Παρακολουθώ, όπως όλοι, την αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τόσο στην πράξη όσο και ιδεολογικά. Βλέπω μια ικανοποίηση σε λαϊκό, κυρίως, επίπεδο από αυτήν την διαλυτική πορεία. Είναι λάθος η ικανοποίηση.

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής- ότι και να σας λένε οι πολιτικοί- πέραν της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτής, έστω, της ανούσιας, προβληματικής και ό,τι άλλο θέλετε πείτε, συμμετοχής. Και αυτό φαίνεται με την κρίση.

Αν από κάπου τύχει οικονομικής ενίσχυσης (μικρής, ανεπαρκούς ότι και νάναι, πάντως θα είναι ενίσχυση) αυτή θα έρθει από την Ε.Ε.

Ακόμη και στον τομέα της Άμυνας ή της εξωτερικής πολιτικής. Ποια δυνατότητα θα είχε η χώρα εκτός της Ευρώπης; Μεγαλύτερη ή μικρότερη; Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής η συμμετοχή στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης παρέχει στην Ελλάδα μια ήπια ισχύ.

Στην άμυνα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα αλλά σε θέματα ασφάλειας, όπως η αντιμετώπιση του υβριδικού πολέμου στον Έβρο, αυτό το λίγο που παρείχε η Ένωση ήταν κάτι σε σχέση με το τίποτα στην περίπτωση που ήμασταν εκτός.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήπιας ισχύος που προσδίδει στη χώρα η συμμετοχή στην Ένωση είναι η Αλβανία. Τις τελευταίες ημέρες υπήρξε αρνητική κριτική της συναίνεσης της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας με το επιχείρημα ότι ενώ η Αλβανία υποστηρίζεται από την Ελλάδα, είναι υποχείριο της Τουρκίας.

Δυστυχώς, έτσι είναι. Υπάρχει, όμως, άλλος τρόπος να χαλαρώσουν τα τουρκικά δεσμά στην Αλβανία πέραν της ένταξής της στην Ευρώπη και της αναγκαστικής, εκ του λόγου αυτού, προσαρμογής της στην ευρωπαϊκή και όχι την τουρκική πολιτική;

Εκεί που η Ελλάδα θα πρέπει να δει τι θα γίνει είναι με τις ΗΠΑ του Τράμπ. Η σχέση Τράμπ- Ερντογάν είναι δεμένη με οικονομικά συμφέροντα και μια επανεκλογή του αμερικανού προέδρου είναι επικίνδυνη δεδομένου, μάλιστα, ότι θα είναι η τελευταία του θητεία που σημαίνει ότι μπορεί να είναι πιο απρόσεκτος στην εξωτερική του πολιτική.

Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν την Ελλάδα σε μια κλιμάκωση της αντιπαράθεσής της με την Τουρκία. Αυτά τα θέματα αποσαφηνίζονται όταν παραχωρείς διευκολύνσεις σε μια δύναμη. Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι στην αμυντική συμφωνία Ελλάδας- ΗΠΑ υπάρχει κάποια πρόβλεψη πέραν των ωραίων λόγων.

Η Ελλάδα αμυντικά θα αντιμετωπίσει μόνη μια κρίση με την Τουρκία. Αλλά πώς να την αντιμετωπίσει αν αντί να βελτιώσει το επίπεδο εξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, αναγκάζεται να το μειώσει λόγω της αναμενόμενης οικονομικής κρίσης;

Τέλος, το μόνο παρήγορο στοιχείο της ειδησεογραφίας των τελευταίων ημερών είναι η προώθηση του East MEd. Και δεν είναι παρήγορο επειδή, απλώς, προωθείται η διαδικασία. Αλλά επειδή η Ελλάδα μόνη της δεν μπορεί να λαμβάνει τέτοιας σημασίας αποφάσεις αν δεν ενθαρρύνεται από τους ενδιαφερόμενους.

Και οι ενδιαφερόμενοι εν προκειμένω είναι και η Ε.Ε. και οι ΗΠΑ. Για τον Τραμπ αυτόν καθ’ αυτόν δεν ξέρω. Αυτός είναι πρώτα φίλος του Ερντογάν και μετά πρόεδρος των ΗΠΑ.