Η Ντόρα Μπακογιάννη και οι άλλοι εκπρόσωποι της σχολής του δήθεν «ρεαλισμού» στην εξωτερική πολιτική, όποτε αναφέρονται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ξεκινούν την τοποθέτησή τους με το γνωστό «ποίημα» – ότι είμαστε καταδικασμένοι λόγω της γεωγραφίας και της Ιστορίας να ζούμε με την Τουρκία ως γείτονα, και επομένως δεν υπάρχει άλλη ρεαλιστική λύση παρά να βρούμε τρόπο να εξομαλύνουμε τις διμερείς μας σχέσεις και να μειώσουμε τη μεταξύ μας ένταση. Η σχολή αυτή υποστηρίζει πως ακόμη κι αν η Ελλάδα κέρδιζε έναν σύντομο πόλεμο απέναντι στην Τουρκία, δεν θα έλυνε δια παντός τα προβλήματά της με τους γείτονες. Η Τουρκία, επειδή είναι μεγάλη, υπερήφανη και ισλαμοφασιστική χώρα, δεν θα αποδεχόταν την ήττα της αλλά θα επιζητούσε να πάρει τη ρεβάνς με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα, και αυτό θα μας οδηγούσε σε μια δαπανηρή κούρσα εξοπλισμών την οποία εκ των πραγμάτων θα χάναμε λόγω του πληθυσμιακού και οικονομικού μεγέθους μας.

Σε αυτό το σκεπτικό βασίζεται η άποψη της Μπακογιάννη και των άλλων «ρεαλιστών» ότι με την Τουρκία δεν μπορεί να υπάρξει στρατιωτική λύση, παρά μόνο πολιτική. Παραβλέπουν όμως το αντίστροφο πρόβλημα – ότι ακόμη κι αν η Ελλάδα υποχωρήσει σε κάποιες τουρκικές αξιώσεις και δεχτεί ακόμη και να απεμπολήσει κυριαρχικά της δικαιώματα με την ελπίδα να κερδίσει τη μόνιμη ειρήνη, κανείς δεν εγγυάται ότι η Τουρκία θα ικανοποιηθεί. Αντιθέτως, η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών δείχνει πως ο κατευνασμός ανοίγει την όρεξη των Τούρκων για περισσότερες διεκδικήσεις σε βάρος μας. Άλλωστε ο Ερντογάν έχει δηλώσει ξεκάθαρα πως «τα συμφέροντα της χώρας μας συγκρούονται με τα συμφέροντα άλλων χωρών».

Προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δεν προτίθεται να αντιδράσει στρατιωτικά ΠΟΤΕ και σε ΚΑΜΙΑ τουρκική πρόκληση σε βάρος μας. Πιθανότατα έχει ήδη συμφωνήσει να εκχωρήσει κυριαρχικά μας δικαιώματα στους Τούρκους, και απλώς μας προετοιμάζει ψυχολογικά για αυτή την εξέλιξη, όπως έγινε και με την προδοσία της Μακεδονίας το 2018-19. Ο πιο ανώδυνος τρόπος να σερβιριστεί στον ελληνικό λαό η νέα εθνική ήττα, είναι με την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, διότι τότε θα μπορούν να επιρριφθούν οι ευθύνες της ήττας σε ένα απρόσωπο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο. Είναι σχεδόν βέβαιο όμως ότι στη Χάγη δεν θα τεθούν μόνο η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ αλλά και πολλές άλλες πάγιες διεκδικήσεις της Άγκυρα όπως π.χ. το εύρος του εναέριου χώρου μας, το καθεστώς 100 ακατοίκητων βραχονησίδων κ.ά. 

Αλλά ακόμη κι αν η Τουρκία κερδίσει τα πάντα στη Χάγη, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι την επόμενη μέρα θα σταματούσαν ως δια μαγείας οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και οι τουρκικές υπερπτήσεις στα νησιά μας; Φυσικά και όχι! Η Τουρκία απλώς θα πατούσε πάνω στην ήδη υπάρχουσα απόφαση της Χάγης για να μας σπρώξει να ξαναπάμε στο Διεθνές Δικαστήριο και για άλλες διεκδικήσεις της, όπως π.χ. η πλήρης αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, το καθεστώς στην Ανατολική Θράκη, η ιδιοκτησία 18 κατοικημένων νησιών (Οινούσες, Φούρνοι κ.λπ.), ο διαμοιρασμός της Κρήτης κ.ά. Δεν υπάρχει τέλος στις τουρκικές αξιώσεις σε βάρος της χώρας μας, διότι πολύ απλά ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας δεν είναι η ειρηνική συμβίωση μαζί μας αλλά η πλήρης δορυφοροποίησή μας και εν τέλει η υποταγή μας. Η Τουρκία ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να εξημερωθεί ούτε να μας αγαπήσει ό,τι κι αν της δώσουμε. Και βέβαια δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ τις στρατιωτικές προκλήσεις και παραβιάσεις στο Αιγαίο ακόμη κι αν της χαρίσουμε όλα όσα διεκδικεί. Όσοι νομίζουν ότι μπορούν να εξημερώσουν το τουρκικό θηρίο ταϊζοντάς το, είναι είτε αφελείς είτε ανιστόρητοι, ή εξυπηρετούν δόλιους αντεθνικούς σκοπούς.

Είδαμε όλοι τους τελευταίους μήνες την αφόρητη πίεση που ασκεί η Τουρκία σε βάρος του ελληνισμού στον Έβρο, στο Ανατολικό Αιγαίο αλλά και στην Κύπρο. Είναι σαφέστατο πλέον ότι οι Τούρκοι δεν πιέζουν διότι θέλουν χρήμα από την Ευρώπη. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαν να πιέσουν και τη Βουλγαρία – Ευρώπη είναι κι αυτή. Στόχος τους είναι η Ελλάδα και η Κύπρος και αυτό είναι εμφανές από την ξεκάθαρα πολεμική κλιμάκωση με τις καταδιώξεις και τους εμβολισμούς σκαφών του Λιμενικού, με τα πυρά προς τις ελληνικές περιπόλους, με την κατάληψη ελληνικού εδάφους στον Έβρο, και με τις συνεχείς υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών και drones πάνω από τον Έβρο και τα νησιά μας.

Η πρόσφατη κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου διεθνώς αφήνει παγερά ασυγκίνητη την Άγκυρα, διότι ο Ερντογάν δεν σκέφτεται και δεν σχεδιάζει με ορίζοντα μηνών ή χρόνων, αλλά με ορίζοντα δεκαετιών. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι η Τουρκία αντιλαμβάνεται το γεωπολιτικό παιγνίδι των υδρογονανθράκων με τον ελληνισμό ως ένα παιγνίδι ΜΗΔΕΝΙΚΟΥ ΑΘΡΟΙΣΜΑΤΟΣ – δηλαδή ό,τι χάνει η μία πλευρά είναι κέρδος οπωσδήποτε για την άλλη. Ο πρωταρχικός στόχος των Τούρκων ΔΕΝ είναι να αρπάξουν από τον ελληνισμό όσα περισσότερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων μπορούν για να βγάλουν οι ίδιοι χρήματα. Με ένα ΑΕΠ που φτάνει τα 850 δις ετησίως, δεν πάσχουν για 150 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο που θα είναι τα μισά ετήσια έσοδα της Κυπριακής Δημοκρατίας από το φυσικό αέριο μετά το 2023. Οι Τούρκοι πιέζουν, εκβιάζουν και τραμπουκίζουν την Κυπριακή Δημοκρατία επειδή πολύ απλά θέλουν να της ΣΤΕΡΗΣΟΥΝ τα χρήματα που δικαιούται. Αν υποθέσουμε ότι π.χ. η Αίγυπτος ήταν εκείνη που συμπεριφερόταν αρπακτικά έναντι της Κύπρου και αξίωνε με τσαμπουκά να πάρει αυτή ΟΛΑ τα έσοδα από τα κοιτάσματα της κυπριακής ΑΟΖ, οι Τούρκοι δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα. Θα ήταν ικανοποιημένοι και δεν θα έστελναν κανένα πλωτό γεωτρύπανο για να διεκδικήσουν κι αυτοί μερίδιο. Θα προτιμούσαν δηλαδή οι Τούρκοι να εκμεταλλευτούν ένα κοίτασμα στην Ανατολική Μεσόγειο οι Λίβυοι, οι Αιγύπτιοι, οι Λιβανέζοι, οι Ισραηλινοί ή ακόμη και οι Εσκιμώοι, παρά να το εκμεταλλευτούν οι Έλληνες. 

Από τη στιγμή που άρχισαν να γίνονται γνωστά τα θαλάσσια πεδία της Ανατολικής Μεσογείου όπου πιθανώς να υπάρχουν πολύ μεγάλα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων, οι Τούρκοι στρατηγικοί σχεδιαστές αντελήφθησαν ότι για μία ακόμη φορά η ίδια η γεωγραφία τούς έπαιξε πολύ άσχημο παιγνίδι – τα πλουσιότερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων εκτιμάται ότι βρίσκονται σε σημεία της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ τα οποία αφενός είναι πολύ απομακρυσμένα από την Τουρκία και αφετέρου καλύπτονται από μεγάλα επιμήκη νησιά (Κύπρος και Κρήτη) τα οποία ενεργούν σαν ασπίδες προστασίας. Χειρότερη περίπτωση για τους Τούρκους δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Θα ήταν απείρως ευκολότερο γι’ αυτούς να αρπάξουν ένα ελληνικό κοίτασμα αν αυτό βρισκόταν π.χ. κοντά στη Λέσβο, παρά τώρα που βρίσκεται νοτίως της Κρήτης. Η λύση που βρήκαν οι Τούρκοι σ’ αυτό το πρόβλημα φανερώνει το βαθύ μίσος που τρέφουν για τον ελληνισμό. Με την αυθαίρετη χάραξη της δικής τους ΑΟΖ που έκαναν στην Ανατολική Μεσόγειο, ουσιαστικά «χαρίζουν» επιπλέον ΑΟΖ στις άλλες χώρες την οποία κλέβουν από την Ελλάδα και την Κύπρο – με την τουρκική άποψη περί ΑΟΖ η Λιβύη κερδίζει περί τα 39.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, η Αίγυπτος περί τα 21.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα, το Ισραήλ 4.600 τετραγωνικά χιλιόμετρα και ο Λίβανος 3.900 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Δηλαδή οι Τούρκοι κάνουν τους χουβαρντάδες μοιράζοντας αριστερά και δεξιά την ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ για να δελεάσουν τις άλλες χώρες της Μεσογείου να συμφωνήσουν στην καταλήστευση του ελληνισμού, και είναι ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΟ να καταφέρουν να τις προσεταιριστούν τελικά και να τις στρέψουν εναντίον μας. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε αυτή την τουρκική στρατηγική ούτε να θεωρούμε ότι «κινείται στα όρια της φαιδρότητας» όπως δήλωσαν με περισσή αφέλεια κάποιοι Έλληνες αξιωματούχοι. 

Το ελληνικό πολιτικό, διπλωματικό και δημοσιογραφικό προσωπικό δεν δείχνει να έχει αντιληφθεί ποια είναι η πραγματική πρόθεση των Τούρκων, ότι δηλαδή παίζουν κατ’ ουσίαν καταστροφικό παιγνίδι σε βάρος μας χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα να κερδίσουν οικονομικά οι ίδιοι, αλλά γεωπολιτικά. Πολλοί Έλληνες έχουν πιστέψει το παραμύθι που πουλάει η Άγκυρα, ότι δηλαδή η πειρατεία που κάνουν οι Τούρκοι στην κυπριακή και ελληνική ΑΟΖ οφείλεται στο ότι θέλουν μερίδιο από τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου. Τότε όμως γιατί στο τουρκολιβυκό μνημόνιο φρόντισαν να δώσουν στη Λιβύη του Σάρατζ όλα τα βυθοτεμάχια της ελληνικής ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης; Τι τους ενδιέφερε τους Τούρκους ποιος θα εκμεταλλευτεί ένα βυθοτεμάχιο κοντά στη Γαύδο αφού οι ίδιοι δεν έχουν (φαινομενικά) καμία αξίωση σ’ αυτό; Γιατί επαναλαμβάνουν διαρκώς την εξωφρενική άποψή τους ότι τα νησιά, όσο μεγάλα κι αν είναι, δεν δικαιούνται να έχουν ΑΟΖ, δείχνοντας ουσιαστικά την Κρήτη και την Κύπρο; Γιατί επαναφέρουν κάθε τόσο το ανιστόρητο επιχείρημα ότι η Ελλάδα κατέχει παράνομα όλη την Κρήτη και ότι κανονικά δικαιούται μόνο το ένα τέταρτο από το νησί και πρέπει να δοθεί τμήμα του στην Τουρκία, στη Βουλγαρία και στη Σερβία; Και γιατί απειλούν και προειδοποιούν ότι θα δανείσουν στους Λίβυους τουρκικά ερευνητικά σκάφη και πλωτά γεωτρύπανα για να κάνουν έρευνες για λογαριασμό της Τρίπολης ΝΟΤΙΩΣ της Κρήτης; 

Η απάντηση είναι προφανής – αυτό που νοιάζει κυρίως τους Τούρκους ΔΕΝ είναι τόσο να βγάλουν χρήματα οι ίδιοι, αλλά να αποτρέψουν πάσει θυσία τον ελληνισμό να βγάλει χρήματα ώστε να μην υπάρξει ποτέ περίπτωση να ενισχυθεί μελλοντικά και να σηκώσει κεφάλι. Γι’ αυτό εμποδίζουν συστηματικά την Ελλάδα να αξιοποιήσει ακόμη και τους υδρογονάνθρακες στα νοτιοδυτικά της Κρήτης, εκεί όπου δεν φτάνει η «γαλάζια πατρίδα» και όπου έχουν εντοπιστεί τεράστια κοιτάσματα φυσικού αερίου αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Μην εκπλαγούμε καθόλου αν αύριο η Τουρκία ασκήσει μεγάλη πίεση και στην Ιταλία να αμφισβητήσει ακόμη και τα βυθοτεμάχια που έχουμε ορίσει στο Ιόνιο πέλαγος. Ήδη οι Ιταλοί δεν δείχνουν πρόθυμοι να συμφωνήσουν μαζί μας για τον καθορισμό ΑΟΖ. Αν πάρουν και γερά οικονομικά ανταλλάγματα από τους Τούρκους στο μέλλον, κανείς δεν ξέρει τι αξιώσεις μπορεί να εγείρουν κι αυτοί σε βάρος μας.

Για τους Τούρκους είναι κέρδος το να χάσει ο ελληνισμός έσοδα από τους υδρογονάνθρακες, ανεξαρτήτως του ποιος θα τα κερδίσει. Άρα ΔΕΝ είναι η απληστία που σπρώχνει τον Ερντογάν να ακολουθεί πολιτική τραμπούκου και ληστή απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο και να στέλνει πλωτά γεωτρύπανα στις αντίστοιχες ΑΟΖ, αλλά το ανθελληνικό μίσος που τρέφει και η έγνοια του να μην επιτρέψει στον ελληνισμό να ισχυροποιηθεί οικονομικά. Δεν είναι τυχαίο που δήλωσε πρόσφατα πως «σε ό,τι αφορά την Ανατολική Μεσόγειο, για κάθε πρόβλημα που θα αποφύγουμε να αντιμετωπίσουμε, στο μέλλον θα χρειαστεί να πληρώσουμε μεγαλύτερο λογαριασμό». Δηλαδή, με άλλα λόγια, ή στραγγαλίζουμε τώρα Ελλαδίτες και Κύπριους ή θα τους βρούμε αργότερα μπροστά μας πολύ ισχυρότερους. Οι Τούρκοι δεν θέλουν απλώς να μας ληστέψουν, αλλά να μας «υποδουλώσουν» γεωπολιτικά, να μας καταδικάσουν σε καθεστώς εσαεί υποτέλειας και εξάρτησης από το οθωμανικό άρμα για να πετύχουν τον ρόλο της περιφερειακής Δύναμης που οραματίζονται. Με έναν τέτοιο γείτονα που κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη πώς θα μας βλάψει και θα μας υποτάξει, άραγε τι συνεννόηση μπορεί να γίνει; Όσο γρηγορότερα το αντιληφθούν αυτό οι εγχώριοι δήθεν «ρεαλιστές» που νομίζουν αφελώς πως ο Τούρκος γαβγίζει επειδή νιώθει αδικημένος, τόσο πιθανότερο είναι να συμφωνήσουμε επιτέλους σε μια πραγματικά ρεαλιστική εθνική στρατηγική έναντι της γείτονος.

Με την Τουρκία δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει σχέση φιλίας και συνεργασίας, παρά μόνο σχέση ισχύος. Αν απλώσουμε φιλικά το χέρι μας προς τη μεριά της για να της χαρίσουμε κάτι, είναι βέβαιο ότι θα το δαγκώσει. Επομένως, για να έχουμε ησυχία με την Τουρκία, η λύση δεν είναι να υποχωρούμε διαρκώς στους τσαμπουκάδες της για να την κατευνάσουμε, αλλά να την κάνουμε να μας φοβάται. Γενικά τις γειτονικές της χώρες η Τουρκία είτε τις φοβάται (και επομένως τις σέβεται), είτε τις χειραγωγεί και τις υποτάσσει. Μέση λύση δεν υπάρχει, είτε στην Άγκυρα κυβερνά ένα ισλαμοφασιστικό καθεστώς όπως του Ερντογάν, είτε ένα μιλιταριστικό φασιστικό καθεστώς όπως των κεμαλιστών. Γι’ αυτό βλέπουμε την Τουρκία να φέρεται διαφορετικά σε κάθε γείτονά της. Τη Συρία τη βιάζει κανονικά, ενώ τη Ρωσία τη φοβάται και τη σέβεται. Την Ελλάδα επιχειρεί να τη χειραγωγήσει, ενώ το Ισραήλ το φοβάται και το αφήνει στην ησυχία του. Την Κύπρο την κακοποιεί καθημερινά, ενώ την Αίγυπτο τη φοβάται και αποφεύγει να τη θίξει. Η Τουρκία καταλαβαίνει μόνο τη γλώσσα της ισχύος – ή θα σε φοβάται ή θα σε ποδοπατήσει. Πάντα έτσι ήταν αυτό το ελεεινό βάρβαρο έθνος, και έτσι θα συνεχίσει να είναι για όσο καιρό βρίσκεται δίπλα μας και δεν επιστρέφει στις στέπες της κεντρικής Ασίας από όπου μας κουβαλήθηκε.

Stirlitz