Qui si parrà la tua nobilitate

Dante, Κωμωδία, Κόλαση 2, 9

Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ακόμη ένα ταξίδι Έλληνα πρωθυπουργού έγινε πρόσφατα στο Ισραήλ, με συνοδεία πολλών υπουργών και παρατρεχάμενων, πολλές φιλοφρονήσεις, ωραία γεύματα, λόγια που έσταζαν μέλι και χαμόγελα έως το αυτί. Ω ποια ευτυχία!

   Ασφαλώς αυτοί πέρασαν καλά, μόνο που εμείς δεν περάσαμε καλύτερα. Ένα ταξίδι μια απ’ τα ίδια. Ένα ακόμη ταξίδι που πήγε στράφι, απ’ ό, τι φαίνεται.

   Ο κ. Μητσοτάκης, για τα ουσιώδη πράγματα, για εκείνα που αναφέρονται στο στενό μέλλον ζωής της Ελλάδας και αφορούν άμεσα την ίδια την επιβίωσή της – Γιάννης πήγε, Γιάννης ήρθε, αν πιστέψουμε εκείνα που είδαμε και ακούσαμε.

   Τις πραγματικά σοβαρές συμφωνίες, τις συμφωνίες εμφανώς ικανές να δώσουν βαθιές ανάσες ασφάλειας και οξυγόνο σταθερότητας στις διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας – απ’ ό, τι φαίνεται πάλι δεν τις υπέγραψε, πάλι τις αμέλησε (ή μήπως του τις αμέλησαν;!) και πάλι, επιστρέφοντας στην Αθήνα, ξαναβρέθηκε στην πνιγηρή ατμόσφαιρα φόβου (ίσως και πανικού;) του αθηναϊκού πολιτικού κατεστημένου, ανασφάλειας και ψυχικής ταλάντευσης που προκαλούν οι τουρκικές πιέσεις, επιθέσεις και απειλές. 

   Στο Ισραήλ, μέσα σε χαρές και πανηγύρια, μίλησαν και συμφώνησαν για επενδύσεις/επενδυτικά κεφάλαια, τουρισμό, οικονομικές σχέσεις, για γεωργία και ενέργεια ως και για κυβερνο-ασφάλεια – όλα τελείως δευτερεύοντα και θα έλεγα ανούσια, με ασήμαντη ουσία μπροστά στις χαλεπότατες καταστάσεις, προοπτικές, δυσκολίες, ενέργειες που μπορούν να εξελιχθούν με βαρύτατες συνέπειες για την Ελλάδα,

   συνέπειες  που όλα αυτά που εμφανίζονται σαν τόσο ωραία projects, μπορούν κυριολεκτικά με μια μονοκοντυλιά  να τα σβήσουν.

   Τουρισμός, επενδύσεις, κλπ., σίγουρα θεματολογίες πολύ θελκτικές για μια χώρα  που περνά μια ήρεμη ζωή, μια χώρα που δεν κινδυνεύει από τίποτα και σκέφτεται μόνο πώς θα αυξήσει την ευημερία, ευτυχία και πλούτο του λαού της,

   όχι όμως για μια χώρα όπως η Ελλάδα που εξαιτίας της εγκληματικά φοβικής εξωτερικής πολιτικής της, εξαιτίας των τραγικών υποχωρήσεών της, εξαιτίας του θλιβερού  διαχρονικού ενδοτισμού της, βρίσκεται τώρα στο χείλος μιας απύθμενης αβύσσου που απειλεί να ρίξει όχι τους πολιτικούς ταγούς, βέβαια, αλλά ολόκληρο το έθνος στην πιο μεγάλη δυστυχία της ιστορίας του.

   Εκπλήσσομαι που συνεχίζουν, πεισματικοί και  δύσνοι, οι κυβερνώντες να μη βλέπουν – ή μήπως βλέπουν μα δε θέλουν;! – εκείνο που πρέπει να κάνουν υπερ-επειγόντως, έστω κι αν χρειαστεί να κοντραριστούν με φίλους και συμμάχους  που συνήθως παίρνουν τα πάντα απ’ την Ελλάδα και δεν της δίνουν τίποτα, ή το πολύ-πολύ τα ωραία, αλλά νόθα λόγια και κούφια «υποστήριξης» και «αλληλεγγύης».

   Εκπλήσσομαι με πολλή δυσαρέσκεια που οι Έλληνες κυβερνητικοί υπεύθυνοι βλέπουν – όχι, δεν μπορεί, δεν είναι τυφλοί, ούτε χαζοί: βλέπουν πως πάνε «να φάνε την Ελλάδα», τη πατρίδα τους, πηγαίνουν να την ακρωτηριάσουν,  να την αποσυνθέσουν,

   να την καταργήσουν εκ των έσω και εκ των έξω, να της πάρουν στεριές και θάλασσες – ναι, το βλέπουν, πρέπει να το βλέπουν, και μιλούν ακόμα για πράσιν’ άλογα και για κουραφέξαλα, αντί να αντιδράσουν ενεργά,  με λόγια και με πράξεις, αντί να εφαρμόσουν σχέδια ανάσχεσης όποιων απειλών, αντί να ασκήσουν επιθετική διεθνή πολιτική που αρχικά θα σαστίσει τη Τουρκία και μετά θα της δείξει πως η Ελλάδα δεν είναι καθόλου εύκολη, ξέρει να χτυπά, μπορεί και αντιλέγει με απτά αποτελέσματα.

   Πόσο χαρήκαμε με τα αντρίκια λόγια του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου! Και πάλι λίγα είπε. Όλοι σαν αυτόν θα πρέπει να κάνουν το ίδιο.

   Η Τουρκία πρέπει να βρεθεί, πρέπει συνέχεια πάντα να βρίσκεται μπροστά σε μια Ελλάδα που έχει λύσεις και τις εφαρμόζει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα, δεν φοβάται κανένα και το δείχνει  με τις ενέργειες της, αλλά και με τα σφοδρά λόγια της.

   Και γιατί τα λέμε όλα ετούτα; Μα γιατί Η Ελλάδα δεν έχει πια περιθώρια υποχώρησης, περιθώρια ειρηνικών συναλλαγών, ούτε και περιθώρια ψευδαισθήσεων και καλοσύνης, ανεκτικότητας και φιλίας – απέναντι σε κανέναν.

   Ναι, η Ελλάδα έφτασε – την έφτασαν – στο αμήν,

   οπότε ή αντιδρά δυναμικά για το ζωτικό συμφέρον της, για το συμφέρον της ίδιας της ύπαρξής της μέσα στη κοινότητα των Εθνών, αντιδρά και δεν κοιτάει φίλους και εχθρούς – προπαντός όμως φίλους που ως τώρα την χαντάκωσαν αναγκάζοντάς την να ικανοποιήσει τα συμφέροντά τους – αλλάζει ρότα πλέον, εκπλήσσει ευχάριστα ή δυσάρεστα (καμία σημασία!) τους πάντες με την επιθετικότητά και την στερεότητα των τοποθετήσεών της,

   ή περιμένει να την βοηθήσουν άλλοι, κάτι που δεν θα γίνει, παραμένει ακίνητη και περιμένει να της παίρνουν συνέχεια όλο και κάτι, να την προσβάλλουν και πληγώσουν, να την υποβαθμίσουν, να την αγνοούν σαν να μην υπάρχει, να την υπονομεύουν, να την μικρύνουν χωρίς όρια.

   Η Ελλάδα έφτασε στο αμήν! Τόσα και τόσα χρόνια υποχωρήσεις, ενδοιασμούς, ματαιώσεις, υποκύψεις, δώρα σε μηδαμινούς και αστοιχείωτους των βορείων συνόρων, δώρα σε εχθρό που θέλει τα πάντα, στα ανατολικά, παραχωρήσεις χωρίς ανταλλάγματα σε δήθεν συμμάχους (και παλιούς συμπολεμιστές!) επαρμένους μέσα στην απέραντη υποκρισία και ανυποληψία τους, στα δυτικά.

   Φτάνει πια. Από εδώ και πέρα η Ελλάδα δεν έχει πλέον τίποτα να κερδίσει, αλλά τα πάντα να χάσει, εάν συνεχίσει να παραμένει στατική, μουδιασμένη, φοβισμένη, άτολμη, δίχως άμεσες και δυνατές αντιδράσεις.

   Η Ελλάδα το θέλησε και το ‘παθε, δηλαδή το θέλησαν οι κυβερνήτες της και το έπαθε η Ελλάδα-κράτος και η Ελλάδα-έθνος, όχι βέβαια αυτοί.

   Σίγουρα μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί, δεν έχει κανένα νόημα, δεν έχει η Ελλάδα κανένα συμφέρον να συνεχιστούν οι σημερινές συνθήκες αβεβαιότητας, απειλών, ρευστότητας, πολιτικής ασυνειδησίας, στείρας κομματικής αντιπαράθεσης που ευνοεί τη Τουρκία.

   Όλα αυτά τα χρόνια, από τις πρώτες προκλήσεις απ’ το 1973, μετά που είχε βρεθεί ο «πακτωλός» πετρελαίου(!) στη Θάσο, η Τουρκία χωρίς να κάνει κανέναν πόλεμο, απλώς μόνο με το να φοβερίζει (!),  πήρε το πάνω χέρι, είναι συνεχώς «στην επίθεση» και η Ελλάδα να όλο και «αμύνεται», μια τακτική που εμφανώς αποδείχθηκε άκρως αρνητική.

   Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα αυτά τα χρόνια τα λάθη της Ελλάδας έγιναν αμέτρητα, τα ατελείωτα λάθη που συνέχεια έδιναν στη Τουρκία δικαιώματα που δεν έχει, τα λάθη που κατάντησαν την Ελλάδα να δέχεται πλήγματα  και ποτέ να μην τα ανταποδίδει!!     

   Ως και στη Κύπρο διαχρονικά φέρθηκε και φέρεται σαν εχθρός, ενώ θα έπρεπε να καλλιεργήσει την μοναδική κοινή ελληνικότητά τους και να δημιουργήσει έναν ενιαίο χώρο άμυνας και αυτοάμυνας.

   Εκεί είναι που η Τουρκία με την δήθεν δικαιολογία πως κινδύνευαν οι Τουρκοκύπριοι εισέβαλε ως «εγγυήτρια χώρα», σκότωσε χιλιάδες Ελληνοκύπριους, κατέστρεψε ό, τι ελληνικό, εγκαταστάθηκε και δεν το κουνάει – και η Ελλάδα, κι αυτή σαν «εγγυήτρια χώρα», τί έκανε και τί κάνει για τους Ελληνοκύπριους που κινδυνεύουν;

   Τα μόνα δυο πράγματα που έκανε είναι το «Η Κύπρος κείται μακράν» και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας – το πρώτο, ένα τελείως ηλίθιο αφήγημα από έναν πολιτικό πολιτικά υπερεκτιμημένο σίγουρα για κομματικές σκοπιμότητες και αιτία μυρίων κακών για την Ελλάδα στο εξωτερικό και στο εσωτερικό της,

   ενώ το δεύτερο, η μεγαλύτερη ανοησία που έκαναν ποτέ οι Έλληνες φοβιτσιάρηδες πολιτικοί, η αρχή του ολέθριου «κατεβάσματος των παντελονιών» που ήταν και είναι και η πρώτη αιτία της τουρκικής αλαζονείας.

   Τελευταίο λάθος: η «οριοθέτηση» της ΑΟΖ (ή μήπως η επιβεβαίωση της παλιάς οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας;) με την Ιταλία και η απτόητη συνέχιση των υποχωρήσεων σε έδαφος και σε δικαιώματα.

   Και τώρα για να δούμε! Οι κυβερνητικοί πάνε να κάνουν με την Αίγυπτο ένα άλλο, τεράστιο – και πολύ πιθανόν και το τελειωτικό – λάθος ή  εγκαίρως θα καταλάβουν, θα αρνηθούν τις ξένες (γιατί πάντα υπάρχουν οι ξένες) υποδείξεις και θα απαιτήσουν απ’ τους Αιγύπτιους τα αυτονόητα;

   Βέβαια θα ‘ταν  καλύτερα να πω: ένα τεράστιο διπλό λάθος, με Αίγυπτο και με Κύπρο, δυο καταστάσεις που συγκροτούν ένα ολόκληρο μοναδικό μέτωπο και αλληλοεπηρεάζονται τρομακτικά επηρεάζοντας την ίδια την Ελλάδα.

   Ακούγεται κάπως συχνά να μιλούν για μια δήθεν «τμηματική ΑΟΖ» με την Αίγυπτο – άλλη μια παγκόσμια ελληνική πατέντα (πρωτοτυπία), σίγουρα ολοσχερώς παράνομη μιας και καραμπινάτα παραβιάζει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας που υπέγραψε η Ελλάδα,

   και το εξωφρενικό ανοσιούργημα: μια «τμηματική οριοθέτηση» παρά «καμία οριοθέτηση»! – το ίδιο εγκληματικό ρεφρέν των πουλημένων ελληνοκυπρίων: «καλύτερα μια κακή λύση, παρά καμία λύση»  στο «Κυπριακό»!!

  Και γιατί, παρακαλώ, τόση βλακεία και παρανομία; Για ποιο τόσο «μεγαλειώδη» λόγο;

  Τρεις βασικούς λόγους εντοπίζουμε, ο ένας πιο κατάπτυστος απ’ τον άλλο, ο ένας πιο ανθελληνικός απ’ τον άλλο, που οι Έλληνες υποστηριχτές τους δεν τολμούν καν να ομολογήσουν:

1)  για να μην ενοχλήσουμε πολύ τη Τουρκία (!),

2)  για να αποφύγει η Αίγυπτος μια μετωπική σύγκρουση με τη Τουρκία(!): δηλαδή η Αίγυπτος θέλει να μη τα χαλάσει με τη Τουρκία μολονότι γνωρίζει πολύ καλά πως η Τουρκία θέλει να τη κάνει δικό της προτεκτοράτο (!),

3) για να «μην είμαστε μοναχοφάηδες» εμείς οι Έλληνες και την θέλουμε ολόκληρη την δική μας την ΑΟΖ (!).

   Πάλι ο φόβος υφέρπει και ορίζει τις ελληνικές πράξεις, διότι απ’ τη τρέλα της «τμηματικής οριοθέτησης κανένα καλό δεν μπορεί να προκύψει για την Ελλάδα.

   ΤΙΠΟΤΑ το ωφέλιμο, καμία προκοπή. Απεναντίας:

1) η Κύπρος θα αποκοπεί τελείως απ’ τη  Ελλάδα  (μήπως αυτό θέλουν οι «ελλαδικοί Έλληνες» της ελληνικής κυβέρνησης;) και θα αφεθεί στη μοίρα της,

2) η Ελλάδα, με τα δικά της χέρια, θα χάσει το Καστελόριζο και όλο το εκεί σύμπλεγμα, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την θαλάσσια περιοχή, 

3) η Ελλάδα θα βρεθεί πάλι έκθετη όχι μόνο με μια δήθεν ΑΟΖ κολοβή και ακρωτηριασμένη, αλλά και με οριστικά ακρωτηριασμένη την επικράτεια της,

4)  και η μόνη που θα κερδίσει θα είναι η Αίγυπτος – πάλι μια ξένη χώρα εις βάρος της Ελλάδας – που θα πατάει στην Ελλάδα αλλά θα πατάει και στη Τουρκία, της οποίας δεν θα χαλάσει και πολύ το χατίρι, κάνοντας πως αγνοεί πόσο booomerang θα είναι γι’ αυτήν.

   Όχι βέβαια, αυτή δεν είναι ελληνική πολιτική, αυτή είναι ξένη πολιτική με ελληνικά ρούχα! Δεν είναι Η «εθνική πολιτική» για την Ελλάδα. Δεν γίνονται έτσι τα πράγματα. Μόνο τη χώρα μας προδίδουμε έτσι.

   Ο κύριος Δένδιας, με παρότρυνση Μητσοτάκη, αντί να τρέξει άρον-άρον (πάλι άρον-άρον μετά το άρον-άρον με την Ιταλία!) στο Κάιρο, έπρεπε να τρέξει τάχιστα στη Λευκωσία και εκεί να πράξει το καλύτερο: να οριοθετήσει τη μόνη εύκολη ΑΟΖ που έχει η Ελλάδα: την ΑΟΖ με τη Κύπρο, κάτι που η Ελλάδα έπρεπε να είχε κάνει κιόλας απ’ το 2004!.

   Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως η ΑΟΖ με τη Κύπρο είναι η μόνη ΑΟΖ που κόβει τη Τουρκία απ’ τη Μεσόγειο. Σίγουρα η Τουρκία θα μπορεί να έχει ελεύθερη ειρηνική  διέλευση στη Μεσόγειο, όπως όλες οι άλλες χώρες, βάση την UNCLOS, αλλά έρευνες, εκμεταλλεύσεις (προπαντός αλιείας), εξορύξεις, κλπ. αποκλείονται.

   Η ΑΟΖ με τη Κύπρο είναι προκαταρτική (ή προπαρασκευαστική ή προαπαιτούμενη) της ΑΟΖ με την Αίγυπτο – όχι το αντίθετο!

   Και πάρα πολύ παρακαλώ: δεν ξέρω με πόση βάση και προπαντός πόσο μπορεί να γίνουν  δεκτά στη πράξη τα συμπεράσματα του «αναλυτή» της εφημερίδας Φιλελεύθερος (βλ. iEPIKAIRA, 16.6.2020, ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ: δεν υπογράφουμε συμφωνία με την Κύπρο για να μη θεωρηθεί «μαξιμαλιστική» η οριοθέτηση!),

   ο οποίος με περίσσιο στόμφο μας λέει πως η Ελλάδα δεν υπέγραψε συμφωνία οριοθέτησης με Κύπρο γιατί «μια τέτοια κίνηση θα εκλαμβανόταν ως «μαξιμαλιστική» εφαρμογή του γράμματος της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας», μάλλον οι Τούρκοι θα το εκλάμβαναν, υποθέτω πως εννοεί ο άνθρωπος,

   για να συμπληρώσει με μια άλλη  φράση-μαργαριτάρι, που δεν κατάλαβα αν δείχνει  κάποιο επίπεδο «εξυπνάδας», ή σχετίζεται με κάποιο επίπεδο ακατάλυτης αλλά και ανόητης ηττοπάθειας και αυτο-απαξίωσης που συνέχεα, μαζοχιστικά διακατέχει μερικούς-μερικούς (δυστυχώς αρκετούς, ειδικά όμως βλαβερούς) σε Κύπρο και Ελλάδα,

   λέγοντας το «γιατί» δεν υπέγραψε, δηλαδή γιατί (αν υπέγραφε) «η Ελλάδα θα αναλάμβανε το βάρος να προασπίσει μια τέτοια συμφωνία για μια περιοχή όπου θα ήταν μάλλον απίθανο να εξασφαλίσει δυνατότητες άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της, σε αντίθεση με την Άγκυρα που διαθέτει τα δικά της ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανα» (οι υπογράμμιση δική μας).

   Με αυτούς τους όρους, δε γίνεται, εισερχόμαστε στα άδυτα του απόλυτο θεάτρου του παραλόγου (αν ζούσε ο Ιονέσκο κάτι θα έβρισκε να «σκαρώσει»).

   Δηλαδή αυτός ο «αναλυτής» θέλει να μας «πείσει» πως η οριοθέτηση Ελλάδας-Κύπρου δεν είναι, όπως πολύ απλά είναι, μια καθ’ όλα νόμιμη άσκηση ενός καθ’ όλα νόμιμου δικαιώματος που δίνει η καθ’ όλα νόμιμη UNCLOS, όπως έκαναν ήδη εκατοντάδες άλλα κράτη στο κόσμο και όπως όλα έχουν το δικαίωμα να κάνουν,

   αλλά είναι κάτι το μαξιμαλιστικό, δηλαδή κάτι το υπερβολικό, κάτι που υπερβαίνει – όπως το λέει και ο ίδιος – «το γράμμα της Σύμβασης»,

   [ευτυχώς: μόνο το γράμμα: πάλι καλά που δεν «μπλέκει» και την «έννοια» της Σύμβασης: τη γλυτώσαμε φτηνά!],

   δηλαδή αν η Ελλάδα προέβαινε στην οριοθέτηση με τη Κύπρο θα υπερέβαινε το «γράμμα» της Σύμβασης, θα έκανε παραπάνω από ό, τι λέει η Σύμβαση(!), δηλαδή  «υπερβασία των δικαιωμάτων της», αν καταλαβαίνουμε σωστά,

   κάτι που «ασφαλώς» δεν έχει δικαίωμα να κάνει, ούτε η Ελλάδα ούτε η Κύπρος

   γιατί, ίσως υπονοεί ο «αναλυτής», θα «ήταν άδικο», ίσως και «άδικα προσβλητικό» για τη Τουρκία η οποία, η καημένη, ό, τι κάνει είναι πάντα μινιμαλιστικό, πάντα το minimum ελάχιστο των (μη)-δικαιωμάτων της για να μην «υπερβεί» ποτέ το «γράμμα» του Δικαίου της Θάλασσας που δεν υπέγραψε ποτέ, και επομένως να μη βλάψει κανένα, ειδικά την Ελλάδα!

   Απ’ την άλλη πλευρά όμως κάτι ψύλλοι μπήκαν στ’ αυτιά μας, κάποιος διαβολάκος μας ψιθυρίζει, πνεύμα αντιλογίας: – λες ο «αναλυτής» να έχει δίκιο και όντως να αληθεύει ότι η Ελλάδα θεωρεί «μαξιμαλιστική» την οριοθέτησή της με τη Κύπρο, θεωρεί δηλαδή πως αυτή η οριοθέτησή της τόσο πολύ υπερβαίνει το γράμμα της Σύμβασης, τόσο πολύ δηλαδή «το παρακάνει», που μια τόσο ξεδιάντροπα «μαξιμαλιστική» ενέργεια δεν θα ήταν καθόλου δίκαια,

   αν είναι και επιπλέον δίχως την έγκριση κανενός, μεγάλου ή μικρού φίλου ή συμμάχου, ίσως μάλιστα πηγαίνοντας και κόντρα στους πάντες, έτσι, με το έτσι θέλω(!), για μια τόσο υπερβολική πράξη.

   Λέτε για την Ελλάδα αυτά τα πιο πάνω «πράγματα» να είναι ακριβώς έτσι, οπότε και να προτιμάει να πελαγώσει σε μια αβέβαιη οριοθέτηση με την Αίγυπτο, με επιπλέον βάσιμες προοπτικές να χάσει και  κυριαρχία και δικαιώματα και θαλάσσιο χώρο, όπως προνοούν κάποιοι ξένοι και ντόπιοι που γνωρίζουμε, παρά να την κατηγορήσουν ότι, η αθεόφοβη, επωφελείται απ’ την αδυναμία της Τουρκίας για να οριοθετήσει «μαξιμαλιστικά» την ΑΟΖ της;!

   Όλα να τα περιμένει κανείς, όταν υπάρχει – και ποιος μπορεί να το ξεχάσει; – ένα τόσο λαμπρό προηγούμενο που είναι ο πρώην «μεταρρυθμιστής» πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης!

   Αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα με τον Φιλελεύθερο και τον «αναλυτή»: έχουμε και άλλη κατάλληλη συνέχεια, γιατί μαθαίνουμε πως η Ελλάδα, και να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με τη Κύπρο, δεν μπορεί να «ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα» διότι, η δόλια, δεν «διαθέτει δικά της ερευνητικά σκάφη και γεωτρύπανα» (!!), κάτι όμως που διαθέτει η Τουρκία και, γι’ αυτό, ναι, εκείνη μπορεί να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα (μάλλον σε χώρο που δεν της ανήκει βάση της UNCLOS). 

   Αν καταλάβαμε καλά: ο «αναλυτής» μας εξηγεί πως κακώς η Ελλάδα θέλει να ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα βασιζόμενη στο Δίκαιο της Θάλασσας αφού για να τα ασκήσει πρέπει να διαθέτει γεωτρύπανα και ερευνητικά πλοία, που όμως δεν διαθέτει!  Τί δεν καταλάβατε;      

   Ως εκ τούτου η Ελλάδα δεν μπορεί να το παρακάνει με τα δικαιώματά της και επομένως δεν μπορεί να οριοθετήσει ΑΟΖ με τη Κύπρο, επιπλέον με τόσο μαξιμαλιστικά κριτήρια…

    Όπως ο Φιλελεύθερος πάει να παραπλανήσει τη κοινή γνώμη σχετικά με τη Κύπρο, στο ίδιο μήκος κύματος και η Καθημερινή στην Ελλάδα, στο kathimerini.gr της 14.6.2020, όταν κατά σύμπτωση αναφέρεται κι αυτή σε έναν ελληνικό «ανεδαφικό μαξιμαλισμό στο Καστελόριζο», σχετικά με την ΑΟΖ με Αίγυπτο, πάλι σε μια προσπάθεια παραπλάνησης των Ελλήνων πολιτών και ίσως εν είδει προετοιμασίας επόμενων ελληνικών υποχωρήσεων από Μητσοτάκη και Σία, φυσικά προς όφελος των «καρντάσηδων» Τούρκων, ποιων άλλων!,

   γιατί αλλιώς αυτός ο «μαξιμαλισμός» θα «μας κοστίσει σε ευημερία»(!!!). Τόσος ξεπεσμός, τόσο θράσος για να επηρεαστεί αρνητικά ο κόσμος! Κάποιος εισαγγελέας θα πρέπει κάποια στιγμή να επέμβει να σταματήσει αυτή την εγκληματική διασπορά φόβου και κακοήθων διασπαστικών ειδήσεων.

   Πάντως, αυτή η «ευημερία» πολύ έντονα μου θυμίζει πάλι τα (προφητικά;) λόγια της Ψαρούδα-Μπενάκη την 8.2.2005: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης και της ευημερίας».

   Σύμπτωση;  Πολύ «σύμπτωση» όμως, τόσο πολύ που καταντάει φοβερά ύποπτη.

   Ποιος όμως θα σταματήσει τη κατηφόρα στην οποία ευχαρίστως πάνε να ρίξουν την Ελλάδα κάποιοι-κάποιοι, κατ’ αρχήν εφιαλτικά ντόπια φερέφωνα ξένων επιλογών και επιταγών;

   Και είναι ακριβώς αυτή η τελευταία διαπίστωση που αβίαστα δυστυχώς μας οδηγεί  στη βεβαιότητα μιας ανησυχητικής στ’ αλήθεια «άσχημης συνήθειας», να πούμε, ή αλλιώς κεκτημένης «ρητορικής διαδικασίας» την οποία συναντάμε  σε σχεδόν όλα όσα ακούσαμε ως τώρα και ακόμη ακούμε στις δημόσιες επίσημες εμφανίσεις της ελληνικής πολιτικής και κυβερνητικής νομενκλατούρας με αποτέλεσμα να έχουμε έντονη την αίσθηση πως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα θλιβερό φαινόμενο εγγαστριμυθίας, μια αόριστη ωστόσο σταθερή εντύπωση πλαστότητας φωνής και λόγου, κάλπικης παρουσίας.

   Έχεις την αίσθηση πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι οι δικοί σου κυβερνήτες, εκείνοι που εσύ ανέδειξες και επέτρεψες να αναλάβουν την εξουσία να σε εξουσιάζουν (τρομάρα σου!), αλλά είναι οι τέλειοι αχυράνθρωποι, εκείνοι που μιλούν αντ’ άλλων.  Όπως συχνά βλέπουμε στη κινηματογραφική σειρά «Επικίνδυνες αποστολές», ειδικά στη παλαιότερη εκδοχή τους, εκείνους τους πράκτορες που χρησιμοποιούν τις μάσκες-επιδερμίδες που αλλάζουν κυριολεκτικά το πρόσωπο σαν να είναι ένα άλλος τελείως διαφορετικός άνθρωπος.

   Είναι οι άνθρωποι που φορούν μεν τη μάσκα-επιδερμίδα των κυβερνώντων  μας, πίσω δε απ’ αυτήν βρίσκεται το αληθινό πρόσωπο του άλλου ξένου, που κρύβεται,

   και έχεις την αίσθηση πως τα λόγια που βγαίνουν απ’ το στόμα των δικών σου κυβερνητών/μασκών-επιδερμίδων δεν είναι δικά τους, αλλά εκείνων των άλλων το πρόσωπο των οποίων παραμονεύει πίσω.

   Διότι, ό, τι και να πουν αυτές οι μάσκες-επιδερμίδες είναι λόγια που θα προσπαθήσουν πάντα να σε παραπλανήσουν, θα προσπαθήσουν πάντα να ωραιοποιήσουν τα κακά, τα κάκιστα που σου επιφυλάσσουν ώστε να πειστείς – εσύ, ο πολίτης αδαής και αφελής, άλλο τόσο όμως και φταίχτης κιόλας γιατί ποτέ δεν πηγαίνεις στ’ αλήθεια κόντρα στους υποκριτές «κυβερνώντες» σου – ότι αυτοί και μόνο αυτοί σου λένε τα καλύτερα, σε διαβεβαιώνουν πως κάνουν τα πάντα  με γνώμονα  εσένα σε σημείο να γίνεσαι κι εσύ μέρος των σφαλμάτων τους, κατά κάποιο τρόπο συνένοχός τους μιας και τα δέχεσαι σαν να χαζεύεις και δεν αντιδράς.

   Είναι αυτοί που, sotto mentite spoglie, για να το πούμε α λα ιταλικά, δηλαδή καμουφλαρισμένοι, «κάτω από ψεύτικο δέρμα», είναι οι «άλλοι ξένοι» που έχουν σχέδια εκμηδένισής σου ώστε να μην έχεις λόγο σε τίποτα, να σου αφαιρέσουν πατρίδα, γλώσσα, πιστεύω, ιστορία, έτσι που να είσαι ένα τίποτα μέσα στην άμορφη μάζα των «πολυπολιτισμικών κοινωνιών», να σε καταντήσουν άπατρι στην ίδια την πατρίδα σου.  

   Είπαμε, μέγα σφάλμα η μη οριοθέτηση ΑΟΖ της Ελλάδας με Κύπρο. Και μέγα, μέγιστο σφάλμα μια ενδεχόμενη ταπεινωτική υποχώρηση της Ελλάδας για μια τουρκο-αιγυπτιακής μορφής τμηματική ΑΟΖ με Αίγυπτο, με τη τραυματική οριστική απώλεια (και θάνατο) της Κύπρου!

  Ξέρουμε πως στον πολιτικό χώρο υπάρχουν οι «πρόσκοποι της ήττας», κεκαλυμμένοι τουρκόσποροι προβοκάτορες και οπαδοί του «τμηματικού» εθνικού ακρωτηριασμού, χωρίς μάσκες, αυτοί, τσαμπουκάδες σε δημόσιες και ιδιωτικές συγκεντρώσεις, ξεδιάντροποι πωλητές ελληνικών λάφυρων, χωρίς ίχνος ελληνικής ηθικής της αλήθειας όπως κάποιος μας τη δίδαξε.

   Και υπάρχουν οι «μασκοφόροι» που αναφέραμε, καθόλου υποδεέστεροι, απεναντίας ακόμη πιο επικίνδυνοι για το μέλλον της Ελλάδας διότι ύπουλοι, κινούνται στα παρασκήνια, κρυψίβουλοι, μεταλλαγμένοι, αδίστακτοι στα σχέδια τους αν και εμφανιζόμενοι με δήθεν πατριωτικές κορώνες.

   Και υπάρχουν, τέλος, οι «άλλοι ξένοι», δίπλα ή μακριά απ’ την Ελλάδα, εκείνοι που είναι ή θέλουν να είναι οι ρυθμιστές της τύχης της (ή της ατυχίας της), οι διεθνείς πάτρωνες που χρησιμοποιούν το τηλέφωνο σαν πολυβόλο και τα λόγια σαν σφαίρες.

   Σήμερα η Ελλάδα έφτασε στο αμήν. Από το πώς θα αντιδράσουν οι κυβερνήτες της θα εξαρτηθεί εάν οι Έλληνες θα γίνουν είλωτες ή θα παραμείνουν «πολίτες», cives graeci, παραφράζοντας μια διάσημη λατινική έκφραση,

   και άν η Ελλάδα, που ήδη έχασε κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα στο Ιόνιο, θα χάσει και αλλού, μάλλον περισσότερα και οδυνηρότερα, θα αρχίσει σταθερά να συρρικνώνεται γεωγραφικά και μαζί πολιτικά, στρατηγικά, οικονομικά, δημογραφικά ή αν θα διατηρήσει την ακεραιότητά και κυριαρχία που της έδωσε η θυσία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων συμπολιτών τα τελευταία 200 χρόνια.

   Έφτασε στο «ως εδώ και μη παρέκει». Όλα εξαρτώνται από το εάν οι κυβερνώντες της ανήκουν ή δρουν ως αντιπρόσωποι στις τρεις «κατηγορίες» που μόλις περιγράψαμε ή εάν επιτέλους θελήσουν να ξεφορτωθούν τα αλλότρια βαρίδια, να ανασυνταχθούν και να  συνειδητοποιήσουν ότι ανήκουν στους Έλληνες Ελληνικούς γνωστούς προπάτορες παλιών και νέων χρόνων.  

   Αυτό θα φανεί πολύ σύντομα.

   Ακριβώς, λοιπόν:   Qui si parrà la tua nobilitate – του κυβερνήτη!

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής