Επώνυμη καταγγελία, ανοιχτή επιστολή – διαμαρτυρία για ελλιπή παροχή μαθημάτων εξ αποστάσεως στο δημοτικό σχολείο

andpik

Δημόσια Δοίκηση , Ελλάδα , ΠΑΙΔΕΙΑ

Προς:

κ. Κωνσταντίνο Ζημιανίτη, διευθυντή Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ευβοίας.

Κοινοποίηση:

κ. Νίκη Κεραμέως, υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Αξιότιμε κύριε διευθυντά:

Τα τελευταία πέντε χρόνια μένω μόνιμα μαζί με τη σύζυγο μου και την οκτάχρονη κόρη μας […]. Το παιδί μας πηγαίνει στη Β΄ τάξη του […] δημοτικού σχολείου. Όταν αυτό έκλεισε λόγω κορονοϊού λάβαμε αρχικά, μέσω e-mail και της πλατφόρμας viber, πέντε φωτοτυπίες 1-2 σελίδων με επαναληπτικές ασκήσεις, τις οποίες συμπληρώσαμε και επιστρέψαμε.

Από το Πάσχα και μετά, μέσω του e-class αυτήν τη φορά, κατεβάζουμε δύο εργασίες ανά εβδομάδα (μία μαθηματικά, μία γλώσσα) τις οποίες η μικρή μας κάθε φορά τις περιμένει με ανυπομονησία, τις κάνει και της επιστρέφουμε στη δασκάλα της, […], η οποία οφείλω να πω πως είναι υπόδειγμα εκπαιδευτικού και διατηρεί άριστες σχέσεις με τους μαθητές της.

Δηλαδή, από τις 9 Μαρτίου έως σήμερα έχουμε παραλάβει και επιστρέψει συνολικά μόνο 13 εργασίες, χωρίς καμιά άλλη εκπαιδευτική δραστηριότητα.

Μην μπορώντας να εξηγήσω πως μια συνεπής εκπαιδευτικός ασκεί τόσο «αραιά» τα καθήκοντά της και γνωρίζοντας πως άλλα δημόσια σχολεία κάνουν κατά πολύ περισσότερα εξ’ αποστάσεως, τηλεφώνησα στη δασκάλα της κόρης μου ώστε να μάθω την αιτία. Εκείνη με ενημέρωσε πως ο αριθμός, η συχνότητα και ο τρόπος των μαθημάτων δυστυχώς δεν είναι δική της επιλογή, αλλά απόφαση της διευθύντριας του σχολείου, κας […], στην οποία με παρέπεμψε. Αμέσως μετά τηλεφώνησα στην κα […] αναφέροντάς της, με πολύ ήρεμο τόνο, πως άλλα σχολεία κάνουν πυκνότερα μαθήματα. Πριν προλάβω όμως να ολοκληρώσω τη φράση μου και πριν πω οτιδήποτε που θα προϋπέθετε χρήση κάμερας, με διέκοψε λέγοντας μου με αυστηρό ύφος: «δεν θέλω να μπεις στο σπίτι μου (σ.σ. προφανώς μέσω κάμερας), ούτε εγώ στο δικό σου! Είναι δικαίωμα μου!».

Της απάντησα: «δεν είναι ανάγκη να μπω σπίτι σας. Αν δεν το θέλετε μπορείτε να πάτε στο σχολείο σας και να μπείτε από εκεί εσείς στο σπίτι μου, εγώ δεν έχω πρόβλημα». Τότε άλλαξε επιχειρήματα: «Μου έχει χαλάσει το laptop» ήταν το πρώτο, αναφέροντας στη συνέχεια πως «δεν έχω τη δυνατότητα (σ.σ. διαδικτυακού μαθήματος) και δεν μπορούν να κάνουν όλα τα παιδιά μάθημα έτσι. Δεν έχουν όλα τους πρόσβαση (σ.σ. στο internet) και είναι αδικία κάποια να μένουν πίσω. Είναι δικαίωμα μου να μην επιθυμώ να κάνω έτσι μάθημα, όπως και να μην ακολουθήσω οτιδήποτε μου λέει κάποια Κεραμέως!».

Διαπιστώνοντας πως δεν έχει νόημα να συνεχίσω ένα διάλογο που στηρίζεται στη στείρα άρνηση την ευχαρίστησα για το χρόνο της και έκλεισα το τηλέφωνο.

Έμεινε έτσι ως μόνος τρόπος διαμαρτυρίας μου η δημιουργία της παρούσας επιστολής. Την οποία θα κλείσω θέτοντας μια σειρά ερωτημάτων, προς προβληματισμό σας:

Πόσο «δίκαιο» είναι να μένει πίσω το δικό μου παιδί, επειδή κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν πως ζούμε στον 21ο αιώνα;

Πόσο «δίκαιο» είναι η μοναχοκόρη μου να μπαίνει στη μέση ενός ιδεολογικού πολέμου και να χρησιμοποιείται ως αντιπολιτευτική λόγχη και ασπίδα;

Με ποιο τρόπο η σημερινή πολιτεία θωρακίζει τον γονέα που επιθυμεί και δικαιούται αδιάλειπτη και απρόσκοπτη δημόσια γνώση στο παιδί του, ακόμη και εν μέσω έκτακτων καταστάσεων;

Πως ένας εκπαιδευτικός μπαίνει σε αίθουσα διδασκαλίας, όταν δεν είναι ικανός να εκπαιδεύει τον εαυτό του διαρκώς σε νέες δεξιότητες που άπτονται της εργασίας του;

Πόσο ηθικό είναι το επιχείρημα «δεν είναι δίκαιο να μένει κάποιος μαθητής πίσω», όταν αυτό οδηγεί σε πρακτικές που κρατάνε όλους τους μαθητές πίσω;

Και πώς προέκυψε αυτός ο ισχυρισμός σε μια εποχή που οι πάντες έχουν έστω ένα smartphone, ακόμα κι αν δεν έχουν υπολογιστή ή laptop;

Τέλος, είναι επιτρεπτό μία διευθύντρια σχολείου, λόγω ανικανότητας ή ιδεολογικών αγκυλώσεων, να ακυρώνει στην πράξη τις εντολές του Υπουργείου Παιδείας και να επιβάλλει στους μαθητές του σχολείου της ουσιαστικά αποχή από την μαθησιακή διαδικασία;

Εν αναμονή των νόμιμων ενεργειών σας.

Διατελώ μετά τιμής.

Βάγιας Κατσός.