Γ. Αρσένης, Μ. Γιαννάκου, Α. Διαμαντοπούλου. Τρεις υπουργοί Παιδείας που συνέδεσαν τα ονόματα  τους με  σημαντικές για την εποχή τους μεταρρυθμίσεις. Τρεις πολιτικοί που κατηγορήθηκαν και υβρίστηκαν όσο κανείς και έγιναν στόχοι μαζικών κινητοποιήσεων που απαιτούσαν την απόσυρση των προτάσεών τους.  Άλλες από αυτές ανατράπηκαν από τους επόμενους, άλλες «αναδομήθηκαν» και άλλες «αφομοιώθηκαν δημιουργικά» από το βαθύ σχολείο και το βαθύτερο πανεπιστήμιο. Αποτέλεσμα; Επί 45 χρόνια αναζητείται μια βιώσιμη μεταρρύθμιση. Στη χώρα όπου το 6,83% των κατοίκων της είναι φοιτητές, το υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των 28 της ΕΕ και διπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου.

Η ελληνική εκπαίδευση απολαμβάνοντας τον βαλκανικό εξαιρετισμό της ακολουθεί ακόμα τη «μεταπολιτευτική βουλγκάτα» αρνούμενη να εκσυγχρονιστεί συλλογικά και να πλησιάσει το παγκόσμιο κεκτημένο. Συζητά ακόμα για μη κρατικά πανεπιστήμια, για Συμβούλια Διοίκησης των ΑΕΙ ή για αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών. Μόλις πριν ένα χρόνο κατήργησε στα χαρτιά το ιστορικό άσυλο της ανομίας. Ακόμα και σήμερα ολόκληροι όροφοι πανεπιστημιακής λέσχης των Αθηνών «ανήκουν» σε κυκλώματα παρανόμων. Γιατί αυτή είναι η υπόρρητη επιταγή της πλειοψηφίας των πολιτών μέχρι σήμερα. Αν κάτι τη σώζει είναι ο πατριωτισμός μιας μειοψηφικής Ελλάδας που επιμένει. «Και όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει».

Η καρέκλα του υπουργού παιδείας θεωρείται διαχρονικά ως «ηλεκτρική». Γιατί άραγε; Στην Ελλάδα σήμερα έχουμε την εκπαίδευση που μας αξίζει. Αύριο ίσως να είμαστε διαφορετικοί και να αξίζουμε κάποια άλλη. Καλύτερη ή χειρότερη. Ποιος ξέρει; Σήμερα πάντως τα πράγματα δουλεύουν έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς έλεγχο και χωρίς προδιαγραφές διότι αυτό έχουμε επιλέξει. Και μας αρέσει διότι μας δίνει την δυνατότητα να κάνουμε ο καθένας το δικό του από όποια θέση και αν εμπλεκόμαστε με το αντικείμενο. Του γονιού, του δάσκαλου ή του μαθητή. Όποιος τολμήσει να βάλει χέρι στο υπάρχον γίνεται εχθρός μας.