Κρινιώ Καλογερίδου

Όσες κοσμογονικές αλλαγές κι αν έγιναν τον 20ο αιώνα, σαν αποτέλεσμα των πολέμων που μεσολάβησαν, όσους κύκλους κι αν έκανε η ιστορία αλλάζοντας – παράλληλα με τις εποχές – τους πρωταγωνιστές της, στην περίπτωση της Τουρκίας δεν άλλαξε τίποτα, γιατί η νοοτροπία των τουρκικών ηγεσιών παρέμενε πάντα η ίδια.

Και η νοοτροπία αυτή ήταν, σε κάθε περίπτωση, κατακτητική. Ο διακαής πόθος τους είχε σαν κύριο χαρακτηριστικό του την βουλιμία. Την βουλιμία του άρπαγα, που θέλει να ρημάξει και να εκμεταλλευτεί την ιστορία, τα εδάφη και τον πολιτισμό των άλλων.

Το απέδειξε άλλωστε για πολλοστή φορά ο μοιραίος μας γείτονας στην περίπτωση της Κύπρου (με την εισβολή της το ’74) και στην περίπτωση στήριξης του αλυτρωτισμού των Σκοπίων (με το να υιοθετεί και να υπερθεματίζει όλες τις ανιστόρητες αξιώσεις τους).

Το απέδειξε ακολουθώντας στρατιωτικές μεθόδους του μακρινού παρελθόντος, που ήταν ενταγμένες στη φιλοσοφία του, όπως την τακτική της Κριμαίας και εν μέρει της Αλεξανδρέττας, στην περίπτωση της Κύπρου.

Εκεί όπου, με πρόσχημα ότι θέλει να προστατέψει την τουρκική μειονότητα, προχώρησε σε εποικισμό με σκοπό την πληθυσμιακή αλλοίωση του νησιού, όπως έκανε στις ως άνω περιοχές στο παρελθόν κι όπως επιθυμεί να κάνει τώρα στη Δ. Θράκη.

Το αξιοπρόσεκτο είναι ότι στην εξελικτική πορεία της στρατηγικής επεκτατισμού της (που απέκτησε το όνομα τώρα ”Γαλάζια Πατρίδα”) η Τουρκία υιοθέτησε και αφομοίωσε τακτικές και στρατηγικές άλλων που εφάρμοσαν επιτυχώς το δίκαιο της πυγμής τους πειθαναγκάζοντας μικρότερες χώρες να συμμορφωθούν με τους κανόνες της Εξωτερικής τους πολιτικής.

Ενδεικτικό παράδειγμα προς μίμηση για την Τουρκία ήταν η στρατηγική της Φιλανδοποίησης” που εφάρμοσε για πρώτη φορά η τότε Σοβιετική Ένωση μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αναγκάζοντας την Φινλανδία να κρατήσει πειθήνια στάση απέναντί της. Μ’ άλλα λόγια ”ευμενή ουδετερότητα” προσαρμοσμένη στους κανόνες του ισχυρής και απρόβλεπτης Ρωσίας, για να διατηρήσει αλώβητη την εδαφική της ακεραιότητα.

Ακολουθώντας κατά πόδας την πολιτική ισχύος της ΕΣΣΔ του παρελθόντος και νυν στρατηγικής σύμμαχου της, η σημερινή Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν ”ζει και αναπνέει” για να κάνει πραγματικότητα το μεγαλεπήβολο σχέδιο της ”Γαλάζιας Πατρίδας”, που είναι θεμελιωμένο στο Δίκαιο της Πυγμής του ισχυρότερου και την στρατηγική ”Φινλανδοποίησης” της Ελλάδας.

Προς επίτευξη αυτού του σκοπού, μάλιστα. έχει στο πλευρό της ”εξαγορασμένους” συμμάχους (από χώρες κυρίως μουσουλμανικές ως αξιωματούχους υπερδυνάμεων και ιδιοκτήτες πανίσχυρων Μέσων).
Μέσω αυτών των τελευταίων [Ahaber, NTV, TRT, Millet, Yeni Şafak, Yeni Akit, Cumhuriyet και Hürriyet (που έχει στενές σχέσεις με την γερμανική Bild), όπως και του Καταριανού Al Jazeera που εκπέμπει από την Ντόχα] η Τουρκία μεταδίδει τα Fake News της (τα οποία αναπαράγουν οι ελληνικές εφημερίδες) και περνάει το προπαγανδιστικό της αφήγημα στον υπόλοιπο κόσμο για τους ”κακούς Έλληνες”.
Ένα από τα τεκμήρια των παραπάνω λεχθέντων είναι η συνέντευξη του υπουργού Άμυνας της Τουρκίας Χουλουσί Ακάρ στην Hürriyet τον περασμένο Φεβρουάριο, όπου υποστηρίζει ότι η Ελλάδα έχει στρατιωτικοποιήσει παράνομα απ’ το 1936 16 από τα 23 νησιά της που υποχρεούνταν να μείνουν αποστρατιωτικοποιημένα, όπως όριζαν οι Συνθήκες.

Ένα δεύτερο είναι η ανάρτηση στο Twitter της εθνικιστικής τουρκικής εφημερίδας Yeni Akit (που είναι φερέφωνο του Ερντογάν) ενός χάρτη όπου παρουσιάζονται ως τουρκικά η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος και σχεδόν όλη η Δυτική Θράκη (21/05/’20).

Ένα τρίτο παράδειγμα είναι το προπαγανδιστικό ρεπορτάζ του φιλοτουρκικού Al Jazeera από τη Θράκη τον Απρίλιο και η ανάρτηση του TRT πριν από λίγες μέρες, όπου παρουσιάζονται ως τουρκικές – μεταξύ άλλων – η Ελλάδα, η Κύπρος, η Κριμαία και πολλές χώρες της Αφρικής, που ”βρίσκονται υπό κατοχή”.

Ας σημειωθεί ότι στην ”πολιτική περικύκλωσης” της Ελλάδας δεν πρωταγωνιστούν μόνο τα ΜΜΕ της Τουρκίας, αλλά συμμετέχουν αναγκαστικά (δια της επιβολής των όπλων) και τα… ”πρακτοράτα” της, ένα από τα οποία είναι η Λιβύη, όπου – προς επίρρωση του τουρκολιβυκού μνημονίου – έχει εγκαταστήσει αεροναυτική βάση, για να τη χρησιμοποιήσει (μαζί με εκείνην της Κατεχόμενης Κύπρου) σε περίπτωση σύρραξης με την Ελλάδα.

Ας σημειωθεί, επίσης, ότι η δήλωση του Τούρκου υπουργού Άμυνας Χουλουσί Ακάρ ”Νικήσαμε σε Λιβύη και Συρία” ακούστηκε προειδοποιητική στα αυτιά της Αθήνας, με δεδομένη τη βούληση της Τουρκίας να εντείνει τις απαιτήσεις της σε Αιγαίο και Κύπρο, αφ’ ης στιγμής η προσπάθεια του LNA (του οποίου ηγείται ο Χαλίφα Χαφτάρ) να καταλάβει την Τρίπολη (την οποία υπερασπιζόταν ο φιλότουρκος Σάρατζ) απέτυχε.

Κι αυτή η αποτυχία εδραιώνει, σε πρώτη φάση, το τουρκολιβυκό μνημόνιο, έστω κι αν δεν το νομιμοποίησε μεταξύ άλλων (με επιστολή που έστειλε στον ΟΗΕ) ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ, τον οποίο παρεμπιπτόντως αποκηρύξαμε το 2012, ενώ αφήσαμε ”ακάλυπτο” τώρα τον στρατηγό Χαφτάρ της Λιβύης που μας υποστήριζε και συμμετείχαμε τύποις στο εμπάργκο όπλων κατά του φιλότουρκου Σάρατζ υπό τον φόβο του εταίρου του Ερντογάν…

Μύλος, η υπόθεση, δηλαδή. Και μέσα σ’ αυτόν τον μύλο, όπου εποπτεύει ως δερβέναγας η Τουρκία, παίρνουμε πρωτοβουλίες αυτοκτονικές συζητώντας ως λύση τη Χάγη για διευθέτηση υποτίθεται μόνο της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ μας, τη στιγμή που είναι δεδομένο πως θα ανοίξει σε βάρος μας τη βεντάλια της με όλες τις τουρκικές διεκδικήσεις που είναι οι κόκκινες σημαίες μας…

Εν τοις πράγμασι έχουμε στριμωχτεί στη γωνία ακούγοντας τον Τούρκο απέναντι πότε να ευλογεί την μέρα της γενοκτονίας μας, πότε να απειλεί πως θα κάνει τζαμί την Αγία Σοφία (με αφορμή την επέτειο της Άλωσης που πλησιάζει), πότε να εκτοξεύει απειλές εναντίον μας, του τύπου: ”Ελάτε να τα βρούμε, αλλιώς…”, κι άλλοτε να ζητά την αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου ως μέσο των στρατηγικών του στοχεύσεων, ενώ παράλληλα σχεδιάζει την νεο-Ανανική διευθέτηση του Κυπριακού.

Τώρα θα μου πείτε, δικαιολογημένα:

– Τι μας τα λέτε αυτά, για να πικραινόμαστε; Είναι καιρός τώρα για ”Μολών Λαβέ” και Θερμοπύλες, όταν απουσιάζουν οι Λεωνίδες απ’ την πολιτική μας σκηνή;

Σωστά, έχετε δίκιο. Δεν μπορώ να μιλώ για πόλεμο σ’ έναν λαό φιλειρηνικό, που δεν επιθυμεί πόλεμο κι έμαθε να ζει εφησυχασμένος, μαλθακός κλίνοντας το γόνυ στους ισχυρούς, την ώρα που οι ηγήτορες της απέναντι όχθης (όποιο όνομα κι αν έχουν αυτοί) καλλιεργούν ένστικτα βαρβαρότητας στον λαό τους σε βάρος του.

Το δίλημμα όμως είναι κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε κατά μέρος την μαλθακότητα, την νωθρότητα και την δουλοπρέπεια που αναπτύξαμε στα 76 μεταπολεμικά χρόνια, για να προασπίσουμε την αιματοβαμμένη απ’ τις θυσίες των προγόνων μας ελληνική γη έναντι της αναθεωρητικής Τουρκίας, η οποία επιδιώκει να αναδειχθεί σε ηγέτιδα περιφερειακή δύναμη της Μεσογείου.

Κατά πόσο είμαστε αποφασισμένοι να προασπίσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα αποκλείοντας τα νεο-οθωμανικά οράματα που τα απειλούν. Κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να αποκρούσουμε οποιαδήποτε απόβαση των ΤΕΔ σε βραχονησίδα μας και να επαναλάβουμε το αθάνατο ”Μολών Λαβέ”, αν δεν υπάρχουν οι Λεωνίδες για να το υπερασπιστούνε…

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)