Του Christian Odendahl

Ο όρος “ευρωομόλογο” είναι μια απόσπαση της προσοχής. Φέρνει στην επιφάνεια όλα τα παλιά αντανακλαστικά της περιόδου της κρίσης του ευρώ. Ούτε τα ευρωομόλογα λύνουν το πρόβλημα: η Ιταλία και η Ισπανία δεν χρειάζονται επομένως κοινό χρέος, χρειάζονται μεταβιβάσεις ρευστού για να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Ιδανικά, μια κοινή ευρωπαϊκή απάντηση θα είχε αποτέλεσμα μέσω της ΕΕ. Βασισμένη στις εγγυήσεις των κρατών-μελών, η ΕΕ παίρνει μακροπρόθεσμα ομόλογα για να χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα στήριξης και ανάκαμψης. Αυτό το πρόγραμμα θα διανείμει περισσότερα κεφάλαια στις περιοχές εκείνες που πλήττονται περισσότερο.

Και η υπηρεσία χρέους και μετέπειτα πληρωμής αυτού, θα πρέπει να είναι συνδεδεμένη με το ΑΕΠ, δηλαδή, με το πόσο καλά ανακάμπτουν οι οικονομίες. Οι περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο και ανακάμπτουν βραδύτερα, θα λαμβάνουν ρευστό από περιοχές που δεν έχουν πληγεί τόσο σοβαρά και ανακάμπτουν γρήγορα.

Η έκδοση κοινού ευρωπαϊκού χρέους είναι απλώς τα οικονομικά “υδραυλικά” για να το κάνουμε αυτό να λειτουργήσει, αλλά αυτό δεν είναι μια ανοιχτή αμοιβαιοποίηση του υφιστάμενου χρέους. Το καλύτερο πλαίσιο θα ήταν μια ασφάλιση: οι χώρες θα πλήρωναν ένα κανονικό ασφάλιστρο συνδεδεμένο με το ΑΕΠ, για να λαμβάνουν πληρωμές στη διάρκεια σοβαρών κρίσεων.

Δεν υπήρξε ποτέ καλύτερη στιγμή για να εφαρμοστεί μια τέτοια ευρωπαϊκή ασφάλιση από την πανδημία. Η ιστορία θα κρίνει σκληρά όλες τις ευρωπαϊκές χώρες εάν αποτύχουν να συμφωνήσουν σε αυτό.

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: https://www.cer.eu/in-the-press/judy-asks-should-europe-have-common-debt

capital.gr