Τούρκοι μετανάστες σε διαδήλωση άρνησης της Γενοκτονίας των Αρμενίων στη Γαλλία

του Serge Lafarge*

Ο νέος τουρκικός εθνικισμός που ενθαρρύνει ο Ερντογάν φαίνεται επίσης μέσω της oργάνωσης της διασποράς, κυρίως στη Γαλλία, αλλά και στο Βέλγιο, τη Γερμανία και την Ολλανδία.

Ενώ είναι θεμιτό για μια ξένη κοινότητα να παραμείνει συνδεδεμένη με τη χώρα προέλευσής της, η επιβεβαίωση ενός ισχυρού εθνικού αισθήματος και αισθήματος ταυτότητας σε ξένο έδαφος δεν είναι χωρίς προβλήματα, ειδικά όταν οδηγεί σε δυσπιστία προς τις αρχές της χώρας υποδοχής.

Έτσι, στη Γαλλία, ο κοινωνιολόγος Jérome Fourquet παρατηρεί τον πολύ χαμηλό βαθμό δημογραφικής διαφάνειας της τουρκικής κοινότητας στην οποία η ενδογαμία παραμένει πιο ισχυρή σε σχέση με τις άλλες κοινότητες που υπάρχουν στη Γαλλία.

“Παρά το γεγονός ότι είναι θεωρητικά κοσμική χώρα, η Τουρκία έχει ενσωματώσει εδώ και καιρό τους κληρικούς της στον κρατικό μηχανισμό, με τους ιμάμηδες να πληρώνονται από το τουρκικό κράτος. Ο κανόνας αυτός, ο οποίος ισχύει και στη Γαλλία, έχει συμβάλει στο γεγονός ότι οι τουρκικές κοινότητες διάσπαρτες σε όλη τη χώρα αποκτούν σχεδόν συστηματικά το δικό τους τζαμί, ενώ μουσουλμάνοι από άλλες ρίζες συχνά μοιράζονται τον ίδιο τόπο λατρείας. (…)

Τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης (τηλεοπτικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης), τα οποία συχνά συμβουλεύονται τη διασπορά, διατηρούν επίσης τη σύνδεση με τη μητέρα χώρα και συμβάλλουν στην καλλιέργεια ενός εθνικού προφίλ που μπορεί μερικές φορές να μετατραπεί σε σύνδρομο ομογένειας”.

“Η Τουρκική κοινότητα που ζει στη Γαλλία εποπτεύεται επίσης πολιτικά από οργανώσεις που εξαρτώνται από την εξουσία της Άγκυρας. Έτσι, στις τελευταίες κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιουνίου του 2017, το Κόμμα Ισότητας και Δικαιοσύνης, παρακλάδι του ΑΚΡ, (…) παρουσίασε τουλάχιστον 68 υποψηφίους στη Γαλλία”. Σύμφωνα με τον ερευνητή Stéphane de Tapia, «η τουρκική κοινότητα έχει αναπτύξει ένα habitus που της επιτρέπει να διαμορφώσει ένα αυτόνομο νησί στο γαλλικό αρχιπέλαγος.»

Η Τουρκία του Ερντογάν ηγείται μιας εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τις δημοκρατικές αξίες και τη θρησκευτική ανοχή της Ευρώπης:

Εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού και αστυνομικού καθεστώτος, υποστήριξη και διάδοση του ριζοσπαστικού Ισλάμ από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, στρατιωτικές παρεμβάσεις που συμβάλλουν στην επιδείνωση των περιφερειακών εντάσεων, τη μη συμμόρφωση με το διεθνές δίκαιο, χειραγωγηση της Διασποράς.

Επιπλέον, η Τουρκία επιμένει στην άρνησή της να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων του 1915, παρά τα συντριπτικά ιστορικά στοιχεία εναντίον της.

Βρισκόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με ένα επιθετικό καθεστώς, νοσταλγικό για το αυτοκρατορικό παρελθόν του, το οποίο, όπως και η Γερμανία το 1938, επωφελείται από την παθητικότητα των αντιπάλων του, οι οποίοι παραδόξως είναι και σύμμαχοί του στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.

*Ο Serge Lafarge ειναι δημοσιογράφος και πολιτικός σχολιαστής με έδρα το Στρασβουργο