Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ. 

Ο Αριστείδης Χατζής , που φέρεται ως συντάκτης του βέβηλου κειμένου για τον Καποδίστρια, στο όνομα της Επιτροπής για τον εορτασμό της Επετείου των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 , είναι ο κινητήριος νους στη μη κερδοσκοπική οργάνωση ΚΕΦΙΜ, που έχει ως σκοπό τη μελέτη και τη διάδοση του φιλελευθερισμού, νοουμένου στην εκδοχή του διεθνούς φιλελευθερισμού της Σχολής του Σικάγου. Η οργάνωση αυτή δραστηριοποιείται μέσα στον πανεπιστημιακό κυρίως χώρο και στρατολογεί φοιτητές στις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού, με την αξιοποίηση κάθε δυνατού πλεονεκτήματος που παρέχει η εύνοια του ακαδημαϊκού δασκάλου και η συνεργασία με ξένες οργανώσεις του διεθνούς νεοφιλελευθερισμού, που συγχέεται σήμερα με την παγκοσμιοποίηση και τα εθνομηδενιστικά ιδεολογήματα.

Υπάρχει, κατ’ αρχήν, ένα θέμα δεοντολογίας, κατά πόσο ένας καθηγητής Πανεπιστημίου έχει το δικαίωμα να κάνει κατάχρηση της θέσεώς του για να επιδίδεται σε ιδεολογική προπαγάνδα, μέσω οργανώσεων που ο ίδιος συστήνει και προάγει στο Πανεπιστήμιο, συνεργαζόμενος μάλιστα με ξένα κέντρα ιδεολογικής προπαγάνδας.

Είναι πολύ διαφορετική η διεθνής συνεργασία και δραστηριότητα που αναφέρεται σε επιστημονικούς σκοπούς, και πολύ διαφορετική η απροκάλυπτη προπαγάνδα, που εκφεύγει των ορίων της πανεπιστημιακής τάξεως. Το ΚΕΦΙΜ, άλλωστε, δεν περιορίζεται στην απλή προπαγάνδα. Προσφέρει ευκαιρίες προσωπικής ανελίξεως και σταδιοδρομίας, μέσα από τις Ευρωπαϊκές κυρίως αλλά και άλλες διεθνείς συνεργασίες και εξασφαλίζει, με άξονα τις ιδέες του νεοφιλελευθερισμού, αλλά, όπως αποδεικνύεται, και του εθνομηδενισμού και του λεγόμενου “πολύ πολιτισμού”.

Οι ευκαιρίες δεν προσφέρονται γενικά σε όλους τους φοιτητές του Πανεπιστημίου, αλλά στους ιδεολογικούς προσήλυτους του ΚΕΦΙΜ .

Η περίπτωση του Αριστείδη Χατζή δεν είναι η μόνη στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι που λειτουργούν με λιγότερο απροκάλυπτο τρόπο, αλλά εξυπηρετούν τους ίδιους περίπου σκοπούς. Αντί δηλαδή τα Πανεπιστήμια να είναι χώροι ελεύθερης παραγωγής σκέψεως και, γιατί όχι, και ιδεολογίας, χρησιμοποιούνται καταχρηστικά ως χώροι ιδεολογικής αλώσεως των φοιτητών από ακαδημαϊκούς δασκάλους, που λειτουργούν ως πράκτορες και ανταποκριτές ξένων κέντρων και ξένων ιδεολογιών και επιδιώξεων.

Αυτό που συμβαίνει από δεξιά με τον Αριστείδη Χατζή, συμβαίνει και από αριστερά, με άλλη φρασεολογία, αλλά με την ίδια κατάληξη, τον εθνομηδενισμό. Η εξήγηση βρίσκεται στην παγκοσμιοποίηση και στα ιδεολογήματα της.

Στην προπαγάνδα για τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό και στη διεθνοποίηση και τον πολυπολιτισμό, που συγχέει σκοπίμως τον παλαιό διεθνισμό της Αριστεράς, που αναφερόταν σε έθνη, λαούς και εθνικά κράτη, με τον νέο διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης, που αναφέρεται στο άτομο και στα δήθεν οικουμενικά δικαιώματα του ατόμου, πάνω από κράτη και εθνικά σύνορα.

Με πρόσχημα τον κάλπικο αυτόν διεθνισμό, δεξιά και αριστερά συγκλίνουν στον πόλεμο κατά του έθνους και του εθνικού κράτους, το οποίο παρουσιάζουν ως δήθεν ιστορικά παρωχημένο.

Στην προβολή των ιδεών αυτών, έρχεται σ’ επικουρία η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία παρέχει, υποτίθεται, την προοπτική μιας υπερεθνικής υπερβάσεως. Τι θα είναι όμως η Ευρώπη; Ένα αμάλγαμα ενός δήθεν Ευρωπαϊκού λαού, που δεν υπάρχει, ή μια συμπολιτεία των εθνών και των εθνικών κρατών που τη συναποτελούν;

Δεν μπορεί να είναι κανείς ευχαριστημένος από τη σημερινή Ευρώπη, που ταυτίστηκε, ως μη όφειλε, με την παγκοσμιοποίηση. Η κρίση του κορωνοϊού και πώς τελικά θα την αντιμετωπίσει, θα κρίνει πολλά για το μέλλον της.

Η κατάσταση που επικρατεί στα Πανεπιστήμια, με την παρουσία από δεξιά και από αριστερά, καθηγητών εθνομηδενιστών, που κηρύσσουν απροκάλυπτα την εθνική αποδόμηση και προσπαθούν, στο πνεύμα αυτό, να παραχαράξουν την Ελληνική ιστορία, είναι απίστευτο σκάνδαλο και εθνικό όνειδος.

Ζήσαμε στο παρελθόν τον “συνωστισμό ” της Μαρίας Ρεπούση και τις θεωρίες του Αντώνη Λιάκου, ότι το Ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση του 1821. Και ποιος και γιατί έκανε τότε την Επανάσταση;

Ερχεται τώρα ο Αριστείδης Χατζής και η Επιτροπή για τα 200 χρόνια από το 1821 και μιλούν απαξιωτικά για τον μεγάλο αυτό Έλληνα, που πρόσφερε τόσα στην Ελλάδα και τον αποκαλεί δικτάτορα. Η Επιτροπή αυτή είναι ήδη απαξιωμένη στη συνείδηση των Ελλήνων. Οι ύβρεις κατά του Καποδίστρια επιβεβαίωσαν τους φόβους, που είχαν δημιουργηθεί από την πρώτη στιγμή, όταν ανακοινώθηκε η σύνθεση της Επιτροπής.

Η πλειοψηφία των μελών της, είχε ήδη συγκεκριμένη ταυτότητα. Ηταν φανερό ότι ανομολόγητος στόχος της Επιτροπής δεν είναι ο εορτασμός των 200 χρόνων από την Επανάσταση, για να δοξασθούν αυτοί που αγωνίσθηκαν και να φρονηματισθούν οι σημερινοί Έλληνες, με το αγωνιστικό πνεύμα του Εικοσιένα.

Αντιθέτως, στόχος είναι να χρησιμοποιηθεί η επέτειος των 200 χρόνων για να επανερμηνευθεί το Εικοσιένα, μέσα από το πρίσμα των σημερινών ιδεολογημάτων της “πολυπολιτισμικής” κοινωνίας και του νέου “πατριωτισμού”.

Λογικά ο Πρωθυπουργός που διόρισε την Επιτροπή αυτή, θα έπρεπε άμεσα και να εκδιώξει απ αυτήν τους υβριστές του Καποδίστρια. Πώς θα το κάνει, όμως, όταν αυτός έχει την ευθύνη της επιλογής τους και όταν ο ίδιος, λίγους μήνες πριν, είχε δηλώσει ότι “είναι υπερήφανος που βλέπει την Ελληνική κοινωνία να μεταλλάσσεται σε πολυπολιτισμική”;

Η Επιτροπή είναι γι’ αυτό ακυρωμένη στη συνείδηση του Ελληνικού λαού, όσες κοσμικότητες και ψευτο-πανηγυρισμούς και αν κάνει η Γιάννα Αγγελοπούλου. Ο Ελληνικός λαός, σε όλες τις Περιφέρειες της χώρας, στους ιστορικούς χώρους των μαχών και στον Απόδημο Ελληνισμό, θα βρει τους τρόπους να τιμήσει, με γνήσιο εθνικό αίσθημα τους ήρωες του Εικοσιένα και να προβάλλει τα σύμβολα και τις υποθήκες του Εικοσιένα για τους σημερινούς Έλληνες και το εθνικό μέλλον της Ελλάδας .

Οι ανιστόρητοι υβριστές του Καποδίστρια, που αναπαράγουν την προπαγάνδα που οδήγησε στη δολοφονία του, θα αρκούσε να μελετήσουν το μέγα έργο του Καποδίστρια στην Ελβετία για ν’ αντιληφθούν τι ήταν πραγματικά ο Καποδίστριας.

Από που εμπνεύσθηκε το σύστημα των αυτόνομων καντονιών; Προφανώς, από τις Αρχαίες Ελληνικές Συμπολιτείες. Οι Συμπολιτείες ήρθαν, δυστυχώς, με πολύ καθυστέρηση στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Δεν πρόλαβαν τον φοβερό Πελοποννησιακό Πόλεμο και τον άλλο σπαραγμό του Ελληνικού κόσμου, που τον οδήγησε τελικά στην υποδούλωση στους Ρωμαίους .

Ο Καποδίστριας ήταν ο μόνος που μπορούσε να θέσει γερά θεμέλια στο Νεοελληνικό κράτος. Ηταν ένας πολιτικός διεθνούς διαμετρήματος και φλογερός πατριώτης, που δεν αντιμετώπιζε συμπλεγματικά τον πρέσβυ καμίας ξένης δυνάμεως.

Κατήγγειλε γι’ αυτό τους “φιλήκοους των ξένων” ως προδότες. Από τέτοιους “φιλήκοους των ξένων” δολοφονήθηκε, με συνθήματα για δήθεν σύνταγμα και δημοκρατία. Πού να φανταζόταν πως 200 χρόνια μετά, θα βρισκόταν κάποιοι άλλοι φιλήκοοι των ξένων ιδεολογημάτων να τον υβρίσουν, με τα συνθήματα των δολοφόνων του, ως δήθεν δικτάτορα.

Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς ε.τ.