύλων, γράφοντας ότι «ο πόλεμος του 1982 ήταν ένας αεροπορικός πόλεμος, ο επόμενος θα είναι ένας πόλεμος πυραύλων».

Οι μη κρατικές τρομοκρατικές οργανώσεις που αντιμετωπίζουν τώρα το Ισραήλ, από το  Λίβανο και τη Γάζα, η Χεζμπολάχ και η Χαμάς, δεν είχαν ποτέ την επιλογή να αποκτήσουν αεροπορικές δυνάμεις. Ως εκ τούτου, έχουν εξοπλιστεί με τεράστια αποθέματα απλών πυραύλων και τα έχουν χρησιμοποιήσει για να τρομοκρατήσουν την πατρίδα του Ισραήλ, σκοτώνοντας εκατοντάδες πολίτες και προκαλώντας σημαντικές υλικές ζημιές και οικονομικές απώλειες.

Οι πύραυλοι, όπως είχαν αρχικά σχεδιαστεί κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήταν πολύ ακριβείς, καθιστώντας τους ακατάλληλους για επιθέσεις ακριβείας. Ως αποτέλεσμα, χρησιμοποιήθηκαν κυρίως για να κορεστούν οι συγκεντρώσεις στρατευμάτων και να τρομοκρατήσουν τα πληθυσμιακά κέντρα. Η βελτιωμένη ακρίβεια θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο μέσω των βαριών, εξαιρετικά δαπανηρών, και ιδιαίτερα περίπλοκων ηλεκτρομηχανολογικών συστημάτων καθοδήγησης. Έτσι, οι επιθέσεις ακριβείας παρέμειναν ο μοναδικός τομέας των επανδρωμένων μαχητικών αεροσκαφών που θα μπορούσαν να πλησιάσουν τους στόχους και να τους χτυπήσουν με πυρομαχικά μικρής εμβέλειας με καθοδήγηση ακριβείας.

Με την πάροδο του χρόνου, ωστόσο, η τεχνολογία έχει κάνει τεράστια βήματα. Τα σημερινά smartphones περιέχουν όλα τα μέσα που είναι απαραίτητα για την καθοδήγηση ακριβείας των οχημάτων, είτε πρόκειται για αυτοκίνητα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη ή πυραύλους. Για περίπου μια δεκαετία, ήταν δυνατό να ενσωματωθούν τέτοιες τεχνολογίες ακόμη και σε απλούς Grads, μετατρέποντας τους μη κατευθυνόμενους πυραύλους σε πυραύλους ακριβείας με μέτριες δαπάνες.

Αυτή η τεχνολογική αλλαγή καθιστά τους πυραύλους εξίσου αποτελεσματικούς με την αεροπορική ισχύ για επιθέσεις ακριβείας. Οι πύραυλοι ακριβείας αναπτύσσονται σήμερα από όλες τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις καθώς και από πολλά μικρότερα κράτη. Στη Μέση Ανατολή, το Ιράν πρωτοστατεί· Αυτή τη στιγμή μετατρέπει όλους τους παλαιότερους πυραύλους  σε όπλα ακριβείας. Παρέχει επίσης στους συμμάχους του στην περιοχή εμπειρογνωμοσύνη και υλικά με τα οποία μπορούν να κατασκευάσουν με δικές τους δυνατότητες πυραύλους ακριβείας, εξ ου και το Πρόγραμμα Ακριβείας της Χεζμπολάχ και άλλων Ιρανών πληρεξουσίων στην περιοχή.

Γιατί το Ισραήλ είναι τόσο ανήσυχο και επιθυμεί να ματαιώσει το Σχέδιο Ακρίβειας της Χεζμπολάχ; Διότι μόλις επιτευχθεί, θα ανυψώσει την πολεμική ικανότητα της Χεζμπολάχ σε αυτή μιας κρατικής στρατιωτικής δύναμης. Η Χεζμπολάχ θα έχει όλα τα πλεονεκτήματα μιας επιθετικής πολεμικής αεροπορίας χωρίς να χρειάζεται να κατέχει ούτε ένα μαχητικό αεροσκάφος. Οι πύραυλοι ακριβείας θα είναι σε θέση να παραλύσουν οποιαδήποτε ζωτική εγκατάσταση ή να τρομοκρατήσουν οποιοδήποτε κέντρο άμαχου πληθυσμού στο Ισραήλ.

Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα των πυραύλων-ρουκετών που εκτοξεύονται έναντι εδάφους είναι το μικρό τους αποτύπωμα. Οι πύραυλοι ακριβείας και οι ρουκέτες απολαμβάνουν το ίδιο πλεονέκτημα: οι εκτοξευτές τους είναι  μικροί, ύπουλοι και δύσκολοι να βρεθούν και να καταστραφούν. Η αεροπορική ισχύς, αντίθετα, έχει την αχίλλειο πτέρνα της εξάρτησης από τεράστιες αεροπορικές βάσεις γεμάτες με διαδρόμους μήκους χιλιομέτρων, υπόστεγα αεροσκαφών, εργαστήρια, κέντρα επικοινωνίας, και ούτω καθεξής.

Η ευπάθεια των γιγαντιαίων, σταθερών αεροπορικών βάσεων σε επιθέσεις πυραύλων ακριβείας αποδείχθηκε κατά τη διάρκεια της ιρανικής πυραυλικής επίθεσης του Ιανουαρίου του 2020 στην αεροπορική βάση Ein Assad που λειτουργεί από τις ΗΠΑ στο Ιράκ. Πριν από την επίθεση, οι αμερικανικές ομάδες σε αυτή τη βάση είχαν εκτοξεύσει έναν στόλο από Predator UAV για περιπολίες στην περίμετρο της βάσης. Ένας από τους εισερχόμενους ιρανικούς πυραύλους χτύπησε έναν υπόγειο αγωγό επικοινωνιών και έκοψε τις γραμμές οπτικών ινών μεταξύ των φορτηγών ελέγχου του UAV και των πομποδεκτών του συστήματος. Αυτό προκάλεσε απώλεια του ελέγχου εδάφους σε ολόκληρο το στόλο uav. Χρειάστηκαν ώρες για να αποκατασταθεί η επικοινωνία μέσω δορυφόρου και να επιστρέψουν τα UAV.

Περιττό να πούμε ότι τα αμερικανικά μαχητικά αεροσκάφη με έδρα το Ιράκ ήταν ανίσχυρα ενάντια σε αυτό το χτύπημα πυραύλων. Με απλά λόγια, το Ιράν κέρδισε αεροπορική υπεροχή έναντι της αεροπορικής βάσης λόγω των πυραύλων ακριβείας.

Μόλις η Χεζμπολάχ εξοπλιστεί με πυραύλους ακριβείας, είναι λογικό ότι θα ξεκινήσει μια δική της επιχείρηση Focus στο αρχικό στάδιο οποιουδήποτε μελλοντικού πολέμου με το Ισραήλ, εκτοξεύοντας πυραύλους ακριβείας για να παραλύσει τις αεροπορικές βάσεις του Ισραήλ. Η ενεργή αμυντική δομή του Ισραήλ–Iron Dome, η David’s Sling και οποιοδήποτε μελλοντικό σύστημα άμυνας λέιζερ υψηλής ισχύος— πιθανότατα θα είναι σε θέση να καταστρέψει τους περισσότερους εισερχόμενους πυραύλους, αλλά όχι όλους. Η ενεργός αεράμυνα  δεν μπορεί να εγγυηθεί μια ερμητική άμυνα.

Ενάντια σε μια απειλή πυραύλων ακριβείας, η ενεργός άμυνα είναι μια απαραίτητη αλλά ανεπαρκής κατάσταση. Απαιτεί συμπληρωματικά μέτρα. Ένα τέτοιο μέτρο είναι παθητική άμυνα, που σημαίνει την θωράκιση των ζωτικών εγκαταστάσεων με τσιμεντένιους τοίχους που θα μπορούσαν να αντέξουν πληθώρα πυραύλων. Ενώ είναι τεχνικά εφικτό, ταυτόχρονα είναι και πολύ ακρίβο-χρονοβόρο αυτό το είδος της απάντησης. Ακόμη και αν είχαν διατεθούν οι απαραίτητοι προϋπολογισμοί, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η θωράκιση θα ολοκληρωθεί εγκαίρως.

Μια άλλη απάντηση θα ήταν να διαφοροποιηθεί η επιθετική ικανότητα της IAF, αντισταθμίζοντας την υποβάθμιση της επιθετικής δύναμής της κατά τη διάρκεια της αρχικής φάσης του μελλοντικού πολέμου. Αν η Χεζμπολάχ μπορεί να δημιουργήσει μια “πολεμική αεροπορία χωρίς αεροσκάφη”, το ίδιο μπορεί να κάνει και το Ισραήλ.

Το ίδιο το Σχέδιο Ακριβείας του Ισραήλ είναι ηλικίας άνω των δέκα ετών. Οι αμυντικές βιομηχανίες του Ισραήλ έχουν αναπτύξει και δοκιμάσει μια σειρά πυραύλων ακριβείας που εκτοξεύθηκαν από το έδαφος με διαφορετικές αποστάσεις και κεφαλές. Μέχρι σήμερα, η IDF έχει συμφωνήσει να αγοράσει μόνο τη συντομότερη έκδοση πυραύλου σε περιορισμένο αριθμό. Οι πύραυλοι ακριβείας μεγαλύτερης εμβέλειας, όπως η πρόσφατα δοκιμασμένη σειρά 400 χιλιομέτρων LORA, εξάγονται επιτυχώς σε ξένους στρατούς, αλλά όχι στο IDF.

Ένα πρόσφατο άρθρο στο περιοδικό Israel Defense αποκάλυψε ότι αυτό ήταν το προϊόν των αντιρρήσεων της IAF για την παροχή των επίγειων δυνάμεων του Ισραήλ με μια ανεξάρτητη ικανότητα κρούσης ακριβείας πέρα από την εμβέλεια των 100 χιλιομέτρων. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε το εμπόδιο στην πορεία της αύξησης της πολεμικής αεροπορίας με “αεροπορική δύναμη χωρίς αεροσκάφη” δεν είναι τεχνολογικές ή επιχειρησιακές, αλλά μάλλον μάχες γοήτρου  εντός του IDF.

Τέτοιοι διαϋπηρεσιακοί πόλεμοι γοήτρου δεν υπάρχουν μόνο στο IDF. Ένα παρόμοιο γεγονός συνέβη στις ΗΠΑ, όταν η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ πολέμησε με νύχια και με δόντια κατά της εισαγωγής βαλλιστικών πυραύλων στον στόλο υποβρυχίων του Αμερικανικού Ναυτικού, καθώς θα «ανταγωνίζονταν» τα δικά της στρατηγικά βομβαρδιστικά. Χρειάστηκαν χρόνια για να λύσει το Πεντάγωνο αυτή τη μάχη.

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι το Ισραήλ μπορεί να αντέξει αυτό το χρονικό διάστημα.

Πρόταση για την δημιουργία Ισραηλινής Δύναμης Πυραυλικής Επίθεσης για την στήριξη των μαχητικών αεροσκαφών του Ισραήλ παρουσιάστηκε πριν από μερικά χρόνια. Απ΄’ότι είναι γνωστό έχει απορριφθεί το σχέδιο από τον IDF. Οι σχετικά μικροί πύραυλοι ακριβείας που έχουν αποκτηθεί, πρόκειται να παράσχουν στις χερσαίες δυνάμεις υποστήριξη πυροβολικού μεγάλου βεληνεκούς για επίγειες επιχειρήσεις και όχι να υποστηρίξουν συμπληρωματικά την IAF με σκοπό να διεξάγει στρατηγικές επιθέσεις κατά το διάστημα που οι βάσεις της βρίσκονται υπό πυραυλική επίθεση.

Η παλαιά πεποίθηση πως ”οι πύραυλοι και οι ρουκέτες δεν κερδίζουν τους πολέμους” αποτελούσε πάντα έναν αμφίβολο ισχυρισμό, ο οποίος πλέον έχει ξεπεραστεί και είναι αποδεδειγμένα ψευδής. Οι σύγχρονοι πύραυλοι-ακριβείας έχουν την ίδια φονική αποτελεσματικότητα στο πεδίο της μάχης με αυτήν που είχαν τα πολεμικά αεροσκάφη, όντας ωστόσο, ευκολότεροι στην λειτουργία τους και λιγότερο ευάλωτοι καθώς δεν βασίζονται σε τεράστιες, ακίνητες και πανάκριβες πλατφόρμες μάχης. Πύραυλοι και ρουκέτες ακριβείας μπορούν να παραλύσουν πολιτικά και στρατιωτικά μία χώρα, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την ήττα της στον πόλεμο.

Αυτά τα όπλα μπορούν σίγουρα να κερδίσουν πολέμους και το Ισραήλ οφείλει να κάνει ότι περνάει από το χέρι του όχι μόνο για να αποτρέψει μία επίθεση εναντίον του, αλλά και για να τα χρησιμοποιήσει για να νικήσει τον εχθρό. 

Μετάφραση Χωριανόπουλος Άγγελος

πηγή: besacenter.org