Μέχρι στιγμής την οικονομική κρίση, λόγω κορονοϊού, την πληρώνουν οι επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι σε αυτές, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι ιδιοκτήτες ακινήτων. Όλοι αυτοί είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται δραματικά, με μικρές ενέσεις ανακούφισης. Για τους επιχειρηματίες, μάλιστα, το μέλλον τους είναι άδηλο. Οι δε ελεύθεροι επαγγελματίες και οι ιδιοκτήτες ακινήτων είχαν δυσαναπλήρωτη, έστω κατ΄ελάχιστον, απώλεια εισοδήματος.

Οι τραπεζίτες—και όχι μόνον– φοβούνται την δημιουργία μιας νέας γενιάς κόκκινων δανείων. Αυτό φαίνεται αναπόφευκτο σε μια οικονομία που βρισκόταν σε φάση ανάρρωσης.

Για τις μικρές επιχειρήσεις που είναι εκατοντάδες χιλιάδες, το πρόβλημα είναι οξύ όχι τόσο λόγω του υπερδανεισμού τους, αλλά κυρίως λόγω του όγκου τους και των διατυπώσεων που θα πρέπει να διεκπεραιωθούν.

Μιλούμε για επιχειρήσεις που ψάχνουν για μια δανειοδότηση 15-20.000 ευρώ για να επιβιώσουν. Μικρό το ποσό, τεράστιος ο όγκος των επιχειρήσεων που το αναζητούν.

Και ο δημόσιος τομέας;

Μέχρι στιγμής ο δημόσιος τομέας περνά αλώβητος την κρίση. Ούτε μείωση μισθού ούτε το φάσμα της ανεργίας. Το έργο του πρώτου μνημονίου επαναπροβάλλεται. Τότε, στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010, η τότε κυβέρνηση, με ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έπρεπε να απαντήσει στο δίλημμα : ή θα έβαζε λουκέτο σε κάποιους κρατικούς οργανισμούς, στέλνοντας καθησυχαστικό μήνυμα στις αγορές ή θα θυσίαζε τον ιδιωτικό τομέα.

Για τη συνέχεια Liberal