Του Κυριάκου Μανιάτη

 Η λελογισμένη προβολή των αμυντικών και επιθετικών δυνατοτήτων μιας χώρας είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και επιδιωκόμενη. Πιο σημαντική ακόμη είναι η στοχευμένη αποκάλυψη των κατορθωμάτων σε επίπεδο υπηρεσιών πληροφοριών ενός κράτους εναντίον των αντιπάλων του.

Στις μέρες μας έχει σχεδόν γίνει μόδα αφενός μεν η ευρεία κινηματογραφική προβολή ειδικών κατασταλτικών μονάδων και αφετέρου δε η διαφήμιση επιτυχιών υπηρεσιών πληροφοριών οι οποίες κατήγαγαν νίκες μακριά από τα πεδία της μάχης. Σε συνδρομητικά τηλεοπτικά κανάλια αφθονούν οι περιπετειώδεις σειρές οι οποίες βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και –κυρίως- οι υπό την μορφή ντοκυμανταίρ συνεντεύξεις υπηρετησάντων σε υπηρεσίες πληροφοριών, π.χ. Mossad.

Εκεί που άλλοι βλέπουν κίνδυνο για τα συμφέροντα της χώρας τους από την προβολή ευαίσθητων πολλές φορές στοιχείων κάποιοι τα αξιοποιούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ενσταλάζοντας ανησυχία και φόβο στους αντιπάλους, υπαρκτούς και δυνητικούς. Έτσι επιβάλλουν τον σεβασμό και -γιατί όχι;- εμπνέουν και φόβο. Δημιουργούν ανασφάλεια στους εχθρούς και εμπιστοσύνη στους φίλους. Συγχρόνως καλλιεργούν την φιλοπατρία στους πολίτες τους οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια για την προστασία του έθνους και κατά συνέπεια οικοδομείται προσεκτικά η ανεκτίμητη εθνική ενότητα.

Αφορμή για το παρόν σημείωμα αποτέλεσε η πρόσφατη εκδημία του Αντιστρατήγου ε.α. Βασιλείου Γιαννόπουλου ο οποίος διετέλεσε για πολλά χρόνια, ως Αξιωματικός του Στρατού, στέλεχος της Κρατικής Υπηρεσίας Πληροφοριών –νυν ΕΥΠ. Έχοντας υπηρετήσει ικανό χρονικό διάστημα στην Τουρκία και συγκεκριμένα στη Σμύρνη, φημολογείται σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ότι επέτυχε σπουδαία πράγματα δια της συλλογής πολύτιμων πληροφοριών. Επέφερε πλήγματα στο «άτρωτον» των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο τις κεφαλές του. Η περίπτωση του αείμνηστου Β. Γιαννόπουλου φυσικά δεν είναι μοναδική. Υπάρχουν κι άλλοι που εργάστηκαν κοπιωδώς και αθόρυβα για την προστασία των εθνικών δικαίων.

Τέτοιου είδους αποκαλύψεις για το παρελθόν δεν μπορούν να προξενήσουν διπλωματική ρήξη αρκεί να γίνονται κατά τρόπο έντεχνο και οργανωμένο κεντρικά. Αντιθέτως είναι βέβαιον ότι θα εμφυσήσουν στους Έλληνες και τις Ελληνίδες υπερηφάνεια, σιγουριά και εμπιστοσύνη.

Με ελάχιστο κόστος λοιπόν επιτυγχάνεται κάτι κρίσιμο.

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο κρίνεται σκόπιμο η Ελλάδα να σταχυολογήσει τις σημαντικότερες στιγμές της ΚΥΠ-ΕΥΠ, από το 1951 που ιδρύθηκε, και με επιλεγμένους σκηνοθέτες να τις προβάλει, κατά τα πρότυπα όμοιων υπηρεσιών ξένων κρατών.

Δεν πρωτοτυπεί αυτή η πρόταση. Την έχουν εφαρμόσει σε μεγάλο ή μικρό βαθμό κράτη όπως το Ισραήλ στο διπλό πλαίσιο της αποτροπής και της πολιτιστικής διπλωματίας.

Η σκέψη σκοπεύει να στρέψει την προσοχή μας –και μαζί και του κόσμου- σε παρελθοντικά παρασκηνιακά εθνικά επιτεύγματα τα οποία σήμερα μπορούν να δώσουν ώθηση και στο έθνος και στο κράτος. Κατ’ ουσίαν πρόκειται περί εξωστρεφούς τεχνοκρατικής αντιμετώπισης των λεγόμενων ψυχολογικών επιχειρήσεων.

Η συνειδητοποίηση, από όλους, των δυνατοτήτων των ελληνικών υπηρεσιών, σε αντίθεση με ό,τι γενικά πιστεύεται, φέρνει πιο κοντά την πολυπόθητη ειρήνη στην περιοχή μας. Η γνώση, ότι ανά πάσα στιγμή οι αξιόμαχες ελληνικές υπηρεσίες είναι σε θέση να δράσουν σε εχθρικό έδαφος με απόλυτη μυστικότητα, μοιραία ενεργοποιεί τα φοβικά σύνδρομα του αντιπάλου, προσθέτοντας στην στρατηγική της αποτροπής που η Ελλάδα ως φιλειρηνική χώρα έχει.

Ελλάδα και Κύπρος έχουν κάνει την επιλογή τους. Δεν επιθυμούν την ένταση, καλωσορίζουν ωστόσο την αρμονική και ειρηνική συνύπαρξη. Γι’ αυτό εργάζονται –με κάθε τρόπο- για την αποτροπή όσων τις επιβουλεύονται.