Τις μέρες αυτές το ενδιαφέρον μονοπωλεί η αποχώρηση του κου Τσιόδρα από την καθημερινή μας ενημέρωση. Το βιογραφικό του κου Τσιόδρα το ξέρουμε πια όλοι. Αποφοίτησε από την Ιατρική του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, έφτασε από το αγροτικό ιατρείο του Άστρους Κυνουρίας και το Κέντρο Υγείας Μεσσήνης μέχρι το Harvard και ξαναγύρισε πίσω ως καθηγητής Λοιμωξιολογίας και πρόσφατα επικεφαλής της αντιμετώπισης της επιδημίας.

Έχουν γραφτεί πια χιλιάδες κείμενα γι’ αυτόν. Εγώ θα πω μόνο το παρακάτω. Ότι όχι μόνο ήταν άριστα διαβασμένος, όχι μόνο ήταν άριστα ενημερωμένος, όχι μόνο παρακολουθούσε τις αντιδράσεις του ιατρικού κόσμου και απαντούσε έγκαιρα και έγκυρα σε αυτές. Αλλά τόλμησε να πει δημόσια κάτι που σπάνια ακούς στην Ελλάδα παρότι ήταν ο πιο ειδικός. Είπε δημόσια στη χώρα της ξερολίασης «δεν το γνωρίζω» και «θα το ερευνήσω».

Αλλά το σημερινό άρθρο μου δεν θα μιλήσει για τον κο Τσιόδρα. Θα ήταν τεράστια κοινοτυπία. Γιατί δεν ήταν μόνος του. Η επιτυχία της χώρας ήταν συλλογική προσπάθεια. 
Όλως τυχαίως γνωρίζω δύο από τους ανθρώπους που βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή στις κατάλληλες θέσεις και είναι και αυτοί υπεύθυνοι των αποφάσεων που ελήφθησαν.
Δεν θα πω τα ονόματά τους, γιατί δεν έχει σημασία, απλά θα καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία από τη συνύπαρξή μου στον ίδιο επαγγελματικό ή και προσωπικό χώρο με αυτούς.

Και τους δύο τους γνωρίζω από τότε που ήμουν φοιτητής. Ο πρώτος είχε μόλις έρθει στο νοσοκομείο που έκανα τις «κλινικές» μου, ως επιμελητής της Παθολογικής τότε. Επειδή δουλεύαμε αρκετά χρόνια στον ίδιο εργασιακό χώρο, αν και σε διαφορετικά τμήματα χωρίς προσωπική επαφή, παρακολουθούσα χρόνια την πορεία του χωρίς να έχουμε ποτέ προσωπική σχέση. 
Τον είδα ξανά στην πανδημία να προΐσταται στις συνεδριάσεις για αυτήν και να μας ενημερώνει καθημερινά σχεδόν από τα τηλεοπτικά κανάλια για τον ιό.
Ένα πράγμα μόνο θα πω ότι λέγαμε γι’ αυτόν από τότε που πρωτοήρθε στο νοσοκομείο νέος τότε επιμελητής, έως τώρα που είναι καθηγητής. Ότι «Είναι από τους καλύτερους παθολόγους του νοσοκομείου». Όταν θέλαμε μια έγκυρη γνώμη ακόμα και για δικούς μας ανθρώπους είναι ένας από αυτούς που ρωτούσαμε πρώτον. 

Συναντιόμασταν ως άγουρα φοιτητάρια, σταθερά κάθε Κυριακή μεσημέρι στα Ψηλά Αλώνια κουβαλώντας τρεις συνήθως εφημερίδες. Την «Καθημερινή», το «Βήμα της Κυριακής» και την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία». Στο τραπέζι πάντως έπαιζαν όλα τα έντυπα. Ακόμα και ο «Ριζοσπάστης». Πάντα ανοιχτόμυαλος, διάβαζε διαφορετικές γνώμες από διαφορετικούς χώρους για να βγάζει συμπέρασμα. Κουβεντιάζαμε ώρες επί ωρών για τα πολιτικά, αλλά και για οτιδήποτε άλλο κουβεντιάζουν οι φοιτητές μεταξύ τους. Πρόκειται ίσως για τον πιο ευρυμαθή άνθρωπο που γνωρίζω. Με ενδιαφέροντα τη ζωγραφική, το διάβασμα, την τέχνη.

για τη συνέχεια AthensVoice