Νίκος Ζαχαριάδης

Κανονικά, αν ζούσαμε σε έναν δίκαιο κόσμο, ο αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αντί να διασύρεται και να λοιδορείται για τα ακίνητά του, θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές Διοίκησης Επιχειρήσεων. Ισως μάλιστα στο μέλλον ο όρος «Παπαδημούλης» να χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα συγκεκριμένο είδος επιχειρηματικότητας. Κάτι σαν το all inclusive. Οταν δηλαδή ένας επιχειρηματίας προσφέρει ένα πλήρες σύστημα υπηρεσιών που «καθετοποιεί» το service από το πρώτο βήμα μέχρι το τελευταίο, να δικαιούται να δηλώνει υπερήφανα ότι «Παπαδημούλιασε την αγορά». Ή ότι μόλις έστησε μια «Παπαδημούλεια» δουλειά…

Διότι το σχέδιο που έφερε εις πέρας ο Δημήτρης Παπαδημούλης έχει κάτι από την ευφυΐα μιας πολλά υποσχόμενης startup. Mοιάζει κάπως με προέκταση της ιδέας του AirBnB. Ενα AirBnB για πρόσφυγες με τίτλο Refuge n B! Το οποίο μάλιστα δεν κινδυνεύει να καταρρεύσει με την πρώτη πανδημία. Κανονικά είναι ένα υπόδειγμα θριάμβου της φιλελεύθερης οικονομίας. Και της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ενας πιλότος για το πώς η κρίση γεννά ευκαιρίες. Και για το πώς μπορείς με διορατικότητα και ταχύτητα να διακρίνεις τα κενά της αγοράς, να βρεις τις ανάγκες της και να την «κυκλώσεις». Εκμεταλλευόμενος την οικονομική συγκυρία προς το συμφέρον σου. Πράγμα απολύτως θεμιτό σε μια ελεύθερη οικονομία που ρυθμίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση.

Το να αγοράζεις σε περιόδους κρίσης φτηνά ακίνητα και στη συνέχεια μέσω του κοινωνικού σου πρεστίζ και των γνωριμιών σου να συνάπτεις μακροχρόνιες συμφωνίες, ώστε να τα εκμεταλλεύεσαι χωρίς την αγωνία, αποτελεί κατά βάθος το όνειρο κάθε κρατικοδίαιτου (στην περίπτωσή μας «ΜΚΟδίαιτου») επιχειρηματία. Το μόνο «πρόβλημα» είναι ότι σε περίπτωση που αυτό γινόταν κάποια στιγμή ταινία, ο ρόλος θα ήταν σαν αυτούς που ερμήνευε ο Αρτέμης Μάτσας ή ο Δήμος Σταρένιος. Αυτός του σκληρού εκμεταλλευτή, που δεν συγκινείται από τα κλάματα των παιδιών που πετάει στον δρόμο. Και που στις απελπισμένες εκκλήσεις τους απαντάει, «δεν με νοιάζει, εγώ θέλω τα λεφτά μου!».

Ε, τώρα, εδώ που τα λέμε, κανείς δεν νιώθει ιδιαίτερα καλά με έναν τέτοιο ρόλο. Γι’ αυτό και αναζητά κάτι να ξεχαστεί. Κάτι που θα τον κάνει να μη νιώθει σαν τον Εμπενέζερ Σκρουτζ από τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Ντίκενς. Κάτι σαν χόμπι. Οπως ας πούμε η Aριστερά.

Διότι, στην πραγματικότητα, ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι ένας χομπίστας της Αριστεράς. Οπως άλλοι ασχολούνται με το ψάρεμα και άλλοι με τον μοντελισμό. Ετσι κι εκείνος ασχολείται με την Αριστερά τον ελεύθερο χρόνο του. Οπως κάποιοι εκτρέφουν περιστέρια στην ταράτσα, εκείνος εκτρέφει «αριστερότητα».

Που σημαίνει ότι τον ελεύθερο χρόνο του, όταν δεν ασχολείται με το real estate και τις διακυμάνσεις της αγοράς μικροϊδιοκτησιών, βγάζει διαπρύσιες ανακοινώσεις συμπαράστασης για τους αδικημένους αυτού του κόσμου. Αντιστέκεται στα ψηφίσματα κατά του Μαδούρο. Μαζί με άλλους χομπίστες μαζεύονται μπροστά από μια κάμερα και κρατάνε κόλλες Α4, όπου γράφουν διάφορα συνθήματα συμπαράστασης για τους συνανθρώπους τους -ακόμα και για αυτούς που χάνουν τα σπίτια τους λόγω χρεών- για τη δικαιοσύνη στον κόσμο, για τους κακούς που χρησιμοποιούν τη δύναμη και τις προνομιακές τους σχέσεις με την εξουσία, για να επωφεληθούν… Μέχρι και ταξικό πρόσημο στον κορωνοϊό μπορείς να δώσεις.

Με άλλα λόγια, η Αριστερά ως χόμπι σε βοηθάει να βλέπεις τον εαυτό σου αντί για Εμπενίζερ Σκρουτζ, σαν γοητευτικό ιδεολόγο αγωνιστή που διαπνέεται από υψηλά ιδανικά. Περίπου τα ίδια ιδανικά που συγκινούν και τις υποψήφιες στα καλλιστεία. Οι οποίες μπορεί να εύχονται αγάπη και αλληλεγγύη σε όλο τον κόσμο, αλλά την ίδια στιγμή να ξεμαλλιάζονται στα παρασκήνια. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο. Αλλο η ηθική και άλλο οι δουλειές, που έλεγαν και οι Φιλελεύθεροι τον 18ο αιώνα…

Και ως χόμπι, το να είσαι αριστερός σου προσφέρει ισχυρά πλεονεκτήματα. Γιατί σου προσφέρει ένα είδος ισχυρής ασυλίας. Σαν τις ασπίδες στα παλιά ηλεκτρονικά που απενεργοποιούν τις σφαίρες των αντιπάλων. Ή σαν την ευχή του Θεού, που σε προστατεύει και που έχοντάς την στο οπλοστάσιό σου, επιτρέπεται να κάνεις οτιδήποτε. Γιατί, πρώτον, αποκλείεται εξ ορισμού ένας αριστερός να κάνει κάτι κακό. Και στην απίθανη περίπτωση που όντως κάνει κάτι κακό, όποιος τον κατηγορήσει, στην πραγματικότητα δεν κατηγορεί εκείνον. Θέλει να πετάξει λάσπη στην Αριστερά. Λέγεται και ψυχική μετατόπιση στην ψυχανάλυση. Το να ταυτίζεις τον εαυτό σου με την ομάδα στην οποία ανήκεις.

Εξάλλου, έτσι ακριβώς απάντησε ο Δημήτρης Παπαδημούλης σε όσους τον κατηγόρησαν για τα Μη Κυβερνητικά Ενοικιοστάσια. Οποιος θεωρήσει ότι πίσω από το «Καλωσήρθατε πρόσφυγες» που αναρτούσε κρύβεται το συμφέρον, γιατί περισσότεροι πρόσφυγες σημαίνει περισσότερες ανάγκες για στέγαση, άρα περισσότερα νοικιασμένα σπίτια, είναι απλώς κακόπιστος.

Οπως κακόπιστος πρέπει να είναι και όποιος διακρίνει πίσω από τα φορτωμένα καρότσια του super market τη μικροαστική ανασφάλεια της συσσώρευσης αγαθών, όμοια με αυτή της συσσώρευσης ακινήτων. Ή κάποιον που απλώς θέλει και αυτός να παρακάμψει τις απαγορεύσεις και την καραντίνα και να «βολευτεί» όπως όλοι.

Κοντολογίς, ο Δημήτρης Παπαδημούλης είναι αθώος, για τον ίδιο λόγο που έχει δικαίωμα να κάνει business με τις ΜΚΟ. Γιατί μπορεί! Αφού έχει επιλέξει να χρησιμοποιεί την ασπίδα που του προσφέρει το Trust Fund του ηθικού πλεονεκτήματος. Οι άλλοι που τον κατηγορούν έχουν να απολογηθούν, όχι εκείνος. Εκείνος -όπως άλλωστε είπε και ο ίδιος- ακολούθησε τις προτροπές: Ηθελε τους πρόσφυγες και τους πήρε σπίτι του…
Και εντάξει, αυτό μπορεί να ακούγεται λίγο προσβλητικό ως «χωρατό» για τους πρόσφυγες. Δηλαδή για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι νοιάζεσαι και διαδηλώνεις. Και μπορεί να σε κάνει ακόμα χειρότερο και από αυτούς που κατηγορείς ως ακροδεξιούς, επειδή θέλουν να ελέγξουν τα σύνορα.

Αλλά καμιά φορά, η απόσταση από το «Τραστ» του ηθικού πλεονεκτήματος μέχρι το «Τραστ» του γέλιου, είναι ένας Παπαδημούλης δρόμος.