Από Σάββας Δ. Βλάσσης

Με αφορμή την παρατεινόμενη εκκρεμότητα περί την ΕΛΒΟ, την απεργία των εργαζομένων στην ΕΑΒ και την… ησυχία από την ΕΑΣ, θα περιγράψουμε τα βασικά αίτια για τα πτωχά αποτελέσματα στον χώρο της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας, η προσπάθεια στην οποία ξεκίνησε στην δεκαετία του 1970, ως κεντρική πολιτική κυβερνητική επιλογή. Οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια στα διδάγματα από όλη αυτή την μακρά προϊστορία, με κίνδυνο την επανάληψη θεμελιωδών σφαλμάτων από πλευράς αρμοδίων, οι οποίοι ανέκαθεν συνέδεεαν την Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία κατά βάση με τις κρατικές εταιρείες, αδιαφορώντας για την ιδιωτική πρωτοβουλία. Παραλλήλως, επισημαίνουμε ορισμένα στοιχειώδη πράγματα, τα οποία φαίνεται ότι είτε δεν έχουν καταστεί αντιληπτά για το μέλλον των κρατικών αμυντικών βιομηχανιών είτε υπάρχει κρυφή “ατζέντα” με προωθούμενες συμφωνίες “κάτω από το τραπέζι”.

• Η ανάπτυξη της Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας βασίστηκε στις κρατικές βιομηχανίες οι οποίες λειτούργησαν για δεκαετίες με κομματικά κριτήρια, χωρίς ίχνος αξιοκρατίας και με άκρατο συνδικαλισμό.
• Οι εναλλαγές κυβερνήσεων έφερναν κάθε φορά εναλλαγές προσώπων και τοποθέτηση “στο ψυγείο” ακόμη και ικανών στελεχών που είχαν τοποθετηθεί επί προηγούμενης κυβερνήσεως.
• Οι κρατικές εταιρείες χρησιμοποιήθηκαν τις περισσότερες φορές ως “Δούρειος Ίππος” αντιπροσώπων ξένων εταιρειών, για την προώθηση συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων με το πρόσχημα της αναλήψεως κατασκευαστικού έργου.
• Υπήρξε και υπάρχει διαφθορά (σήμερα φυσικά λιγότερη γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα) και συναλλαγές “κάτω από το τραπέζι” στην επιλογή συνεργασιών, υποκατασκευαστών, προμηθείας πρώτων υλών κ.λπ.
• Μετά το φιάσκο του εμβληματικού ARTEMIS 30, ελάχιστες προσπάθειες έγιναν για ανάπτυξη πραγματικών προϊόντων που να τα χρειάζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις αλλά και η διεθνής αγορά. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν υπήρξε καμμία εμπορική επιτυχία.
• Ως κλασικοί δημόσιοι υπάλληλοι, στελέχη και εργαζόμενοι σε αυτές, ελάχιστο ενδιαφέρον επέδειξαν για την επιβίωση και ανάπτυξη των εταιρειών, αδιαφορώντας για τα ελλείμματα και τις ζημιές που φόρτωναν στον Έλληνα φορολογούμενο.
• Μετά από 45 χρόνια λειτουργίας και την υλοποίηση δεκάδων εξοπλιστικών προγραμμάτων με δαπάνη αμέτρητων δισεκατομμυρίων, κανένα ελληνικό μείζον αμυντικό προϊόν με αξιόλογες εξαγωγές, δεν έχει παρουσιαστεί.
• Οι κρατικοδίαιτες βιομηχανίες δεν έχουν ούτε τις δομές ούτε τα κατάλληλα πρόσωπα να ανταποκριθούν στις σύγχρονες ανάγκες. Αναγέννηση της αμυντικής βιομηχανίας με παλιά υλικά κατεδάφισης, δεν μπορεί να υπάρξει.
• Η χώρα έχει μια τελευταία ευκαιρία να ενταχθεί ισότιμα στο νέο Ευρωπαϊκό περιβάλλον της Αμυντικής Βιομηχανίας που σχηματίζεται μέσω συγχωνεύσεων εξαγορών και στρατηγικών συνεργασιών.
• Η Ελλάδα είναι κράτος – μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ και πλην εξαιρέσεων, δεν μπορεί να απομακρυνθεί από αυτούς τους θεσμούς στα εξοπλιστικά.
• Συζητήσεις για πώληση εταιρειών (ΕΛΒΟ σήμερα, παλαιότερα ΕΑΣ) σε εταιρείες χωρών όπως η Κίνα, η Ινδία, το Ισραήλ, η Νότιος Αφρική κ.λπ. οδηγούν αυτομάτως την χώρα σε απομόνωση και ύψωση τείχους από τους Ευρωπαίους και Αμερικανούς, για λόγους διαρροής τεχνολογίας.
• Σε προγράμματα ΝΑΤΟ ή τύπου PESCO, θα είναι αδύνατον να συμμετάσχει η Ελληνική Αμυντική Βιομηχανία όταν θα έχουν παρεισφρήσει στις δομές της τρίτες χώρες…

Για τη συνέχεια Δούρειος