Διαπραγματεύσεις μεταξύ ελληνικής και γαλλικής πλευράς και επίσημα λοιπόν για την προμήθεια δύο φρεγατών Belh@rra. Και σε διακυβερνητικό επίπεδο πέραν όλων των άλλων. Φυσικά υπάρχουν και απόψεις εναντίον της προμήθειας, οι οποίες καταγράφονται σε αναλύσεις και προβάλουν το ένα ή το άλλο επιχείρημα. Θεμιτό, υπό την προϋπόθεση της τήρησης κάποιων βασικών κανόνων. Βασικότερος όλων είναι να μην παριστάνει οποιοσδήποτε ότι είναι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας. Εξάλλου, δεν υπάρχει εξοπλιστική προμήθεια η οποία να μη συνεπάγεται συνύπαρξη θετικών και αρνητικών, όπως τα πάντα στη ζωή σε τελική ανάλυση.

Προς το παρόν τουλάχιστον, οι πληροφορίες από το Πολεμικό Ναυτικό αναφέρουν ότι το ενδιαφέρον γι’ αυτή τη λύση Belh@rra παραμένει ζωηρό, αν και είναι φυσικό και απόλυτα υγιές να διατυπώνονται διάφορες απόψεις, επιχειρήματα για μια επιλογή, είτε στο επίπεδο αυτής καθαυτής της λύσης, είτε σε επιμέρους ζητήματα, όπως των προϋποθέσεων υπό τις οποίες μια επιλογή “ανακηρύσσεται” ως ορθολογική.

Από τη δική μας πλευρά δεν μπορούμε – και δεν πρέπει φυσικά – να πάρουμε απόλυτη θέση υπέρ της γαλλικής ή οποιασδήποτε άλλης επιλογής. Όπως παγίως πράττουμε, επιλέγουμε να διατυπώνουμε προβληματισμούς συνοδευόμενους από την αντίστοιχη επιχειρηματολογία.

Όπως για παράδειγμα στην περίπτωση των ανθυποβρυχιακών ελικοπτέρων Romeo της Sikorsky. Άλλο να λες ότι ο Κλάδος ΔΕΝ χρειάζεται τα ελικόπτερα, κι άλλο ότι κατά την υποκειμενική σου άποψη α) δεν αποτελούν προτεραιότητα και β) να διατυπώνεις σκέψεις και προβληματισμούς για το πως αυτή η προμήθεια θα μπορούσε να προσδώσει “το κάτι παραπάνω” στην ελληνική άμυνα (π.χ. με την προσθήκη κατάλληλων βλημάτων μακρού πλήγματος), άρα θα ανέβαινε ως προτεραιότητα.

Πάντα στο επίπεδο της υποκειμενικής θεώρησης και της πρότασης που θα κριθεί από τον εξ ορισμού ειδικό, τον τελικό χρήστη, το Πολεμικό Ναυτικό. Που θα φέρει και την τελική ευθύνη της επιλογής ή μη ενός συστήματος. Διότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι, σε μεγάλο βαθμό εμπίπτουμε σε μια κατηγορία που κινείται μεταξύ του “έπεα πτερόεντα” και του… “scripta manent“!

Η κριτική είναι ασφαλώς πολύ πιο εύκολη με δημοσιογραφικούς όρους. Άρα, ένας βαθμός αυτοσυγκράτησης και αυτοπεριορισμού, με εμφανή συναίσθηση της σχετικότητας κάθε άποψης που διατυπώνεται, είναι απαραίτητη. Όχι μόνο λόγω της μειονεκτικής θέσης στην οποία βρίσκεται ένα Γενικό Επιτελείο στον επικοινωνιακό τομέα…

Η δημοσιογραφική άνεση στη διατύπωση του ενός ή του άλλου επιχειρήματος, απλώς δε υφίσταται για τη στρατιωτική ηγεσία. Ο δε “παιδευτικός” ρόλος των ΜΜΕ στην ελληνική κοινωνία δεν θα πρέπει να παραγνωρίζεται. Αν εμφανίζεσαι με πομπώδη λόγο και “παπικό αλάθητο“, τότε δεν υπηρετείται καλά η αποστολή της ενημέρωσης. Και αυτό δεν θα μπορούσε να αποτελεί κριτική σε συναδέλφους χωρίς να συνιστά και αυτοκριτική.

Η επιλογή των “ψηφιακών” φρεγατών Belh@rra

Επιστρέφοντας στο θέμα των Belh@rra, πέραν των πιο εξειδικευμένων αναφορών του παρελθόντος και εν όψει τελικής ευθείας με τις διαπραγματεύσεις των δυο πλευρών, ελληνικής και γαλλικής, μπορούμε να πάρουμε θέση αναφορικά με το όλο concept, τη λογική πίσω από την ενασχόληση με αυτή την επιλογή.

Καταρχήν και καταρχάς, έχουμε κατ΄ επανάληψη υποστηρίξει την ανάγκη ύπαρξης δύο πηγών προμηθειών και για τους τρεις Κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων. Έχουμε επιχειρηματολογήσει σχετικά… Ό,τι ισχύει για τον κρίσιμο για το χώρο του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου αεροπορικό Κλάδο, θεωρούμε πως ισχύει και για τις ναυτικές δυνάμεις.

Το ίδιο το Πολεμικό Ναυτικό άλλωστε βγήκε ωφελημένο από αυτή την επιλογή όπως έγινε πράξη από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70 με την ένταξη σε υπηρεσία στις τάξεις του γερμανικής σχεδίασης και ναυπήγησης, συμβατικής πρόωσης υποβρυχίων, καθώς και γαλλικών Ταχέων Σκαφών Κατευθυνομένων βλημάτων που εξοπλίστηκαν με πυραύλους επιφανείας-επιφανείας ΜΜ38 Exocet και Penguin.

Κατά συνέπεια, η επιλογή Belharra βαδίζει επάνω σε αυτή τη λογική και εάν συνδυάζει και το “γεωστρατηγικό στοιχείο”, δηλαδή ένα ευρύτερο πλαίσιο ουσιώδους αμυντικής -και όχι μόνο- συνεργασίας στην περιοχή της Μεσογείου, τόσο το καλύτερο. Κατά την άποψη μας είναι μία πλατφόρμα πολλαπλών ρόλων που έχει τις προδιαγραφές να αναδείξει για άλλη μία φορά την διαχρονική ποιοτική και κατ΄ επέκταση επιχειρησιακή υπεροχή του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, έναντι του τουρκικού.

Χρησιμοποιούμε τη λέξη “διαχρονικού” για τον πολύ απλό λόγο ότι ανεξαρτήτως εξοπλισμού και όπλων, το προσωπικό του ΠΝ υπερείχε ανέκαθεν με αισθητή διαφορά… Σε ποιότητα εκπαίδευσης, επιμόρφωση, δεξιότητες, ταχύτητα και ορθότητα λήψης αποφάσεων, όπως θέλετε ονομάστε το… αν και συνήθως περιγράφεται με τον όρο “Ναυτοσύνη”.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά την τελική διαμόρφωση των ελληνικών σκαφών, έναντι αυτών που θα παραληφθούν από το Γαλλικό Ναυτικό. Θα σταθούμε μόνο σε δύο δυνατά του “χαρτιά” αν και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά που το διαφοροποιούν επιχειρησιακά σε σχέση με οτιδήποτε θα είναι διαθέσιμο στο τουρκικό Ναυτικό για τα επόμενα 20 περίπου χρόνια.

Αναφερόμαστε στους αντιαεροπορικούς πυραύλους ASTER 30 (αντίστοιχων δυνατοτήτων του αμερικανικού SM-2 με μέγιστη ακτίνα 120 χιλιομέτρων και υψηλή ακρίβεια προσβολής και φονικότητα), καθώς και στους στρατηγικής κρούσης MdCN (Scalp Naval). Αρκεί να πείσουμε τους αντιπάλους μας ότι δεν θα διστάσουμε να τα χρησιμοποιήσουμε υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Αν θέλουμε να παράξουμε αποτροπή…

“Πλειοδοσία” δισεκατομμυρίων

Εν κατακλείδι, κι επειδή γράφονται διάφορα σχετικά με το κόστος των δύο Bellh@ra που κάποιοι έχουν ανεβάσει πρόσφατα μέχρι και τα… τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ, φλερτάρει πλέον έντονα με τα όρια της μυθολογίας! Εάν δεν τα έχει παραβιάσει.

Με τόσα χρήματα ας πάμε να τοποθετήσουμε καλύτερα παραγγελία να προμηθευτούμε δυο ολοκαίνουργια αντιτορπιλικά κατευθυνομένων βλημάτων Arleigh Burke… αστακούς! Να καλύψουμε αντιαεροπορικά όλο το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο!

Ας σοβαρευτούμε και ας ορίσουμε τι εντάσσουμε σε κάθε ποσό που… εκτοξεύουμε! Διότι αν εννοούμε το κόστος κύκλου ζωής (life-cycle cost) να ενημερώσουμε ότι με βάση αυτό, το κόστος της προμήθειας κύριου οπλικού συστήματος αντιπροσωπεύει συνήθως το 25-30%!

Το κόστος ναυπήγησης των δυο πλοίων στην ελληνική διαμόρφωση χωρίς όπλα, εκπαιδεύσεις προσωπικού όλων των ειδικοτήτων, παροχής υπηρεσιών τεχνικής υποστήριξης και δημιουργίας υποδομών, σύμφωνα είναι 1,6 δισ. ευρώ (τρεις εκτοξευτές Α50 και ένας Α70, με αναχορηγία 32 όπλων/ 24 Aster 30 και 8 MdCN).

Με την προσθήκη του κόστους όλων των προαναφερόμενων και ανάλογα με τη χρονική διάρκεια υποστήριξης, το ύψος της σύμβασης θα ανέλθει σε 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτή την πληροφορία έχουμε διασταυρώσει από αξιόπιστες στρατιωτικές πηγές και αυτή μεταφέρουμε. Προς διάψευση ή επιβεβαίωση.

Πληροφορία είναι, δεν είδαμε επίσημο έγγραφο να την καταγράφει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όποιος είδε, ας το επικαλεστεί. Αν τα δεδομένα αλλάξουν, διαβεβαιώνουμε ότι θα επανέλθουμε. Υπογραμμίζουμε: Στο ποσό συμπεριλαμβάνεται και υποστήριξη για μερικά χρόνια. Γι΄αυτό όποιος γράφει για κόστη δεν μπορεί απλώς να εκτοξεύει ένα νούμερο, διότι είναι τουλάχιστον ανεύθυνο. Εκτός κι αν δεν αντιλαμβάνεται.

Θα δούμε προσεχώς “γαλλικά FMS”;

Θέλουμε ιδιαίτερα να επισημάνουμε το γεγονός ότι σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν θα υπάρξει κατά τα φαινόμενα χρηματοδοτική πρόταση από τη γαλλική πλευρά. Εάν δεν καταστεί εφικτή η αποδέσμευση κονδυλίων από τα κέρδη της διακράτησης ελληνικών ομολόγων από ευρωπαϊκές χώρες.

Μην το ξεχνάμε αυτό. Μπορεί αν υπάρχουν ενστάσεις, αλλά δεν αποκλείεται να προκύψει χρονικό σημείο που θα ανακαλύψουν την ίδια μέθοδο και οι ενιστάμενοι για να προωθήσουν τα συμφέροντα της δικής τους αμυντικής βιομηχανίας. Σε εποχές ισχνών αγελάδων να θυμίσουμε… Άρα ας μη βιαζόμαστε.

Όσον αφορά την εναλλακτική χρηματοδοτική πρόταση για το πρόγραμμα από γαλλικής πλευράς, επειδή υπό την παρούσα δημοσιονομική συγκυρία η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να εξασφαλίσει κονδύλια αυτού του ύψους, να υπενθυμιστεί επίσης ότι στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με την αμερικανική -κυρίως- αμυντική βιομηχανία, σε πολλές χώρες (Ινδία, Αίγυπτος), οι Γάλλοι πλέον προσφέρουν και δυνατότητα χρηματοδότησης μέσω προγραμμάτων τύπου FMS.

Άρα και σε αυτό το σημείο υπάρχει εκκρεμότητα. Ενδεικτικό της νέας αυτής γαλλικής “πολιτικής βελτίωσης” της ανταγωνιστικότητας των προϊόντων τους, είναι η υπογραφείσα συμφωνία με το Μαρόκο για την προμήθεια αυτοκινούμενων πυροβόλων aesar και αντιαεροπορικών πυραύλων VL MICA. Κάθε μία από τις αντίστοιχες συμβάσεις είναι ύψους 200 εκατομμυρίων ευρώ και η χρηματοδότησή τους έχει διασφαλιστεί μέσω της PNB Paribas…

www.defencepoint.gr