Τιμούμε την Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού με ένα ξεχωριστό βιβλίο. Μια αληθινή ιστορία, γραμμένη κυριολεκτικά με το αίμα και την ψυχή των μαρτύρων του φριχτού, μαζικού εγκλήματος.

«Μετά από πορεία 5 ημερών και με συνοδεία τσανταρμάδων [σσ: φρουρών της τουρκικής στρατοχωροφυλακής] έφτασαν στο Τσορούμ. Εκεί πολλοί δικοί μας άρχισαν να λυγίζουν. Εξορίστηκαν χωρίς χοντρά ρούχα ή παπούτσια και λόγω του ψύχους έπεφταν κατάχαμα. Όσοι δεν μπορούσαν να σηκωθούν κείτονταν μέσα στα χιόνια, ανήμποροι να αντιδράσουν. Οι τσανταρμάδες στην περίπολο έβλεπαν τους πεσμένους και με 2-3 σκουντιές με το κοντάκι του όπλου τους, αν δεν αντιδρούσαν, τους έριχναν μια σφαίρα στο μέτωπο και… απλά ένας λιγότερος. Μια άλλη ομάδα μάζεψαν οι τσανταρμάδες και άρχισαν να ρίχνουν με πυροβόλα. Δίχως αιτίες τα πυροβόλα θέριζαν τους άνδρες και τα κορμιά έπεφταν δεξιά και αριστερά. Πίδακες αίματος ξερνούσαν τα άμοιρα σώματά τους, ενώ άλλοι έτρεχαν κρατώντας το κεφάλι τους. Κραυγές πληγωμένων, ουρλιαχτά. Σκέτη κόλαση». Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το συγκλονιστικό βιβλίο της Αντιγόνης Καμπέρου, μιας συγγραφέως που γράφει από καθήκον προς τον ποντιακό ελληνισμό, αλλά και ειδικά προς τους προγόνους της.

Το «Πόντος: Άνεμος ευδαιμονίας – Θύελλα οδύνης» είναι ένα φοβερό ντοκουμέντο, αποτύπωση των πραγματικών δεινών που υπέστησαν πραγματικοί άνθρωποι κατά τη γενοκτονία. Πρόκειται για τους δύο γονείς της μητέρας της συγγραφέως, τον Γιώργο Θαλασσινό από το Κατήκιοϊ, ένα ελληνόφωνο προάστιο της Σαμψούντας και την Αντιγόνη Τουζτσόγλου από το ελληνικό τουρκόφωνο χωριό Χατζήκιοϊ της Νεοκαισάρειας. Δύο άνθρωποι που έζησαν τη βαρβαρότητα, την απάνθρωπη βία κυριολεκτικά στο πετσί τους. Υποβλήθηκαν σε ανείπωτα βασανιστήρια, σαν ποινή επειδή ήταν Έλληνες. Ένα «αδίκημα» που για τους Τούρκους του Κεμάλ ήταν ασυγχώρητο και έπρεπε να τιμωρηθεί με αίμα και θάνατο.

Μη χάσετε αυτή την Κυριακή με το Πρώτο ΘΕΜΑ «Πόντος: Άνεμος ευδαιμονίας – Θύελλα οδύνης» της Αντιγόνης Καμπέρου.