Συχνά, πάρα πολλοί φίλοι ή όχι, -και κυρίως «εχθροί»- χαρακτηρίζουν την συστηματική αντίθεσή μου στον νέο-οθωμανικό επεκτατισμό ως μια αντιτουρκική μονομανία η οποία αγνοεί τις υπόλοιπες αντιθέσεις και προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι και η κοινωνία μας. Εγώ, πιστεύω αντίθετα, πως έχοντας απλώς εντοπίσει αυτό που αποτελεί το κύριο πρόβλημα της χώρας, προσπαθώ να δω τα υπόλοιπα ζητήματα υπό το πρίσμα της κύριας αντίθεσης.

Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, παίρνοντας υπόψη μας την άμεση απειλή που συνιστά η νεο-οθωμανική Τουρκία για την Ελλάδα, πως θα πρέπει να αντιστρέψουμε τις προτεραιότητες της πολιτικής μας και θα μεταβάλουμε σε πρωταρχική την όποια αντίθεση με τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, τους Ισραηλινούς ή οποιουσδήποτε άλλους. Αυτές τις υπαρκτές αντιθέσεις, κάποτε μείζονες, θα πρέπει  να τις βλέπουμε υπό το πρίσμα της κύριας αντίθεσης. Γι’ αυτό και απορρίπταμε με τον πιο ενεργητικό τρόπο την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ κατά μόνας, όπως επιθυμούσε ο Σόιμπλε, γιατί θα απογυμνώναμε την Ελλάδα από ένα έστω μικρό αλλά υπαρκτό μέσο προστασίας έναντι της Τουρκίας. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει την πολυτέλεια να διεξαγάγει ταυτόχρονα έναν διμέτωπο αγώνα. Και η ίδια λογική πρυτάνευσε και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος, όταν αρνήθηκα να πέσω στην δημοκοπία των Τσίπρα, Βαρουφάκη  και πολλοί με χαρακτήρισαν «μένουμε-ευρώπη». Παράλληλα, δε υπογράμμιζα με τη μεγαλύτερη ενεργητικότητα πως αυτές οι προτάσεις, που εμφανίζονται ως δήθεν πατριωτικές εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα και όχι το συμφέρον του υπαρκτού ελληνισμού. 

Για τη συνέχεια Liberal