Με απασχολεί και με ανησυχεί μια δυσαρμονία. Δεν ξέρω αν είναι πραγματική ή φαινομενική. Θα προσπαθήσω να σας την παρουσιάσω. Στόχος μου είναι να βοηθήσω.

Η «Κ» έχει φιλοξενήσει δεκάδες επώνυμα άρθρα ειδικών αλλά και αρθρογράφων της για τις κλιμακούμενες τουρκικές ενέργειες αμφισβήτησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Στο Αιγαίο, στη Μεσόγειο, στον Εβρο και στη Θράκη. Με κάθε ευκαιρία. Από ό,τι διαβάζω, ο πρόεδρος της Τουρκίας αρνείται να συνομιλήσει με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας. Χωρίς όμως συνομιλίες πώς επιλύεις διαφορές; Το ερώτημα όλων είναι: Πού το πάει η Τουρκία;

Προετοιμάζεται μεθοδικά για να διεκδικήσει δυναμικά κάτι που είναι δικό μας; Αποκλείεται, λένε μερικοί. Ελλάδα και Τουρκία ανήκουμε στο ΝΑΤΟ. Είμαστε σύμμαχοι. Δεν μπορεί η Τουρκία να χτυπήσει την Ελλάδα. Αλλά τότε γιατί ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια για εξοπλισμούς που στρέφονται κατά της Ελλάδας; Γιατί οι καθημερινές παραβιάσεις του εναέριου χώρου με αεροπλάνα και drones; Γιατί η συμφωνία για την ΑΟΖ με τη Λιβύη που παραβιάζει προκλητικά την ΑΟΖ της Ελλάδας νότια – νοτιοανατολικά της Κρήτης; Γιατί η προώθηση των προσφύγων στον Εβρο; Γιατί η έξαψη του εθνικιστικού πάθους με την Αγια-Σοφιά;
Γιατί τόσα άλλα;
Γιατί τα κάνει αυτά ο Τούρκος; Για να περνά η ώρα; Για να πετάει εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, που δεν έχει;

Δικαιολογείται η ανησυχία, διότι η Τουρκία εννοεί συνήθως όσα λέει. Η κυβέρνησή μας απαντά ψύχραιμα. Στηρίζεται στο διεθνές δίκαιο και στις διεθνείς συμφωνίες. Και στο γεγονός ότι οι σύμμαχοί μας αναγνωρίζουν το δίκιο των θέσεών μας. Δυστυχώς όμως η Ιστορία διδάσκει ότι στις διεθνείς σχέσεις, πριν από το δίκιο, έρχονται τα συμφέροντα. Και όσο και αν μου κακοφαίνεται, η πραγματικότητα είναι ότι ισχυρά συμφέροντα συνδέουν την Τουρκία με τους μεγάλους μας «φίλους». Δεν περιμένω λοιπόν πολλά από αυτούς τους «φίλους».

Αν ίσα μ’ εδώ συμφωνείτε μαζί μου και φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι συμφωνείτε, τότε έχουμε μια στέρεη βάση για να εξηγήσουμε την ανησυχία μας. Και να αναδείξουμε μια δυσαρμονία που βαθαίνει την ανησυχία μας.

Την περασμένη Κυριακή ο Αλέξης Παπαχελάς έγραψε στην «Κ» ότι «έχει έλθει η στιγμή να αποδείξουμε ότι είμαστε μια χώρα που παίρνει στα σοβαρά την εθνική της ασφάλεια: με υποχρεωτική θητεία στα 18, έμφαση στην αμυντική βιομηχανία, δημιουργία πραγματικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, κατάργηση των βλακωδών διαδικασιών για την αγορά εξοπλισμών σε επείγουσα βάση, αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων χωρίς να λογαριάζει κανείς το πολιτικό κόστος».

Γιατί γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς ότι πρέπει να αποδείξουμε ότι παίρνουμε στα σοβαρά την εθνική μας ασφάλεια; Φαντάζομαι επειδή διαπιστώνει, όπως τόσοι άλλοι, ότι δεν την παίρνουμε στα σοβαρά. Συμφωνώ μαζί του. Αυτή είναι η δυσαρμονία! Προβάλλουμε την αποφασιστικότητά μας απέναντι στην Τουρκία, αλλά οι πράξεις μας σε ό,τι αφορά την αμυντική μας θωράκιση δεν επιβεβαιώνουν τις ανησυχίες μας. Αλλα λέμε και άλλα κάνουμε. Τι μηνύματα στέλνουμε;

Θα παραθέσω μερικά παραδείγματα, χωρίς ιεράρχηση, για να αποκτήσετε και σεις αίσθηση των προβλημάτων.
Το Ναυτικό υποστηρίζεται (πρέπει να υποστηρίζεται) από «ναυτικά ιπτάμενα μέσα» αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ), ελικόπτερα (Ε/Π) και drones – τα οποία εξοπλισμένα με τις κατάλληλες συσκευές/όπλα δρουν ως πολλαπλασιαστές ισχύος. Τα μέσα αυτά επιτρέπουν την ασφαλή δράση των ναυτικών μονάδων επιφανείας καλύπτοντας μεγάλες περιοχές έρευνας, σε μικρό χρόνο, με αποτέλεσμα αφενός την εξοικονόμηση αριθμού πλοίων επιφανείας και ανθρώπινου δυναμικού, αφετέρου την έγκαιρη ροή πολύτιμων πληροφοριών.

για τη συνέχεια kathimerini